หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1380

“ฉันแค่คิดว่าคุณก็แต่งตัวอุ่นไม่พอเหมือนกัน แค่ใส่เสื้อยืดไม่หนาวเหรอคะ?” รษิกาอธิบายเพื่อพยายามแก้ไขความเข้าใจผิดของเลอศิลป์จากก่อนหน้านี้

เลอศิลป์หันกลับมาจ้องรษิกาซึ่งสวมเสื้อเชิ้ตของเขา และจับมือของเธอไว้ “ผมไม่หนาวหรอกถ้าเราอยู่ด้วยกัน”

พวกเขาทั้งสองดูสนิทสนมกันมากในขณะที่เดินเคียงข้างกันและจับมือกัน

หลังจากเดินมาสักพัก เลอศิลป์และรษิกาก็มาถึงตรอกเล็กๆ

เมื่อสังเกตเห็นว่าตรอกนั้นมืดสนิท รษิกาก็มองเขาด้วยสายตาสับสนแล้วถามว่า

“นี่คือสถานที่ที่คุณพูดถึงหรือเปล่า?”

เลอศิลป์พยักหน้า “มันอาจจะปิดแล้วไปกินที่อื่นกันเถอะ คุณอยากกินอะไร?"

รษิการู้สึกหิวมาก เมื่อได้ยินอย่างนั้นก็มีตัวเลือกมากมายผุดขึ้นมาในหัวของเธอ

หลังจากใช้เวลากรองตัวเลือกของเธอสักพัก เธอก็พูดว่า “ไปกินกุ้งกันเถอะ ฉันไม่ได้กินมาตั้งนานแล้ว ตอนนี้ฉันอยากกินมาก”

โอ้ เดี๋ยวก่อน... ร้านอาหารหรูๆ ตอนนี้ส่วนใหญ่ปิดไปแล้ว งั้นเราจะกินกุ้งได้ตามร้านขายอาหารริมถนนเท่านั้น ฉันไม่แน่ใจว่าเลอศิลป์จะชอบหรือเปล่า...

เมื่อสังเกตเห็นสีหน้าสับสนของรษิกา เลอศิลป์จึงจับมือเธอแล้วพาไปยังร้านอาหารที่เรียงรายอยู่ตามถนน

รษิกาถอนหายใจด้วยความโล่งอกและเดินตามเขาไปอย่างเงียบๆ

รษิกาเป็นห่วงว่าเลอศิลป์จะไม่ชอบสภาพแวดล้อมที่แออัด เธอจึงคิดว่าจะพาเขาไปที่ร้านแผงลอยที่มีลูกค้าน้อยๆ

แต่ทว่ารษิกากลับอดไม่ได้ที่จะไปยังร้านที่มีชีวิตชีวาที่สุดเมื่อเธอไปถึงที่นั่น

เนื่องจากเธอไม่เคยมาที่นี่ เธอจึงคิดว่าร้านที่มีลูกค้ามากที่สุดน่าจะมีอาหารที่ดีที่สุด

จนกระทั่งพวกเขานั่งลง รษิกาก็นึกขึ้นมาได้ว่าเลอศิลป์อาจจะไม่ชอบร้านที่เธอเลือก

ฮะ? แปลกนะ...ฉันกินเรื่อยๆ แต่ดูเหมือนกุ้งในจานจะยิ่งมากขึ้น...

ขณะที่เธอหันไปมองเลอศิลป์ เธอจึงเห็นว่าจานของเขาว่างเปล่า

ต่อมาเธอจึงรู้ว่าเลอศิลป์ เติมกุ้งอีกตัวที่เขาเพิ่งแกะเปลือกออกใส่จาน

เลอศิลป์หยุดชะงักเมื่อเขาสังเกตเห็นรษิกามองเขาด้วยความสับสน “เป็นอะไรไป? ไม่อร่อยเหรอ?”

รษิกาส่ายหัว เธอกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็มีคนมาชนเข้าที่ด้านหลังศีรษะของเธอ ทำให้เธอส่งเสียงแหลมขึ้นมาอย่างตกใจ

“อะไรน่ะ… เฮ้! คุณมองไม่เห็นคนนั่งอยู่เหรอ?”

ไม่นานก็มีเสียงพูดอ้อแอ้ตามมาด้วยกลิ่นแอลกอฮอล์อันเข้มข้น

รษิกาขมวดคิ้วเมื่อเธอรู้ตัวว่าพวกเขากำลังมีปัญหากับคนขี้เมา