หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1381

“ผมขอโทษ ผมมองไม่เห็นคุณจริงๆ”

เพราะไม่อยากทำให้สถานการณ์บานปลาย รษิกาจึงขอโทษและขยับเก้าอี้เล็กน้อย

แววตาของคนขี้เมาเปล่งประกายด้วยความหื่นกระหายเมื่อเห็นใบหน้าที่สวยงามและรูปร่างที่น่าทึ่งของเธอ

รษิกาขมวดคิ้วด้วยความรู้สึกไม่สบายใจเมื่อสังเกตเห็นพวกเขาจ้องรูปร่างของเธอ

ตอนนั้นเองที่เธอเห็นว่าเลอศิลป์กำลังยืนขึ้นข้างๆ เธอ

รษิกาอยากจะห้ามเขาไว้เพราะเธอคิดว่าเขากำลังจะมีเรื่องกับพวกคนขี้เมา แต่เขาก็แค่ก้าวไปข้างหน้าเธอและปกป้องเธอด้วยรูปร่างอันใหญ่โตของเขา

“ที่นี่คนเยอะมาก ช่วยไม่ได้ที่จะกระทบกระทั่งกัน ถ้าคุณคิดว่าเราเป็นฝ่ายผิด เราก็จะรับผิดชอบและชดใช้ให้ คุณนั่งโต๊ะไหน? ผมจะให้เจ้าของร้านมาเก็บค่าใช้จ่ายที่ผม” เลอศิลป์พูดขณะมองพวกคนขี้เมา

เมื่อได้ยินเช่นนั้นรษิกาจึงถอนหายใจด้วยความโล่งอก

โอ้ ขอบคุณพระเจ้า... ฉันคิดว่าเลอศิลป์กำลังจะมีเรื่องจริงๆ! เขาอาจจะมีทักษะและเก่งทุกด้าน แต่พวกเขามีจำนวนมากกว่า เราเป็นฝ่ายเสียเปรียบอย่างมาก

เธอคิดว่าพวกคนขี้เมาจะจากไปหลังจากได้ยินสิ่งที่เลอศิลป์พูด แต่พวกเขาก็ยังไม่พอใจ

คนขี้เมาคนหนึ่งส่งเสียงตะคอกอย่างเหยียดหยามและพูดว่า “ฮึ่ม! เราไม่ต้องการให้แกจ่ายเงินให้พวกเรา!” จากนั้นเขาก็เบนสายตาที่มองรษิกาอย่างเจ้าเล่ห์

“ผู้หญิงคนนั้นที่มากับแกสวยจริงๆ! เราจะไม่เอาเรื่องก็ได้ถ้าแกยอมให้เธอมาดื่มกับเราคืนนี้!”

รษิกาตึงเครียดและเริ่มตื่นตระหนกเมื่อเห็นเขาเอื้อมมือมาคว้าเธอ

คนพวกนั้นเมาจริงๆ เดาไม่ได้เลยว่าพวกเขาจะทำอะไรต่อไป!

แม้ว่ารษิกาจะไม่ตกอยู่ในอันตรายอีกต่อไป แต่เธอยังคงรู้สึกกังวลอย่างไม่น่าเชื่อ

โชคดีที่ก่อนหน้านี้เลอศิลป์ ติดกระดุมเสื้อเชิ้ตตัวนี้ไว้... ไม่งั้นคนพวกนั้นคงจะพูดอะไรที่ไม่ดีมากกว่านี้แน่นอนถ้าพวกเขาเห็นหน้าอกของฉัน!

ดวงตาของเลอศิลป์หรี่ลงเมื่อเขาสังเกตเห็นว่ารษิกาหวาดกลัวเพียงใด เขาหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วโทรออก

แม้ว่าคนขี้เมาจะเป็นพวกต่ำช้าที่นิสัยไม่ดี แต่จริงๆ แล้วพวกเขาก็ไม่กล้าทำอะไรเลยเมื่อสัมผัสถึงรัศมีที่น่าหวาดกลัวของเลอศิลป์

เมื่อเห็นว่าเลอศิลป์กำลังโทรศัพท์ เพื่อนของคนขี้เมาจึงพากันลากกลับไปที่โต๊ะอย่างรวดเร็ว

“เรากลับกันเถอะ พวกมันไปกันหมดแล้ว ไม่แน่ใจเลยว่าเดี๋ยวพวกมันจะตามมาอีกหรือเปล่า” รษิกาพูดด้วยสีหน้าเป็นกังวลขณะขยับตัวออกจากอ้อมกอดของเขา