หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1384

หนึ่งชั่วโมงต่อมา รถบัสก็ค่อยๆ ขับเข้าไปในบ้านพักคนชรา

รษิกาซึ่งอยู่บนรถบัสมองออกไปข้างนอก เธอเห็นคนชราเบียดเสียดกันอยู่ในสนามโดยมีผู้ดูแลอยู่รอบๆ

สภาพแวดล้อมที่แห้งแล้งของบ้านพักคนชราไม่ได้ช่วยให้บ้านพักคนชราดูเป็นสถานที่ที่มีชีวิตชีวาเลย

“คนชราต้องคอยระมัดระวัง คุณจะไม่เห็นความกระตือรือร้นเหมือนเด็กๆ ที่เราเจอในสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าหรอกครับ” เจตนินพูดด้วยน้ำเสียงเวทนาดังก้องอยู่ข้างหูของรษิกา “บางทีอาจเพราะเมื่อสองสามวันก่อนมีคนเสียชีวิตมากเกินไป คนชราเหล่านี้จึงหวาดกลัว ในระหว่างการให้คำปรึกษาทางการแพทย์ คุณก็อย่าพูดตรงจนเกินไปนะครับ”

รษิกาพึมพำในลำคออย่างเห็นด้วย

เจตนินเคยเล่าให้เธอฟังก่อนหน้านี้ว่าหมอคนหนึ่งไม่ระวังคำพูดในระหว่างการให้ปรึกษาทางการแพทย์เมื่อวันก่อน และเกือบทำให้คนชราคนหนึ่งเป็นลมด้วยความตกใจ

หลังจากได้ยินคำพูดของเจตนิน รษิกาก็รู้สึกกลัว เธอบอกตัวเองว่าเธอต้องระมัดระวังเป็นพิเศษในระหว่างการให้ปรึกษาทางการแพทย์

เมื่อรษิกามาถึง คนชราที่มาขอคำปรึกษาก็แยกออกเป็นสองฝ่าย

ฝ่ายหนึ่งกังวลเกี่ยวกับสุขภาพของตนเอง ดังนั้นพวกเขาจึงแย่งกันเพื่อเข้าแถวเพื่อพบแพทย์วัยกลางคนที่มีประสบการณ์มากกว่า

อีกฝ่ายเป็นผู้สูงอายุที่ขี้เหงาและอยากหาคุยด้วย เมื่อพวกเขาเห็นหญิงสาวที่อ่อนหวานและอ่อนโยนอย่างเช่นรษิกา พวกเขาก็มารวมตัวกันรอบๆ เธอ

รษิกาพูดคุยกับพวกเขาอย่างอดทนขณะที่เธอโน้มน้าวให้พวกเขารับคำปรึกษา

ในเวลาไม่นานรษิกาก็กลายเป็นบุคคลที่ยุ่งที่สุดในบรรดาแพทย์

คนชราส่วนใหญ่ประสบปัญหาด้านสุขภาพหลายประการ รษิกาไม่เพียงแต่ต้องพูดคุยกับพวกเขาเท่านั้น แต่เธอยังต้องฝังเข็มให้พวกเขาด้วย

ชั่วครู่หนึ่งบรรยากาศก็เป็นไปได้อย่างราบรื่น

“คุณสองคนมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน และคุณมาที่นี่เพื่อให้คำปรึกษาทางการแพทย์ให้เราฟรีๆ คุณใจดีจัง!” คนชราอดไม่ได้ที่จะแสดงความคิดเห็น “พ่อหนุ่ม เธอต้องดูแลผู้หญิงคนนี้อย่างดี คุณหมอคนนี้เป็นผู้หญิงที่เก่งมาก เธอจะหาคนแบบนี้ไม่ได้อีกแล้วนะ!”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น รษิกาก็หยุดฝังเข็มและหัวเราะเบาๆ ก่อนที่จะอธิบายว่า “คุณเข้าใจผิดแล้วล่ะค่ะ เราไม่ได้…”

ก่อนที่เธอจะพูดจบประโยค คนชราก็ตบต้นขาเธอเบาๆ และขัดจังหวะเธอก่อน “เข้าใจผิดเหรอ? เราไม่ใช่คนโง่นะ เราเห็นสิ่งที่เกิดขึ้น ไม่ต้องปิดบังเราหรอก บอกเราด้วยนะถ้าเธอจะแต่งงานกัน!”

คนชราพูดเรื่องนี้ไปไกลจากความจริงมากขึ้นเรื่อยๆ และรษิกามีสีหน้าที่ยอมจำนน “เราเป็นแค่เพื่อนกันจริงๆ นะคะ ได้โปรดอย่าเข้าใจเราผิด”

คนชรามองพวกเขาตั้งแต่หัวจรดเท้าก่อนที่จะพยักหน้า "พวกเราเข้าใจ พวกคนหนุ่มสาวไม่ชอบให้คนแก่แบบเราที่ถามมากเกินไป งั้นเราจะไม่พูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้แล้ว แค่ทำดีต่อกัน โอเคไหม?”