หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1387

เจตนินและรษิกาใช้เวลาสักพักก่อนที่พวกเขาจะปลอบชายชราและทำให้เขาสงบลงได้

หลังจากนั้นพวกเขาก็รักษาคนชราที่เหลืออยู่ต่อไป

ในตอนแรกผู้สูงอายุชอบรษิกาเพราะหน้าตาและกิริยาที่อ่อนหวานของเธอ และพวกเขาก็อยากรู้เกี่ยวกับความสัมพันธ์ของเธอกับเจตนินด้วย

หลังจากที่ได้เห็นว่าทั้งสองคนปฏิบัติต่อชายชราอย่างไร คนอื่นๆ ก็มองเห็นทั้งคู่ในมุมมองใหม่

ในระหว่างการให้คำปรึกษา พวกเขาจะอธิบายปัญหาสุขภาพอย่างกระตือรือร้น

หลายคนถึงกับพูดถึงปัญหาเล็กๆ น้อยๆ ที่พวกเขาเผชิญทุกวัน โดยหวังอย่างยิ่งว่า รษิกาและเจตนินจะทำให้พวกเขามีสุขภาพแข็งแรงขึ้น

พวกเขาทั้งสองได้รับภาระงานหนักมากขึ้นเรื่อยๆ

เมื่อการให้คำปรึกษาจบลง รษิกาก็หมดแรง

"คุณเป็นยังไงบ้าง?"

เจตนินก็เหนื่อยเหมือนกัน เขาจึงหยิบขวดน้ำแล้วเดินไปนั่งข้างรษิกา

รษิกาปาดเหงื่อออกจากหน้าผาก จากนั้นเธอก็รับขวดน้ำที่เขาส่งให้เธอแล้วจิบ ก่อนจะหันกลับไปหาผู้สูงอายุที่ยิ้มแย้ม มีความโล่งใจในดวงตาของเธอที่เห็นได้ชัด

“เหนื่อยค่ะ แต่ก็ไม่เป็นไร ตราบใดที่คนเหล่านี้มีสุขภาพแข็งแรง”

นั่นคือจุดมุ่งหมายในการเดินทางของเธอ

ขณะที่คำพูดเหล่านั้นหลุดออกจากปากของเธอ เธอก็นึกถึงเทคนิคที่เจตนินทำก่อนหน้านี้ และมีสีหน้าใคร่ครวญปรากฏบนใบหน้าของเธอ

เจตนินยิ้มแล้วถามว่า “คุณอยากถามอะไรเกี่ยวกับแก่นที่สิบสามของครอบครัว ดำรงกุลไหม?”

ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าฉันเข้าใจความรู้ทางการแพทย์ใหม่ๆ ได้อย่างรวดเร็ว ฉันจะไม่ปล่อยเธอไปง่ายๆ อย่างแน่นอน

ความมุ่งมั่นของรษิกาจึงเปลี่ยนไป

เธอสนใจความรู้ทางการแพทย์ของตระกูลดำรงกุลอยู่แล้ว แต่เธอก็รู้สึกอยู่เสมอว่ามันเป็นของตระกูลดำรงกุลแต่เพียงผู้เดียว

เธอจะยินดีและเป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ตระกูลดำรงกุลจะแบ่งปันความรู้ให้กับเธอ

ถึงกระนั้นเธอก็กลัวเช่นกัน

เธอสงสัยในตัวเองว่าเธอจะสามารถรับภาระอันทรงเกียรติของจุลพัฒน์ได้หรือไม่

“ปู่ของผมบอกว่าในไม่ช้าความรู้ทางการแพทย์ของครอบครัวดำรงกุลจะเป็นที่รู้จักไปทั่วโลก ยิ่งมีคนเข้าใจความรู้นี้มากเท่าไร ก็ยิ่งสามารถรักษาผู้ป่วยได้มากขึ้นเท่านั้น มันเป็นความปรารถนาของคุณปู่ที่จะได้เห็นภาพแบบนี้” เสียงของเจตนินดังอยู่ข้างๆ เธอ

รษิกาคิดอยู่เป็นเวลานานก่อนที่จะพยักหน้าด้วยความขอบคุณ “ฉันเข้าใจค่ะ ฉันจะพยายามอ่านหนังสือให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้”