หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1397

รษิกาไม่แน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง แต่เธอไม่อยากให้เลอศิลป์เข้าใจผิดจริงๆ โดยเฉพาะเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเจตนิน

หลังจากพูดจบประโยค เธอก็มองหน้าของเขาอย่างระมัดระวัง

คำอธิบายของเธอทำให้เขาสงบลง เลอศิลป์คลายสีหน้าเย็นชาลง

“เมื่อคืนเขาก็ไม่ได้ทำอะไรผิดสังเกต และผมก็ไม่ได้ขัดแย้งอะไรกับเขาด้วย ผมไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆ เขาถึงเช็คเอาท์” เขาพูดราวกับว่าเมื่อคืนนี้การโต้เถียงของเขากับเจตนินไม่ได้เกิดขึ้น

เพราะกลัวว่าเขาอาจจะเข้าใจเธอผิด รษิกาจึงหยุดคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้และพยักหน้า “เอาไว้ฉันค่อยโทรหาเขาแล้วกัน”

ดวงตาของเลอศิลป์เคร่งเครียด เขาอยากจะห้ามเธอเอาไว้

แต่ทว่าที่เขาทำแค่เงียบเอาไว้เพราะเขาเชื่อว่าเขาควรทำตัวใจกว้าง หลังจากที่เธอเต็มใจที่อธิบายความสัมพันธ์ของทั้งคู่

หลังจากที่รษิกาบอกลาเขาแล้ว เธอก็กลับไปที่ห้องและโทรหาเจตนิน

ต้องรอสายอยู่สักครู่ก่อนที่จะรับโทรศัพท์ “คุณรษิกามีอะไรหรือเปล่าครับ?”

รษิกาขมวดคิ้ว “พนักงานทำความสะอาดบอกว่าคุณเช็คเอาท์เมื่อคืนนี้”

“อืม” เจตนินพูด โดยคิดว่าเธอคงกำลังสงสัยว่าทำไมเขาถึงกลับไป

เขาประหลาดใจมากที่เธอถามว่า “แล้วการให้คำปรึกษาทางการแพทย์วันนี้ล่ะคะ? คุณยังจะไปอยู่หรือเปล่า?”

เจตนินสีหน้าเปลี่ยนเป็นเคร่งเครียด แม้ว่าเขาจะไม่พอใจ แต่คำตอบเขาก็ยังฟังดูอ่อนโยน “ผมไม่ไปครับ สองวันที่ผ่านมาได้ตรวจดูผู้สูงอายุที่อาการหนักมากแล้ว ตอนนี้เหลือเพียงผู้สูงอายุที่มีสุขภาพแข็งแรงดี คุณให้แพทย์คนอื่นๆ ตรวจแทนได้ ถ้ามีปัญหาใดผมก็ค่อยไปก็ได้”

เจตนินถามอย่างสงสัยว่า “ผมตั้งใจจะไปส่งคุณ แต่คุณเลอศิลป์ยืนกรานที่จะไปส่งคุณแทน แล้วเขาดูแลคุณดีหรือเปล่า?”

"ค่ะ เขาดูแลฉันดี" เธอบังคับตัวเองให้ตอบอย่างใจเย็นและกระชับ เพราะเธอไม่ต้องการพูดอะไรมากไปกว่านั้น

เมื่อฟังคำตอบของเธอ เขาก็หน้าบึ้ง ต้องมีบางอย่างเกิดขึ้นเมื่อคืนนี้แน่ๆ! ทำไมเธอถึงไม่ค่อยอยากพูดอะไรต่อ?

“ถ้าคุณเหนื่อยคุณควรพักผ่อนนะคะ ฉันไม่รบกวนคุณแล้ว” รษิกาพูดอย่างไม่ใส่ใจ

เมื่อรู้ว่าเขาไม่ควรพูดอะไรอีก เจตนินจึงตอบด้วยน้ำเสียงเข้มและรอให้เธอวางสาย

ทันทีที่วางสาย เขาก็หรี่ตามอง รษิกาดูอ่อนลงกับเลอศิลป์! มันเป็นเพียงเรื่องของเวลาก่อนที่พวกเขาจะแต่งงานใหม่แน่เลย ช้าไม่ได้แล้ว! ฉันต้องทำอะไรสักอย่าง!