หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1398

ทันทีที่รษิกาวางสาย ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น

เมื่อเธอเปิดประตู ก็เห็นเลอศิลป์ยืนอยู่ที่ด้านนอก

เขาขมวดคิ้วสงสัยอย่างไม่คาดคิดว่าเธอจะเปิดประตูเร็วขนาดนี้

“มีอะไรหรือเปล่า?” รษิกาเอ่ยถามด้วยความสงสัย “คุณจัดการธุระของคุณหมดแล้วใช่ไหม? ถ้าไม่มีอะไรแล้วคุณก็น่าจะกลับไปได้แล้วนะคะ?”

เลอศิลป์คลายคิ้วที่ขมวดลง “อันที่จริงผมแค่สงสัยว่าคุณอยากให้ผมไปส่งคุณที่บ้านพักคนชราหรือเปล่าน่ะ”

อันที่จริงเขาอยากจะมั่นใจว่าเธอไม่ได้คุยโทรศัพท์กับเจตนินนานจนเกินไปต่างหาก

เมื่อนึกถึงคำพูดของเจตนินขึ้นมาได้ รษิกาก็เอ่ยว่า “ขอบคุณมากนะคะแต่วันนี้ฉันไม่ได้อยากไปที่บ้านพักคนชรา ผู้ป่วยสูงอายุที่อาการหนักก็ได้รับการตรวจไปแล้วเมื่อวานนี้ ดังนั้นวันนี้เลยไม่มีเคสผู้ป่วยที่ต้องน่าเป็นกังวล”

“ถ้าอย่างนั้นเราก็ควรกลับบ้านกันได้เลยสิ” เลอศิลป์แนะขึ้น เด็กๆ ยังรออยู่ที่บ้าน ส่วนงานที่เมืองหัสดินก็ยังต้องไปสะสาง แต่เหนือสิ่งอื่นใดถ้าเราทั้งสองคนยังอยู่ที่นี่ต่อ มันจะเป็นการยากที่ฉันจะกีดกันเธอไม่ให้ใกล้ชิดกับเจตนินถ้าเขามาปรากฏตัว

ในจังหวะแรกนั้นรษิกาเห็นด้วย แต่ก็กังวลว่าถ้าหากมีเหตุฉุกเฉินที่บ้านพักคนชราขึ้นมาเธอจะทำอย่างไร เมื่อคิดได้ดังนั้นเธอจึงตอบปฏิเสธเลอศิลป์ไปว่า “ถ้าคุณรีบคุณก็กลับไปก่อนเถอะ เดี๋ยวฉันตามไปทีหลัง”

เลอศิลป์จ้องมองดูรษิกาด้วยความครุ่นคิดพลางขมวดคิ้ว

เมื่อรู้สึกว่าเขาอาจจะเข้าใจอะไรผิดไป รษิกาก็อธิบายด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง “ฉันเป็นห่วงว่าเมื่อวานฉันอาจจะพลาดไม่ได้ตรวจคนไข้ที่มีอาการร้ายแรง ถ้าหากวันนี้หมอที่บ้านพักคนชราตรวจเจอ ฉันจะได้รีบไปทันรักษาพวกเขา ดังนั้นฉันเลยอยากอยู่ที่เมืองนี้ต่ออีกสักครึ่งวัน”

สีหน้าของเลอศิลป์ผ่อนคลายลงก่อนที่จะพยักหน้า “ผมจะอยู่เป็นเพื่อนคุณเอง”

รษิการู้สึกซาบซึ้ง แม้ว่าเขาจะไม่ได้พูดออกมาตรงๆ แต่ฉันรู้ดีว่าเขารอฉัน อย่างไรก็ถามการรออยู่ในโรงแรมเฉยๆ ตั้งครึ่งวันโดยไม่มีอะไรทำนั้นคงน่าเบื่อน่าดู ถ้าหากไม่มีเหตุฉุกเฉินที่บ้านพักคนชรา แล้วถ้า…

เมื่อเธอคิดได้เช่นนั้น เธอก็เอ่ยขึ้นว่า “แต่ว่าตอนนี้ยังเช้าอยู่เลย ออกไปเดินเล่นซื้อของขวัญให้เด็กๆ กันดีกว่า” ถ้าทำแบบนี้เราทั้งคู่จะได้ไม่เบื่อและถ้าหากมีเหตุฉุกเฉินที่บ้านพักคนชราฉันก็จะได้ไปได้ทันเวลา! แถมเรายังได้ของขวัญกลับไปฝากเด็กๆ ด้วย พนันได้เลยว่าเขาต้องยินดีที่จะรับข้อเสนอนี้

ครั้งสุดท้ายที่รษิกามาที่เจตมณีก็เมื่อหกปีที่แล้ว หลายๆ อย่างในหมู่บ้านนี้เปลี่ยนไปจากหกปีที่แล้วมาก มากจนเธอรู้สึกว่าเธอนั้นไม่คุ้นเคยกับที่นี่เลย

โชคดีมากที่เลอศิลป์อยู่ที่นั่นและอธิบายให้เธอฟังอย่างอดทนว่ามีอะไรในหมู่บ้านเปลี่ยนไปเมื่อไรและเปลี่ยนไปอย่างไรบ้าง

เธอสนุกกับการที่ได้ฟังเขาเล่าเรื่องต่างๆ เป็นอย่างมาก

“ฉันได้ยินจากเมธินีว่าที่หมู่บ้านนี้มีสวนสนุกสำหรับเด็กที่มีชื่อเสียงมาก” น้ำเสียงของเธอเจือความเสียใจเล็กน้อย ฉันพนันได้เลยว่าเด็กๆ คงจะตื่นเต้นมากถ้าได้มาที่สวนสนุกนั้น

เลอศิลป์เดาได้ในทันทีว่าเธอคิดอะไรจากน้ำเสียงของเธอ ดังนั้นเขาจึงเอ่ยขึ้นว่า “ครั้งหน้าที่พวกเราพาเด็กๆ มาที่นี่ เราจะไปที่นั่นกัน”