หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1404

เมื่อได้ยินเบนนี่พูดเช่นนั้น รษิกาก็ยิ่งรู้สึกเขินอายขึ้นมาอีกครั้งหลังจากที่ตอนแรกเธอควบคุมความรู้สึกของเธอได้แล้ว

เสียงนุ่มลึกของเลอศิลป์ที่เอ่ยขึ้นด้วยความชอบใจดังขึ้นว่า “คุณลองดูสิว่าคุณชอบมันไหม? ผมไม่แน่ใจว่าผมควรซื้ออะไร และพนักงานก็แนะนำสร้อยแบบอื่นๆ ให้ผมเลือก แต่ผมคิดว่าเส้นนี้เหมาะกับคุณมากกว่า”

รษิการีบคว้าโอกาสนั้นในการที่หลีกเลี่ยงการสบตากับเขา

เธอมองไปรอบๆ และดูสร้อยที่อยู่บนคอของเธอ

เธอเห็นสร้อยคอทองคำขาวพร้อมจี้เพชรทรงกลมขนาดเล็กพอดีอยู่บนลำคอของเธอ สร้อยเส้นนั้นทำให้เธอยิ่งดูเปล่งประกาย

เลอศิลป์ที่เดินมาอยู่ข้างหลังเธอเอ่ยถามขึ้นว่า “คุณชอบไหม?”

เมื่อเรียกสติกลับมาได้ รษิกาก็หันไปหาเขาและยิ้มพร้อมกับเอ่ยขึ้นว่า “มันสวยมากเลย ฉันชอบมันมากค่ะคุณเลอ…”

เธอมักจะเรียกเขาว่าคุณเลอศิลป์เสมอจนเคยปาก แต่เมื่อเธอนึกถึงความสัมพันธ์ที่ยังไม่ค่อยชัดเจนเท่าไรนักระหว่างเธอและเขาเธอก็เปลี่ยนใจพูดขึ้นว่า “ขอบคุณมากค่ะ ฉันชอบมันมากเลย”

การที่เธอเกือบจะเรียกชื่อเขานั้นไม่อาจรอดจากการสังเกตของเขาไปได้ แววตาของเขาเคร่งขรึมขึ้นเล็กน้อยแม้ว่าเขาจะไม่ได้พูดอะไรก็ตาม

ขณะเดียวกันนั้นเอง เด็กๆ ที่รายล้อมเธอก็อ้าปากค้างด้วยความตกตะลึง

“แม่สวยมากค่ะ”

“สร้อยเส้นนี้เหมาะกับแม่มากๆ ครับ อันที่จริงมันยิ่งดูสวยเมื่อมันอยู่บนตัวแม่”

“คุณเลอศิลป์นี่ตาถึงมากจริงๆ ครับ!”

คำชมมากมายจากเด็กๆ ทำให้รษิกาเขินจนหน้าแดง เธอพยายามอย่างหนักที่จะซ่อนอารมณ์ของเธอเอาไว้ เธอก้มมองไปที่เด็กๆ และยิ้ม “ลูกๆ ยังไม่ได้เปิดของขวัญที่แม่ซื้อมาให้เลยใช่ไหม? เข้าไปในบ้านกันเถอะ”

ด้ววยความตื่นเต้นดีใจเมื่อเธอเอ่ยถึงของขวัญ เด็กๆ จึงเดินตามรษิกาเข้าไปในบ้าน

เมื่อเด็กๆ นั่งลงที่โซฟาและเริ่มแกะของขวัญกัน เสียงตะโกนโหวกเหวกด้วยความสุขก็ดังมาเป็นครั้งคราวจากห้องนั่งเล่น

ฉันสงสัยจริงๆ ว่ารษิกาจะให้ฉันรอไปอีกนานแค่ไหน…

เมื่อเด็กๆ สวมชุดเหมือนกันและมองมายังเลอศิลป์

ทันใดนั้น เขาก็รู้สึกว่าเด็กทั้งสามคนนั้นมีความคล้ายกันอย่างเห็นได้ชัด

อย่างไรก็ตามความรู้สึกนั้นผ่านมาเพียงชั่วครู่ก่อนที่จะหายวับไปเมื่อพวกเขาหันเหไปสนใจสิ่งอื่นๆ

“คุณพ่อคะ ช่วยถ่ายรูปให้พวกเราหน่อย!”

มีเพียงไอรดาเท่านั้นที่ยังคงมองมาที่เขาขณะที่กระตุกแขนเสื้อของเขา “หนูอยากถ่ายรูปค่ะ!”

ตอนที่เลอศิลป์เลี้ยงไอรดา เขาแทบจะไม่ได้ถ่ายรูปเธอเอาไว้เลย ดังนั้นจึงมีเพียงรูปที่ศศิตาถ่ายเอาไว้เพียงภาพเดียวเมื่อครั้งที่เธอไปเยี่ยม

อย่างไรก็ตาม ตั้งแต่ไอรดามาอยู่กับรษิกา เธอก็ชอบถ่ายรูปมากขึ้น เธอมักจะอยากถ่ายรูปเก็บไว้เป็นความทรงจำอยู่เสมอ

ในเมื่อมันเป็นเรื่องง่ายๆ เลอศิลป์ก็ไม่อาจปฏิเสธได้ เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและสวมบทช่างภาพจำเป็น