หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1408

จากคำพูดของเลอศิลป์ จักรภพก็แอบกลอกตา “ฉันเป็นคนลงมือพยายามเพื่อให้ได้มันมาต่างหากล่ะ!”

ถึงยังไงก็ตาม ตระกูลภักดีสรวงก็ไม่สามารถทำอะไรฉันได้เมื่อดูจากสถานภาพในตอนนี้ที่พวกเขาเป็น อันที่จริงมันเป็นสิ่งที่พวกเขาได้มาแบบไม่ต้องทำอะไรเลยด้วยซ้ำ!

เลอศิลป์มองดูชายผู้นั้นด้วยสายตาที่ไม่อาจรู้ได้ว่าเขาคิดอะไรอยู่

ด้วยความหวั่นเกรงจากสายตาที่เขามองมา จักรภพจึงเปลี่ยนเรื่องและถามเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างเขาและรษิกาในตอนนี้แทน

“แล้วนายกับรษิกาเป็นยังไงบ้าง อย่าบอกนะว่าไม่มีอะไรคืบหน้าเลยทั้งๆ ที่นายไปเที่ยวกับเธอมาน่ะ?”

ฉันอุตส่าห์คิดหาแผนการหัวแทบแตก ถ้าไม่มีอะไรคืบหน้า ฉันล่ะเสียใจแทนรษิกาจริงๆ

เมื่อเอ่ยถึงเรื่องราวต่างๆ ที่เกิดขึ้นในหมู่บ้านเจตมณี เลอศิลป์ก็คิดถึงคำ่คืนที่น่าจดจำที่นั่น สายตาของเขาก็อ่อนโยนลง

จักรภพสัมผัสได้ถึงสีหน้าที่เปลี่ยนไปของเขา แต่เขาไม่รู้ว่ามันหมายความว่าอย่างไร จักรภพจึงทำได้แค่มองดูเลอศิลป์ด้วยความงุนงง

“ตอบคำถามฉันมา อย่ามายิ้มแบบมีเลศนัยแบบนี้ ฉันไม่ใช่รษิกานะ!”

ไม่นานเขาก็เรียกสติกลับมาได้ สีหน้าของเลอศิลป์ก็กลับมาเคร่งขรึมอีกครั้ง “ก็เป็นไปได้ด้วยดี ขอบคุณความคิดของนายมาก”

นั่นถือเป็นคำตอบสำหรับคำถามก่อนหน้านี้

อย่างไรก็ตาม จักรภพยังคงไม่พอใจในคำตอบเขาอยากรู้รายละเอียดเพิ่ม “หมายความว่ายังไง? ความสัมพันธ์ของพวกนายสองคนพัฒนาไปถึงขั้นไหนกันแล้วล่ะ?”

ถ้าเอาตามที่เขาพอจะรู้จักเลอศิลป์อยู่บ้าง แค่ได้จับมือก็ถือว่า “ค่อนข้างดี” แล้ว เพราะก่อนหน้านี้ความสัมพันธ์ระหว่างเลอศิลป์และรษิกานั้นอยู่ในขั้นย่ำแย่

น่าเสียดายที่เลอศิลป์แค่เพียงยิ้มโดยที่ไม่ได้อธิบายอะไรเพิ่มเติมมากนัก

จักรภพมองดูเขาอยู่ครู่หนึ่งโดยคาดเดาอยู่ในใจว่า อืม… ทั้งคู่น่าจะมีการพัฒนาความสัมพันธ์แบบก้าวกระโดดอยู่นะ ไม่อย่างนั้นเลอศิลป์คงจะไม่ยิ้มออกมา

เมื่อคิดได้เช่นนั้น จักรภพก็รู้สึกปลื้มปริ่มในใจมาก

เย้! ความพยายามของฉันในการหาวิธีการต่างๆ ให้เขานั้นไม่เสียแรงเปล่า!

ในเมื่อเลอศิลป์เองก็ดูไม่อยากจะเปิดเผยเรื่องราวอะไรมากนัก จักรภพจึงไม่อยากเซ้าซี้เขา

จากนั้นพวกเขาก็พูดคุยกันเล็กน้อยเกี่ยวกับธุรกิจของตระกูลภักดีสรวง

โชคไม่ดีที่ไม่มีอะไรสำเร็จเลยแม้แต่อย่างเดียวแม้ว่าพวกเขาจะพยายามแค่ไหนก็ตาม

ราวกับว่ามีบางสิ่งชักใยอยู่เบื้องหลัง เพราะสถานการณ์ของภักดีสรวงกรุ๊ปนั้นย่ำแย่ลงอย่างรวดเร็ว

ภายในเวลาเพียงไม่กี่วัน บริษัทในเครือของภักดีสรวงกรุ๊ปเกือบทั้งหมดก็ปิดกิจการ พนักงานจำนวนหนึ่งที่ยังคงอยู่ในบริษัทก็ยังคงต้องกัดฟันดิ้นรนกับหนี้ก้อนโตที่กู้ยืมธนาคารมา

คนที่อยู่เบื้องหลังเรื่องราวทั้งหมดนี้ ไม่ได้ให้ความหวังอะไรเลยกับพวกเขาแม้แต่นิดเดียว

ดุเหมือนว่าเขาตั้งใจที่จะบดขยี้ตระกูลภักดีสรวงให้แหลกเป็นผุยผง แม้แต่ธนาคารก็ไม่อนุมัติเงินกู้ใดๆ ให้กับพวกเขา ที่แย่ไปกว่านั้นพวกเขากลับถูกขอให้ชำระหนี้ก้อนโตที่เคยกู้ไปในอดีตด้วย

อย่างไรก็ตามดูเหมือนตระกูลภักดีสรวงจะไม่สามารถชำระหนี้ก้อนโตได้ในเวลานั้น

ทางรอดเดียวที่มีอยู่คือการประกาศล้มละลาย

เมื่อเรื่องดำเนินมาถึงจุดนี้ อัญชสาก็รู้สึกเหมือนว่าโลกทั้งใบของเธอได้พังทลายลง

ตั้งเล็กจนโตเธอใช้ชีวิตโดยมีทุกอย่างเพียบพร้อมมาโดยตลอด อัญชสาไม่เคยต้องพบเจอกับความยากลำบากถึงขนาดนี้มาก่อน