หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1407

ตกกลางคืนจักรภพแทบจะไม่ได้นอนหลังจากที่ได้รับข้อความจากเลอศิลป์

รุ่งเช้าวันถัดมา จักรภพก็ตรงไปที่บ้านของตระกูลฟ้าศิริสวัสดิ์

“สวัสดีค่ะคุณจักรภพ” คติยาเอ่ยทักทายเมื่อเขามาถึง

จักรภพพยักหน้าตอบรับ “เลอศิลป์อยู่ไหน?”

“หลังจากทานอาหารเช้าเสร็จ คุณเลอศิลป์ก็อยู่ในห้องทำงานค่ะ”

หลังจากคุยกับคติยาเสร็จเรียบร้อยจักรภพก็เดินตรงไปที่ห้องทำงาน

ไม่มีทางที่เขาจะนอนหลับสนิทจนกว่าเขาจะคำได้อธิบายว่าข้อความที่เขาได้รับเมื่อคืนก่อนนั้นหมายถึงอะไร

ขณะที่เขากำลังจะเคาะประตู ประตูก็เปิดออก

“นายมาทำอะไรที่นี่?”

เลอศิลป์สบตากับแขกผู้มาเยือนด้วยสีหน้าราบเรียบก่อที่จะเชิญเขาเข้าไปในห้องทำงาน

จักรภพเกือบจะเผลออุทานออกมา

ทำไมเขาถามฉันแบบนั้น? ก็เห็นๆ อยู่ว่าฉันอยากรู้ว่าที่เขาส่งข้อความนั่นมามันหมายความว่ายังไง จริงอยู่ว่าหน้าที่ของฉันคือทำตามคำสั่งของเขา แต่จู่ๆ เขาจะมาฟาดงวงฟาดงาใส่ฉันโดยที่ฉันไม่รู้เรื่องอะไรเลยเนี่ยนะ เป็นเพราะเขา ฉันเลยนอนไม่หลับไปทั้งคืน!

“เลอศิลป์ ทำไมนายถึงได้เป็นคนไร้เหตุผลขนาดนี้?”

จักรภพที่ดูไม่พอใจนั่งลงตรงข้ามกับเลอศิลป์ “ทำไมนายต้องลากฉันเข้าไปวุ่นวายกับตระกูลภักดีสรวงด้วย? ถึงทุกคนจะรุมเหยียบพวกเขาซ้ำในวันที่พวกเขาล้มลง แต่การที่ดึงเอาตระกูลคชาเรศเข้าไปยุ่งเกี่ยวด้วยมันคงจะไม่เหมาะสมเท่าไรนักใช่ไหม?”

ก่อนที่งานหมั้นของเลอศิลป์และอัญชสาจะถูกยกเลิกไป ตระกูลฟ้าศิริสวัสดิ์ ตระกูลภักดีสรวง และตระกูลคชาเรศต่างก็มีความสัมพันธ์ที่แน่นแฟ้นมาเป็นเวลานาน

ตอนนี้มีสองตระกูลที่แตกหักกัน คงไม่เป็นการดีเท่าไรนักถ้าตระกูลคชาเรศจะเข้าไปครอบครองบริษัทของตระกูลภักดีสรวง

สิ่งสุดท้ายที่ฉันอยากจะได้คือการอยู่ใกล้กับเธอต่างหากล่ะ

เขากังวลถึงผลที่ตามมาจนแทบนอนไม่หลับ

แม้ว่าการเข้าควบรวมกิจการของภักดีสรวงกรุ๊ปจะทำให้เชื่อเสียงของคชาเรศเสื่อมเสียไปบ้าง แต่ก็เทียบไม่ได้กับการขยายตัวของธุรกิจที่มีมูลค่ามหาศาล

ยิ่งไปกว่านั้นอย่างที่เลอศิลป์เคยบอกไว้ความสัมพันธ์ระหว่างตระกูลคชาเรศกับตระกูลภักดีสรวงนั้นถูกสร้างขึ้นมาจากตระกูลฟ้าศิริสวัสดิ์

ตอนนี้ตระกูลฟ้าศิริสวัสด์และภักดีสรวงนั้นแตกหักกันแล้ว ก็ไม่มีความจำเป็นใดๆ ที่ตระกูลคชาเรศจะต้องรักษาความสัมพันธ์นั้นไว้

หลังจากคิดอยู่ครู่หนึ่ง จักรภพก็ตัดสินใจ “ฉันเข้าใจแล้ว ตกลงตามนั้น”

ตอนนี้เมื่อเขากลับมาคิดเรื่องนี้อีกครั้ง เขาก็คิดได้ว่าอันที่จริงก่อนหน้านี้ไม่มีความจำเป็นใดๆ ที่เขาต้องลังเลเลย

เลอศิลป์ยิ้มออกมาเมื่อเห็นว่าจักรภพมั่นใจแล้ว “ฉันไม่ลืมหรอกนะเรื่องที่นายช่วยเหลือฉันเอาไว้ก่อนหน้านี้ ทรัพย์สินของตระกูลภักดีสรวงถือเป็นคำขอบคุณจากฉันก็แล้วกัน”