หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1406

“ลูกหมายความว่ายังไง?”

ศศิตารู้สึกโกรธกับคำพูดถากถางจากลูกชายของเธอ

“รษิกาเป็นแม่แท้ๆ ของไอวี่ แต่แม่ก็เป็นย่าแท้ๆ ของเธอเหมือนกัน! การที่ไอวี่มาเจอแม่จะทำให้อาการของไอวี่กำเริบขึ้นได้ยังไง? ใช่… แม่ยอมรับว่าแม่อาจจะดูแลไอวี่ไม่ถูกวิธีก่อนหน้านี้ แต่แม่ขอโทษและสัญญาว่าจะไม่ทำแบบนั้นอีก!”

เลอศิลป์กุมขมับขณะที่ความโกรธของเขาพุ่งสูงขึ้น “ผมดีใจครับที่แม่มีความรับผิดชอบต่อความสัมพันธ์ระหว่างแม่กับไอวี่”

แม้ว่าเลอศิลป์จะไม่รู้ว่าแม่ของเขาทำอะไร ลูกสาวของเขาถึงได้ไม่พอใจขนาดนั้น แต่เขาก็พอรู้จากประสบการณ์ที่ผ่านมาจากเรื่องเกี่ยวกับอัญชสา

อันที่จริงรายละเอียดต่างๆ นั้นไม่ได้สำคัญเท่าไรนัก สิ่งที่สำคัญที่สุดคือความรู้สึกของไอรดาต่างหาก

ดังนั้นเลอศิลป์จึงป้องกันไม่ให้พวกเขาเหล่านั้นได้เจอกับไอรดาจนกว่าลูกสาวของเขาจะเต็มใจให้อภัย

ศศิตาไม่รู้จะโต้เถียงลูกชายของเธอได้อย่างไร ความรู้สึกโกรธเคืองก็ยิ่งเพิ่มสูงขึ้น “ไม่ว่าจะยังไง แม่ก็ไม่มีวันทำร้ายไอวี่!”

“ผมรู้ครับ แต่แม่เองก็ยังอดทนไม่มากพอ อีกอย่างถ้าแม่เป็นห่วงไอวี่จริงๆ แม่ก็ควรที่จะเข้าใจว่าจริงๆ แล้วไอวี่ต้องการอะไร”

ดูเหมือนว่าศศิตาจะรู้ดีว่าพวกเขาต้องการอะไร

ตอนนี้เด็กหญิงตัวติดกับรษิกายิ่งกว่ากาว

นั่นก็เป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่ทำให้เธอยิ่งโมโห

เมื่อศศิตาฉุกคิดอะไรบางอย่างได้ เธอก็ข่มความรู้สึกโมโหในใจของเธอเอาไว้

นอกจากอัญชสาแล้ว ไม่มีตระกูลใดยอมให้ลูกสาวมาแต่งงานกับตระกูลของเราเลย เพราะพวกเขาเห็นถึงความใจดำของครอบครัวเรา

อย่างไรก็ตามสีหน้าของเลอศิลป์เปลี่ยนไปมากเมื่อเห็นแม่ของเขาอ้อนวอนขอโอกาสให้กับตระกูลภักดีสรวง “ก่อนที่พวกเขาจะทำร้ายไอวี่ พวกเขาเองก็ควรคิดถึงผลที่จะตามมาด้วย อีกอย่างผมคิดว่าสิ่งที่พวกเขาได้รับมันยังไม่สาสมกับสิ่งที่พวกเขาทำเลยด้วยซ้ำ”

แม้แต่ศศิตาเองก็ยังคงรู้สึกกลัวเมื่อต้องเผชิญกับความโกรธเกรี้ยวของเลอศิลป์

อย่างไรก็ตาม เธอยังคงยืนกรานในการที่จะพยายามอ้อนวอนต่อไป “อย่าลืมสิว่าอัญชสารอแต่งงานกับลูกมาหลายปีแล้ว… และความรู้สึกของเธอที่มีต่อลูกนั้นก็เป็นเรื่องจริง เธอแค่หลงผิด…”

ก่อนที่ศศิตาจะทันได้พูดจบ เลอศิลป์ก็พูดตัดบทว่า “อย่าพูดชื่อผู้หญิงคนนี้ให้ผมได้ยินอีก ถ้านี่เป็นเรื่องที่คุณแม่ตั้งใจมาในวันนี้ คุณแม่ก็กลับไปก่อนเถอะครับ ผมเหนื่อยและต้องการพักผ่อน”

หลังจากพูดจบ เลอศิลป์ก็เดินขึ้นบันไดไปชั้นบนโดยไม่เปิดโอกาสให้ศศิตาได้ทันพูดอะไรต่อ

ท่าทีของเขาแบบนั้นทำให้ศศิตาถึงกับพูดไม่ออก