หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1410

ขณะที่อัญชสานั่งอยู่ในห้องนอนด้วยสีหน้าเศร้าหมอง

ตระกูลคชาเรศ! มันคือตระกูลคชาเรศอย่างนั้นเหรอ!

ในขณะที่ยุ่งอยู่กับการจัดการเรื่องต่างๆ เธอก็ไม่ลืมที่จะตรวจสอบผู้ที่อยู่เบื้องหลัง

ในตอนแรกเธอคิดว่าเป็นตระกูลอื่นที่คว้าโอกาสนั้นมาเพื่อเหยียบย่ำตระกูลของเธอให้จมดิน

เธอคิดไม่ถึงว่าจะเป็นจักรภพ

อัญชสารู้เลยว่าเลอศิลป์ต้องเป็นคนสั่งการให้เขาทำเช่นนั้นอย่างแน่นอน

หากเขาไม่ได้รับคำสั่งจากใครบางคน เขาคงไม่กล้าทำได้ถึงขนาดนี้

เลอศิลป์! ฉันไม่คิดเลยว่าเขาจะโหดเหี้ยมและกดดันให้ฉันมืดแปดด้านแบบนี้!

ขณะที่เธอกำลังโกรธเป็นฟืนเป็นไฟอยู่ จู่ๆ ประตูห้องของเธอก็ถูกเปิดออกทันที

เมื่อได้ยินเสียง อัญชสาจึงกลับมามีสติอีกครั้งก่อนที่เธอจะเงยหน้ามองประตู

ทันทีที่เธอเห็นว่าใครบางคนกำลังเดินเข้ามาให้ห้อง สุเมธก็ตบเธออย่างไม่ยั้งมือจนทำให้อัญชสาล้มลงไปที่เตียง

“พ่อ!”

ขณะเดียวกันจันทรายังคงเหนื่อยล้า เนื่องจากความหายนะที่เกิดขึ้นเกี่ยวกับตระกูลภักดีสรวง ประกอบกับการที่เธอต้องทนทุกข์ทรมานถูกทำร้ายร่างกายตั้งแต่เช้าซึ่งทำให้ขาของเธอไม่มีเรี่ยวแรง

เมื่อมาถึงห้องอัญชสา เธอก็ได้เห็นสิ่งที่บาดใจที่สุดในชีวิต สุเมธกำลังตบเข้าที่ใบหน้าของอัญชสาอย่างแรง

แม้ว่าอัญชสาจะทำผิดมากแค่ไหน แต่ยังไงเธอก็เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของจันทรา เธอเห็นสุเมธตบตีอัญชสาอย่างไม่ยั้ง หัวใจของคนเป็นแม่จึงโกรธจนถึงที่สุด จู่ๆ ความเหนื่อยล้าที่เธอมีก็หายไปในพริบตา จันทรารีบวิ่งเข้าไปปกป้องลูกสาวอย่างรวดเร็ว

“หลีกไป! วันนี้ฉันจะต้องสั่งสอนนังบ้านี่!” สุเมธตะโกนออกมาด้วยความโมโห

ฉันไม่ได้ทำอะไรผิด! สิ่งเดียวที่ฉันทำผิดคือการรักเลอศิลป์อย่างหัวปักหัวปำ เขาไม่เห็นแม้แต่เงาหัวของฉันด้วยซ้ำ! ฉันเกลียดเขา!

เมื่อสังเกตเห็นว่าทั้งสองคนตรงหน้าไม่มีความสำนึกผิดเลยแม้แต่น้อย จึงทำให้สุเมธโกรธเป็นอย่างมากจนเส้นเลือดแทบจะแตก เขาพยายามสงบสติอารมณ์ก่อนที่จะตั้งสติกลับมาอีกครั้ง “ลุกขึ้นไปเก็บของเดี๋ยวนี้!”

เมื่ออัญชสาได้ยินคำสั่งของสุเมธ เธอจึงเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยความงุนงง

ขณะเดียวกันสุเมธก็จ้องมองเธอด้วยสายตาจริงจัง “ตอนนี้ตระกูลภักดีสรวงล้มละลายหมดแล้ว! ยิ่งไปกว่านั้น บ้านหลังนี้ก็ไม่ใช่บ้านของเราอีกต่อไป! พรุ่งนี้บ้านจะถูกยึด เราต้องรีบออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด!”

ล้มละลายอย่างนั้นเหรอ?

แม้จะรู้มานานแล้วว่าพวกเขาต้องเผชิญหน้ากับความจริงเรื่องนี้ ไม่ช้าก็เร็ว แต่มันก็ยากที่จะทำให้อัญชสาเชื่อในสิ่งที่สุเมธพูดออกมาด้วยสองหูของเธอเอง

เป็นไปได้ยังไง? ทำไมมันถึงเกิดขึ้นเร็วขนาดนี้? ที่แย่ไปกว่านั้นคือพวกเรากำลังจะไม่มีบ้านด้วยซ้ำ! ตอนนี้ฉันไม่เหลืออะไรแล้ว!

“ตั้งแต่นี้ต่อไปแกต้องปฏิบัติตัวให้ดี! ถ้าแกยังเอาแต่สร้างปัญหาอีกครั้ง เราจะไม่สามารถแก้ไขอะไรได้อีกแล้ว!”

สุเมธกลัวจะยับยั้งอารมณ์ของตัวเองไว้ไม่อยู่ เขากลัวว่าถ้าตัวเองยังอยู่ในห้องนี้ต่อไป เขาอาจะจะพลั้งมือตบผู้หญิงทั้งสองคนตรงหน้าก็เป็นได้ พูดจบสุเมธจึงหันหลังแล้วเดินจากไป