หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1417

เที่ยงของวันรุ่งขึ้น จักรภพพาฝนทิพย์ไปซื้อของขวัญมากมาย ก่อนที่จะขับรถไปที่ร้านอาหารที่พวกเขานัดหมายกับรษิกาไว้

ร้านอาหารอยู่ใกล้กับสถาบันวิจัยเป็นอย่างมาก รษิกาจึงคิดว่าเธอสามารถกลับไปทำงานต่อได้ หากการพูดคุยกันของพวกเขาจบลงก่อนเวลา

แต่ก็มีบางสิ่งบางอย่างที่สถาบันวิจัยทำให้เธอเดินทางไปพบพวกเขาช้า เมื่อเธอไปถึงก็พบว่าจักรภพกับฝนทิพย์นั่งรออยู่ในห้องแล้ว

“ขอโทษนะครับคุณหมอรษิกา ผมรบกวนการทำงานของคุณหรือเปล่า?”

แม้ว่าต่อหน้าเลอศิลป์ จักรภพจะเรียกรษิกาด้วยชื่อเฉยๆ แต่ในตอนนี้เขาก็ยังเคารพและพูดกับเธออย่างสุภาพเมื่อเจอกัน

รษิกายิ้มตอบรับอย่างสุภาพให้เขา จากนั้นเธอก็มองไปที่ฝนทิพย์ด้วยความสงสัย

ถ้าจำไม่ผิด ฝนทิพย์ไม่ชอบฉันนี่นา? แล้วทำไมวันนี้เธอถึงมาที่นี่ล่ะ?

เมื่อพิจารณาได้ว่าเธอยุ่งแค่ไหนในการจัดการกับโครงการต่างๆ ที่สถาบันวิจัย รษิกาจึงไม่อยากเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับปัญหาใดๆ อีกแล้ว

จักรภพลุกขึ้นยืนพร้อมกับดึงเก้าอี้ออกมาเหมือนสุภาพบุรุษ “ฝนทิพย์คิดได้ถึงปัญหาที่เกิดขึ้นที่ตัวเองเคยทำผิดพลาดไว้ เธอจึงอยากขอความช่วยเหลือจากผมนัดหมายให้คุณมาเจอน่ะครับ เธอต้องการจะขอโทษคุณเป็นการส่วนตัว”

ขณะที่จักรภพพูด เขาก็กวาดสายตามองไปที่ฝนทิพย์

ฝนทิพย์ลุกขึ้นอย่างเชื่อฟัง พร้อมกับรอยยิ้มที่จริงใจ “คุณหมอรษิกา ที่ผ่านมาฉันยังเด็กเกินไป เพราะอัญชสากับฉัน…”

เธอหยุดไปชั่วขณะก่อนจะพูดต่อว่า “อัญชสากับฉัน เราเป็นเพื่อนสนิทกัน ดังนั้นเมื่อฉันเห็นว่าคุณสนิทกับเลอศิลป์มากแค่ไหน ฉันก็มีอคติกับคุณทันที ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าฉันคิดผิด หวังว่าคุณจะไม่ถือสาฉันนะคะ”

ฝนทิพย์พยายามจะสื่อสารว่าทัศนคติที่เลวร้ายของเธอที่มีต่อรษิกาในอดีต ล้วนแล้วมาจากอิทธิพลของอัญชสา

ด้วยประโยคเพียงประโยคเดียว เธอก็โยนความผิดทั้งหมดให้กับอัญชสาไปแล้ว

รษิกาเข้าใจความหมายที่ฝนทิพย์พูด และเธอก็รู้สึกอึดอัดเล็กน้อย

ฉันถ่อมตัวขนาดนี้ ไม่มีทางที่รษิกาจะไม่ยกโทษให้ฉันหรอก!

รษิกายิ้มอย่างสุภาพและเว้นระยะห่างจากฝนทิพย์ ก่อนจะพูดอีกว่า “คุณเรียกฉันว่า คุณหมอรษิกาเหมือนที่คนในตระกูลคชาเรศเรียกก็ได้นะคะ เรามาเริ่มจากการเป็นเพื่อนกันไปก่อนก็ได้นะ”

ที่จริงแล้วเธอตกลงจะเป็นเพื่อนกับฝนทิพย์เพราะเกรงใจจักรภพที่อยู่ต่อหน้า

ฝนทิพย์รู้สึกตกใจเล็กน้อยที่ถูกปฏิเสธ

ในขณะเดียวกัน จักรภพรู้สึกว่าตอนนี้เป็นการเริ่มต้นที่ดีแล้วที่รษิกายอมยกโทษให้เธอ

เขาหัวเราะเบาๆ และพยายามสงบสติอารมณ์ “คุณหมอรษิกาพูดถูกนะ ทำไมไม่เริ่มจากการเป็นเพื่อนกันไปก่อนล่ะ? ทั้งสองคนก็มีโอกาสมากมายที่จะได้รู้จักกันมากขึ้นนะ ไม่ว่าจะเป็นเพื่อนซี้หรือไม่ก็ตาม เวลาเท่านั้นแหละที่จะบอกทุกอย่างได้”

รษิการับฟังในสิ่งที่จักรภพพูด เธอมองดูเขาขณะที่รอยยิ้มบนใบหน้าของเธอเริ่มผ่อนคลายมากขึ้น

ตั้งแต่วันที่ได้พบกับจักรภพ เธอรู้เลยว่าเขาเป็นคนที่มีความประพฤติตัวอย่างเหมาะสมอยู่เสมอ เขาไม่เคยทำให้อีกฝ่ายต้องลำบากใจเลยแม้แต่ครั้งเดียว