หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1423

เหตุผลที่รษิกาไม่สวมสร้อยคอก็เพราะมันไม่สะดวกจริงๆ

เมื่อมาถึงสถาบันวิจัย หญิงสาวถอดสร้อยคอมาเก็บไว้ในกระเป๋าแจ็กเกต

หลังจากวุ่นวายตลอดช่วงเช้า เจตนินโทรหาเธอแบบปุบปับระหว่างเวลาอาหารกลางวันเพื่อบอกว่ามีเหตุขัดข้องและถามว่าจะเจอกันตอนค่ำแทนได้หรือไม่

รษิกาไม่ได้คิดอะไรมากและตอบตกลง

เมื่อถึงช่วงเย็น รษิกาออกจากสถาบันวิจัย พบเจตนินรอเธออยู่บริเวณทางเข้า

“ผมขอโทษนะ เมื่อบ่ายเกิดเรื่องที่บริษัท และผมออกมาไม่ได้” เขาเอ่ยปากขอโทษทันทีที่เห็นเธอ

รษิกาไม่ได้หัวเสีย เธอยิ้ม “ไม่เป็นไรค่ะ เรื่องงานสำคัญกว่า นี่เรายังจะไปภัตตาคารที่จองไว้เมื่อวานหรือเปล่าคะ? คุณไปก่อนได้เลย ฉันจะตามไป”

จากนั้นหันหลังกลับและเดินไปที่รถ

แววตาของเจตนินดูผิดหวังขณะมองรษิกาขึ้นรถของเธอโดยไม่ลังเล เขาไม่พูดอะไรและขึ้นรถของตัวเอง

รถทั้งสองคันเคลื่อนตัวออกจากสถาบันวิจัย

ภัตตาคารอยู่ใกล้กับสถาบัน ทั้งคู่จึงไปถึงภายในสิบนาที

เจตนินจองโต๊ะริมหน้าต่างไว้แล้ว

รษิกาถอดแจ็กเก็ตของเธอ และในระหว่างนั้น สร้อยคอก็ร่วงจากกระเป๋าเสื้อมาอยู่ข้างเท้าของเจตนิน

ชายหนุ่มหยิบขึ้นมาดูแวบหนึ่งก่อนจะเบนสายตามาหาคนตรงหน้า คำพูดของเขาดูจะมีนัยล้ำลึก “สร้อยคอเส้นนี้ดูไม่ใช่สไตล์ของคุณเลย”

รษิกาชะงัก

ก็จริง ถ้าเธอซื้อเองก็จะไม่ซื้อดีไซน์ที่ดูหรูหราแบบนี้

แต่เธอก็ไม่เห็นความจำเป็นที่จะต้องอธิบายให้เจตนินฟังถึงที่มาของสร้อย

รษิกาแค่ยิ้มกว้างและไม่โต้ตอบ

รษิกาต้องยอมรับว่าในฐานะตระกูลหัวหอกหลักของวงการแพทย์แผนโบราณ งานวิจัยด้านนี้ของตระกูลดำรงกุลก้าวหน้ากว่าหลายเท่าเมื่อเทียบกับท้องตลาด

แนวคิดและกรอบการทำงานหลายอย่างของพวกเขาเป็นไปในทิศทางเดียวกับเธอ

หัวข้อการสนทนาระหว่างรษิกากับเจตนินค่อยๆ ขยับจากการวิจัยและพัฒนายาตัวใหม่ไปเป็นภาพรวมของตลาดยาแผนโบราณ

กว่าทั้งคู่จะรู้ตัว เวลาก็ล่วงเลยไปมาก

พวกเขาหยุดคุยกันเมื่อโทรศัพท์ของรษิกาส่งเสียงเรียกเข้า

เบนนี่โทรมาถามว่าเมื่อไรรษิกาจะกลับบ้าน

รษิการีบขอโทษเด็กชายและอธิบายสถานการณ์ของเธอ จากนั้นกล่าวอำลาเจตนินก่อนจะลุกขึ้นยืนและจากไป

เจตนินเฝ้ามองร่างของรษิกาที่ห่างออกไปอย่างเงียบงัน

ต่อให้เธอไม่พูดอะไร ฉันก็เดาได้ว่าเลอศิลป์คือคนที่มอบสร้อยเส้นนั้นให้! ไม่อยากเชื่อเลยว่าเธอจะพกมันติดตัวไปทุกที่ เธอคิดอะไรอยู่กันแน่?