หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1424

ล่วงเข้าสามทุ่มแล้วตอนที่รษิกากลับถึงบ้าน

ขณะลงจากรถ หญิงสาวทั้งกังวลและรู้สึกผิดที่ทิ้งเด็กๆ ให้อยู่บ้านตามลำพัง

เธอจึงรีบเดินเข้าบ้าน แต่ทันทีที่เข้าไปก็ได้ยินเสียงเจี๊ยวจ๊าวของเด็กๆ ที่กำลังเล่นกันและวิ่งไปมา

รษิกาหยุดกึกและมองภายในห้องนั่งเล่นด้วยความประหลาดใจ

ตอนแรกเธอคิดว่าเมธินีแวะมา แต่กลับกลายเป็นเลอศิลป์ที่นั่งอยู่บนโซฟา

ราวกับรับรู้ได้ว่าหญิงสาวเข้ามา ชายหนุ่มหันกลับมามอง

เมื่อสบตากัน รษิกายิ่งตกใจกว่าเดิม “คุณมาทำอะไรที่นี่?”

เราตกลงจะพบกันวันอื่นไม่ใช่หรือ?

เห็นรษิกากลับมา เด็กๆ หยุดเล่นและเข้ามาห้อมล้อม เรียกร้องความสนใจจากเธอ

“แม่กลับบ้านช้าจัง! พ่อมารอตั้งนานแน่ะ!”

รษิกาขยี้ผมเด็กๆ แต่สายตายังจับจ้องที่เลอศิลป์

เขานั่งไขว่ห้างอยู่ที่โซฟา ปลดกระดุมเสื้อเม็ดบน ดูผ่อนคลายและสบายๆ

รษิกาเกิดความรู้สึกประหลาดแต่ชื่นใจเมื่อนึกภาพอีกฝ่ายเล่นกับเด็กๆ ในสภาพที่เห็น

เลอศิลป์ลุกจากโซฟาและเดินมาหา ชายหนุ่มกวาดสายตาผ่านลำคอของเธอ

เขาทำหน้าเคร่งเครียดเมื่อเห็นลำคอเปลือยเปล่า “คุณบอกว่ามีนัดตอนเที่ยงไม่ใช่เหรอ?”

สายตาของเลอศิลป์ทำให้รษิการู้สึกเหมือนถูกตำหนิอย่างบอกไม่ถูกทั้งที่เธอไม่ได้ทำอะไรผิด “คุณเจตนินมีงานสำคัญช่วงบ่าย เลยเลื่อนนัดในนาทีสุดท้าย”

เลอศิลป์มีสีหน้าไม่พอใจเมื่อได้ยิน “ตระกูลดำรงกุลทำธุรกิจกันแบบนี้เหรอ? นึกจะเลื่อนนัดก็เลื่อน? ถ้าทำงานลอยชายแบบนี้ ต่อไปใครจะอยากร่วมงานด้วย?”

รษิกาไม่รู้จะตอบอย่างไร ได้แต่ยิ้มและเปลี่ยนเรื่องคุยแบบหน้าตาเฉย “เด็กๆ กินมื้อเย็นกันหรือยังจ๊ะ?”

ก่อนหน้านี้เธอทุ่มเทกับการหารือเรื่องยากับเจตนินจนไม่ค่อยได้กินอะไร

ไหนๆ ก็ทำอาหารให้เลอศิลป์แล้ว เราก็ทำกินเองด้วยเสียเลย

เด็กๆ เข้ามาและร่ำร้องจะกินบ้างเมื่อได้กลิ่นหอมน่าอร่อยของพาสต้า จนรษิกาต้องตักให้พวกเขาด้วย

ภาพครอบครัวห้าคนนั่งล้อมวงกินพาสต้ารอบโต๊ะอาหารตอนเกือบสี่ทุ่มชวนให้อบอุ่นใจ

รษิกาเพิ่งนึกได้ว่าต้องถามเลอศิลป์ “ทำไมคุณมาปุบปับล่ะคะ? มีอะไรหรือเปล่า?”

อีกฝ่ายเหลือบมองเธอ “ผมมาหาไอวี่”

รษิกาพยักหน้าอย่างเข้าใจ

เลอศิลป์พูดขึ้นในวินาทีต่อมา “อีกอย่าง ผมพูดไว้แล้วว่าจะรับผิดชอบ ในเมื่อคุณยังไม่ให้คำตอบ ผมก็ทำได้แค่ใช้มาตรการเข้มข้นกว่าเดิมและมาหาคุณให้เสมอต้นเสมอปลายขึ้นอีกหน่อย”