หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1452

สถานที่ที่เจตนินเลือกสำหรับมื้ออาหารกับรษิกาคือร้านกาแฟบรรยากาศแปลกตา จริงๆ แล้ว บรรยากาศร้านคล้ายคลึงกับบ้านตระกูลดำรงกุล

เมื่อเธอมาถึง เจตนินก็รอเธออยู่ข้างในร้านแล้ว เมื่อเขาเห็นเธอ เขาก็ยืนขึ้นโบกมือให้เธอ

เธอรีบเดินและเข้ามานั่งตรงข้ามเขา

หลังจากได้บทเรียนเมื่อครั้งล่าสุด พวกเขาก็นั่งโต๊ะที่อยู่มุมห้อง มีธูปไม้จันทน์จุดอยู่ใกล้ๆ พวกเขาด้วย

รษิการู้สึกสบายใจแปลกๆ เมื่อเธอได้กลิ่นของธูป อาจเป็นเพราะเธอคุ้นเคยกับกลิ่นยาแผนโบราณ

ดังนั้น เธอจึงไม่คิดอะไรมากเพราะเธอคิดว่าเป็นร้านกาแฟเฉพาะทาง

“ฉันขอโทษที่มาสายอีกแล้ว” รษิกาขอโทษด้วยความละอายใจหลังจากนั่งลง ที่เราเจอกันครั้งนี้ก็เพราะฉันต้องการชดใช้ให้กับการที่ฉันไม่อยู่เมื่ออาทิตย์ก่อนซึ่งทำให้ความคืบหน้าของโครงการต้องล่าช้า แล้วฉันก็มาสายอีก ฉันนี่เสียมารยาทจริงๆ

เจตนินฝืนยิ้มและรินกาแฟให้เธอ “ไม่เป็นไร ร้านกาแฟนี้ค่อนข้างไกลจากสถาบันวิจัย และผมบังเอิญอยู่แถวนี้พอดี”

ขณะที่เขาพูด เขาก็ลูบที่จุดธูปไปด้วย

รษิกาเห็นว่าเขาไม่ได้ใส่ใจกับการมาสายของเธอ เธอจึงถอนหายใจโล่งอก

“ผมควรเป็นคนขอโทษมากกว่า” จู่ๆ เจตนินพูดออกมา

ประโยคนั้นทำให้เธอสับสน ทำไมเขาถึงขอโทษฉันล่ะ?

เมื่อเขาพูดถึงเรื่องนี้ขึ้นมา รษิกาก็รู้สึกผิดใจ ฉันหวังว่าเขาจะพูดถูกนะ

คำพูดนั้นทำให้รษิกาตกใจไปชั่วขณะ แล้วฉันควรจะตอบว่าอะไรดี? ความสัมพันธ์กับเลอศิลป์ไม่ใช่เรื่องที่อธิบายได้ง่ายๆ

สายตาของเขาดูไม่พอใจเมื่อเธอไม่ได้โต้ตอบทันที

แต่เมื่อสายตาของเธอมามองที่หน้าของเขาอีกครั้ง เขาก็ทำตัวปกติและถามอย่างเย็นชาว่า “ผมเดาว่าคุณใช้เวลาอยู่กับเขาใช่ไหม?”

แทนที่จะตอบปฏิเสธ แต่รษิกาตอบว่า “เราต้องอยู่เงียบๆ เพราะสื่อจับตามองเราอยู่”

เจตนินไม่พอใจที่เธอไม่ยอมบอกว่าเธอไปที่ไหนและทำอะไรกับเลอศิลป์ แต่เขาไม่อยากปล่อยให้ตัวเองอารมณ์เสีย เขาจึงเปลี่ยนหัวข้อพูดคุย “ช่วงที่คุณไม่อยู่ ผมได้ทำวิจัยบางอย่างที่เกี่ยวกับการพัฒนายาตัวใหม่ ผมรู้สึกว่าบางทีเราสามารถเปลี่ยนวิธีการของโครงการได้ ตลาดตอนนี้ขาดยาต้านโรคมะเร็ง โดยเฉพาะในกลุ่มยาแผนโบราณ”

รษิกาครุ่นคิดปัญหาดังกล่าวด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “ฉันสังเกตเห็นสิ่งนั้นก่อนหน้านี้แล้ว แต่เป็นเรื่องยากที่จะประสบความสำเร็จเพราะผู้คนหวังพึ่งยาของฝั่งตะวันตกมากกว่าในการต่อสู้กับมะเร็ง”

เขาเล่าสรุปสั้นๆ ให้เธอฟังเกี่ยวกับผลลัพธ์ของการวิจัยของเขาและสรุปได้ว่า “บางทีเราอาจจะเป็นคนกลุ่มแรกที่ทำมันสำเร็จนะ”