หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1477

ขณะเดียวกัน ที่บ้านตระกูลฟ้าศิริสวัสดิ์ เลอศิลป์เพิ่งเสร็จงานและกำลังจะโทรหารษิกา

ตอนนี้ไอรดาอยู่ที่บ้านหลังนั้น ชายหนุ่มจึงใช้เรื่องนี้เป็นข้ออ้างเสมอในการโทรหาเธอทุกครั้งที่มีเวลา

เขาเพิ่งหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาตอนที่มีข้อความจากเบอร์ไม่คุ้น

เลอศิลป์ขมวดคิ้วและเปิดอ่าน

ภาพสองสามภาพค่อยๆ ปรากฏบนหน้าจอ

ภาพพวกนั้นถูกถ่ายในบาร์แห่งหนึ่ง แสงไฟสลัวทำให้คาดเดารายละเอียดส่วนใหญ่ได้ยาก

แต่ตรงกลางภาพคืออัญชสาที่กำลังอิงแอบและจิบเครื่องดื่มจากแก้วของชายแปลกหน้า

ภาพหลังจากนั้นคือทั้งคู่ออกจากบาร์ไปด้วยกัน

แววตาของเลอศิลป์เปล่งประกายดูหมิ่นเหยียดหยาม

ตระกูลภักดีสรวงแทบจะเอาตัวไม่รอดอยู่แล้ว แต่อัญชสายังมีแก่ใจออกมาสังสรรค์ราวกับไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น

ใครจะรับประกันว่าเจ้าหล่อนไม่เคยทำแบบนี้ตลอดระยะเวลาหกปีที่คบหากับเขา?

เลอศิลป์บันทึกภาพไว้และส่งต่อให้มารดาโดยไม่อธิบายอะไร เขารู้สึกว่าภาพเหล่านั้นอธิบายตัวมันเองแล้ว และศศิตาคงเข้าใจเขาดีพอ

จากนั้นโทรหารษิกา ทำเหมือนตั้งใจจะพูดเรื่องไอรดาเพื่อกลบเกลื่อนเหตุผลที่แท้จริง

เช้าวันต่อมา อัญชสารู้สึกตัวตื่นในห้องพักของโรงแรม อาการเมาค้างทำให้เธอปวดหัวและง่วงงุน

เมื่อลืมตา สภาพรอบตัวที่ไม่คุ้นเคยก็ค่อยๆ ผ่านเข้ามา อัญชสาขมวดคิ้วด้วยความสับสน

เธอกำลังจะลุกขึ้นและพยายามหาว่าตัวเองอยู่ที่ไหน แต่ก็ต้องตกใจที่พบว่าร่างของเธอเปลือยเปล่า แถมบริเวณแผ่นหลังและเอวก็ปวดร้าวไปหมด

“คุณนี่เอง!”

อัญชสาสังหรณ์ใจว่าอีกฝ่ายคือคนที่เธอนอนด้วยเมื่อคืน

เธอจับผ้าห่มไว้แน่นอีกครั้ง หวังว่าจะหายตัวไปในนั้นได้ “คุณเป็นใคร? ใครส่งคุณมา?”

ชายหนุ่มยังจ้องเธอด้วยแววตาเย็นชาและเลียริมฝีปากอย่างหื่นกระหาย

“ไม่ต้องหงุดหงิดใส่ผมหรอก คุณอัญชสา ผมไม่ใช่คนที่คุณจะมาชี้นิ้วบงการได้ง่ายๆ ถ้าเดิดผมกระหายความสวยของคุณขึ้นมาล่ะ?”

อัญชสาถลึงตาจ้องเขาอย่างระแวง “ฉันไม่สนหรอกว่าคุณเป็นอะไร! ออกไปเดี๋ยวนี้เลยและลืมเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนซะ ไม่งั้นคุณจะไม่ได้มีชีวิตอยู่ต่อ!”

ชายหนุ่มยักไหล่อย่างเสียดายและโน้มตัวลงมา กระดุมปกเสื้อของเขาอ้าออกเล็กน้อยขณะก้มหน้ามาหาอัญชสา แผงอกของเขาเริ่มกระเพื่อมช้าลง ดูจะไม่รู้สึกรู้สาเอาเสียเลย

แม้แต่อัญชสาก็ละสายตาจากเขาไม่ได้