หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1489

หลังมื้อเย็น เด็กๆ ต่างก็ขึ้นไปข้างบนอย่างมีแผนการ เด็กๆ อยากให้พ่อแม่มีเวลาส่วนตัวบ้าง

รษิกาเก็บโต๊ะอาหาร และเมื่อเธอกำลังจะล้างจาน เลอศิลป์ก็จับมือเธอไว้แล้วดันตัวเธอไปข้างๆ

“ในเมื่อคุณเหนื่อยแล้ว คุณออกไปพักข้างนอกก่อนเถอะนะ”

สิ้นคำนั้น เลอศิลป์ก็ม้วนแขนเสื้อขึ้นแล้วเริ่มล้างจาน

แม้ว่านี่จะไม่ใช่ครั้งแรกที่รษิกาเห็นเลอศิลป์ทำเช่นนั้น แต่เธอก็ยังแปลกใจกับภาพที่เห็นอยู่ดี ถ้าเลอศิลป์ดูแลฉันแบบนี้เมื่อหกปีก่อน ตอนนี้เราจะเป็นครอบครัวแสนสุขกันไหมนะ?

พอเห็นว่ารษิกายังอยู่ตรงนั้น เลอศิลป์ก็ชวนเธอคุย “ลิสาไปไหนเหรอ? ทำไมเธอไม่ได้อยู่ที่นี่ล่ะ?”

รษิกากลับสู่ความเป็นจริงแล้วตอบว่า “เธอไม่ค่อยสบาย ฉันเลยให้เธอไปพักก่อนค่ะ”

“งั้นผมจะหาแม่บ้านมาช่วยงานคุณที่บ้านแล้วกันนะ”

รษิกาส่ายหน้าตอบ “ไม่ต้องหรอกค่ะ ตอนนี้ฉันไว้ใจคนอื่นไม่ได้เลย พอฉันเสร็จจากเรื่องวุ่นวายที่ทำงานแล้ว ฉันก็จะมีเวลาดูแลเด็กๆ ค่ะ”

ขณะที่พูดอยู่นั้น รษิกาก็หาว

เลอศิลป์หันมามองเธอก่อนจะเร่งมือล้างจานจนเสร็จ พอล้างเสร็จแล้ว เขาก็พาเธอออกไปจากห้องครัว

“มันไม่ง่ายอย่างนั้นหรอกค่ะ เรื่องนี้สำคัญนะคะที่ฉันจะต้องพัฒนายา ตอนนี้ในตลาดบ้านเรามียาต้านมะเร็งน้อยมาก ถ้าฉันพัฒนายาใหม่ได้สำเร็จ ฉันแน่ใจเลยว่าจะช่วยชีวิตคนได้มาก” รษิกายิ้มและส่ายหน้า ก่อนหน้านี้ ฉันยืนกรานจะร่วมงานกับตระกูลดำรงกุลเพราะฉันอยากได้ตำราแพทย์แผนโบราณของพวกเขา แต่ตอนนี้ฉันคิดว่าการรักษาโรคและช่วยเหลือคนได้มากขึ้นมันสำคัญกว่ามากๆ

สายตาของเลอศิลป์อ่อนลงหลังจากได้ฟังรษิกา “ผมเข้าใจว่าคุณรู้สึกยังไง”

“แม้ว่าฉันจะเหนื่อย ฉันคิดว่ามันจะคุ้มค่ามากเลยล่ะ” รษิกาถอนหายใจ

เลอศิลป์ยังคงนวดขมับให้เธออยู่ เขาพูดว่า “ผมรู้ว่าคุณอยากช่วยเหลือผู้คน แต่คุณต้องดูแลตัวเองด้วยเหมือนกันนะ ถ้าคุณยังทำอยู่แบบนี้ คุณเองนั่นแหละที่จะล้มป่วย ถ้าเป็นอย่างนั้น การวิจัยของคุณมิเสียเปล่าเหรอ?”

รษิกาพยักหน้า ชี้ให้เห็นว่าเธอรู้ว่าเธอกำลังทำอะไรอยู่ “ฉันเป็นหมอ ฉันจึงรู้จักร่างกายตัวเองดี ไม่ต้องห่วงนะคะ”

เลอศิลป์ไม่ได้ตอบอะไรเธอ เขาแค่มองหน้าเธออยู่เช่นนั้น ฉันเข้าใจความรู้สึกเธอ แต่ฉันจะไม่ห่วงเธอได้ยังไง?