หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1488

เมื่อทั้งสี่มาถึงบ้าน รษิกาก็ทำอาหารเย็นไว้เสร็จแล้ว และเธอกำลังนั่งพักอยู่ที่โซฟา

พอได้ยินเสียงที่ประตู เธอก็ลุกขึ้นมาเปิดประตูทันที

“แม่!”

เด็กทั้งสามพุ่งเข้ามาหาเธอแล้วกอดขาเอาไว้

รษิกาก้มลงมาลูบหัวเด็กๆ พลางยิ้ม “วันนี้สนุกกันมากเลยไหมจ๊ะ?”

เบนนี่พยักหน้ารัวๆ ก่อนจะหันไปมองเลอศิลป์ด้วยดวงตาสดใส “ครับ! พ่อพาเราไปสวนสนุก แล้วก็พาไปดูหนังมาด้วย!”

รษิกายิ้มเมื่อได้ยินเสียงร่าเริงของเบนนี่

เธอเพิ่งรู้ตัวว่าเบนนี่เรียกเลอศิลป์ว่าอะไรหลังจากเวลาผ่านไปพักหนึ่ง เมื่อรู้แล้ว รอยยิ้มบนใบหน้าของเธอก็แข็งค้าง

แทนที่จะถามเบนนี่ว่าเกิดอะไรขึ้น เธอกลับหันไปมองเลอศิลป์เป็นเชิงถามแทน

เมื่อเห็นเช่นนั้น เลอศิลป์ก็อธิบายไปตามความเป็นจริง “ผมบอกให้พวกเขาเรียกผมแบบนั้นเวลาอยู่ข้างนอก ยังไงซะ ผมก็ประกาศบอกทุกคนไปแบบนั้นแล้ว ถ้าคนอื่นมาได้ยินว่าพวกเขาเรียกผมอย่างอื่น มันอาจจะเป็นปัญหาก็ได้”

แววตาของรษิกาแปลกไปเมื่อได้ยินอย่างนั้น เธอลูบหัวเด็กๆ แล้วรำพึงว่า ตอนนี้รอแค่ให้เวลาผ่านไปก่อน เด็กๆ ก็จะต้องเรียกเลอศิลป์ว่า “พ่อ” อยู่ดี มันเป็นสิ่งที่ฉันต้องยอมรับให้ได้ ฉันแค่หวังว่าเด็กๆ จะไม่โทษฉันหลังจากได้รู้ภูมิหลังของตัวเองแล้ว

อชิสัมผัสได้ถึงบรรยากาศกระอักกระอ่วน เขาจึงทำลายความเงียบด้วยการพูดว่า “แม่ฮะ ผมหิวแล้ว!”

รษิกาตั้งสติและตอบกลับว่า “ไปกินข้าวกัน! ล้างมือก่อนนะลูก โอเคไหม? เดี๋ยวแม่ไปอุ่นอาหารให้จ้ะ”

เด็กๆ พยักหน้าอย่างว่าง่าย พวกเขาถอดรองเท้าและเข้าไปในบ้าน

เลอศิลป์ล้างมือก่อนแล้วตามรษิกาเข้าไปในครัว

เธอสะดุ้งออกจากภวังค์เมื่อเห็นกุ้งที่แกะเปลือกแล้วในจานของเธอ

“คุณเหนื่อยมาสองสามวันแล้วใช่ไหม?” หัวใจของเลอศิลป์บีบแน่นด้วยความเจ็บปวด

รษิกาตั้งสติและยิ้ม “ฉันไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฉันแค่จะยุ่งมากในช่วงนี้”

ด้วยเหตุนี้เธอจึงอยากจะตักอาหารให้เด็กๆ

อย่างไรก็ตาม เธอเห็นว่าจานของเด็กๆ เต็มแล้ว เธอจึงหันไปทางเลอศิลป์ทันที ในขณะนั้นเขายังคงแกะกุ้งอยู่และไม่มีเวลากินข้าวเย็น

รษิการู้สึกซาบซึ้งกับสิ่งที่เธอเห็น เธอจึงขอบคุณเลอศิลป์อย่างอ่อนโยน

เลอศิลป์จึงส่งกุ้งที่แกะเปลือกแล้วอีกตัวให้เธอ