หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1487

เด็กๆ ดีใจจนเนื้อเต้นเพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เลอศิลป์พาพวกเขามาเที่ยว

โดยเฉพาะกับเบนนี่ เขาเรียกเลอศิลป์ว่า “พ่อ” ได้อย่างไม่กระดากปากใดๆ เลยในตอนนี้

เลอศิลป์ปล่อยให้เด็กๆ สนุกกันสุดเหวี่ยงในสวนสนุก จนกระทั่งฟ้ามืด เขาจึงพาเด็กๆ ไปที่โรงหนัง

พอพวกเขากำลังดูหนังกันอยู่ โทรศัพท์ของเลอศิลป์ก็สั่นขึ้นมาทันที เขาเหลือบมองและเห็นว่ารษิกาโทรมา

เลอศิลป์บอกเด็กๆ ให้รอเขาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนก่อนจะออกไปรับสาย

เมื่อสายเชื่อมต่อเรียบร้อยแล้ว เขาก็ได้ยินเสียงรษิกาถามอย่างเป็นกังวลว่า “คุณอยู่ไหน? ฉันเพิ่งถึงบ้านแต่เด็กๆ ไม่อยู่กันสักคน พวกเขาไปหาคุณหรือเปล่า?”

ในบ้าน รษิกาเปิดประตูบานแล้วบานเล่าเพื่อให้แน่ใจว่าเด็กๆ ไม่ได้ซ่อนอยู่ในห้องของพวกเขา

เธอวุ่นกับงานล่วงเวลาในช่วงสองสามวันที่ผ่านมาจนกระทั่งละเลยเด็กๆ ไป

แต่เธอก็เห็นด้วยว่าเด็กๆ เบื่อหน่ายกันมากในช่วงที่ผ่านมานี้

เธอคิดว่าพรุ่งนี้จะหยุดงานและพาเด็กๆ ไปหาอะไรสนุกๆ ทำข้างนอก แต่เธอก็ต้องแปลกใจเมื่อกลับมาถึงบ้านในเย็นวันนั้นและเจอว่าเด็กๆ หายตัวไปกันหมด

พอนึกถึงสิ่งที่เด็กๆ เคยทำมาก่อนหน้านี้ รษิกาก็หวังว่าพวกเขาจะออกไปหาเลอศิลป์ ทำให้เธอโทรหาเขาในทันที

เลอศิลป์ใจสลายเมื่อได้ยินเสียงที่ไม่สบายใจของรษิกา เขาขมวดคิ้วอย่างจนหนทางแล้วตอบว่า “วันนี้ผมมีเวลา ก็เลยพาเด็กๆ ออกมาเที่ยวเพราะพวกเขาอยากมาสนุกกัน”

รษิกาถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอกเมื่อได้ยินคำพูดนั้น “แล้วทำไมไม่บอกฉันล่ะ? ฉันเป็นห่วงมากเลยนะตอนที่มาถึงบ้าน” เธอฟึดฟัด

ในตอนนั้น หนังก็กำลังจะจบแล้ว เด็กๆ ต่างสนใจอยู่กับหนังจนไม่รู้ว่าเลอศิลป์เดินกลับเข้ามาแล้ว

หลังจากหนังจบ เบนนี่ก็หันไปหาเลอศิลป์และเรียกเขาอย่างสบายอารมณ์ว่า “พ่อฮะ”

เลอศิลป์แข็งค้างไปพักหนึ่งก่อนจะตั้งสติได้ เขาพูดพลางยิ้ม “โอเค เราควรจะกลับบ้านแล้วนะ แม่รออยู่”

เด็กๆ ตื่นเต้นเมื่อได้ยินว่ารษิการออยู่ที่บ้าน วันนี้เราออกมาเที่ยวกันทั้งวัน แล้วจะได้กลับไปเจอแม่ ได้กินอาหารที่แม่ทำที่บ้าน! มันเป็นข่าวดีที่สุดที่เราเคยได้รับเลย! ยิ่งกว่านั้น เรายังได้ใช้เวลาทั้งวันกับพ่อด้วย!

ความอบอุ่นในดวงตาของเลอศิลป์ฉายชัดเมื่อเห็นว่าเด็กๆ มีความสุขมากแค่ไหน

เลอศิลป์ได้รับอิทธิพลมาจากอารมณ์ของเด็กๆ เพราะแม้แต่เขาเองก็ยังตื่นเต้นขณะที่ขับรถกลับบ้าน