หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1486

เบนนี่เปิดประตู แล้วเลอศิลป์ก็เห็นเด็กทั้งสามมายืนรอทักทายเขาอยู่ที่ประตูในทันที

“พ่อ!”

“คุณเลอศิลป์!”

เสียงของพวกเขาดูทุกข์ใจและมองเลอศิลป์กันราวกับเห็นผู้ช่วยให้รอดชีวิต

พอเห็นใบหน้าบึ้งตึงของเด็กๆ เลอศิลป์ก็อดใจไม่ไหวจึงยีผมพวกเขาอย่างรักใคร่ จากนั้น เขาก็เงยหน้ามามองทั่วห้องนั่งเล่น “แม่พวกหนูอยู่ไหนล่ะ?”

วันนี้วันหยุด เธอก็น่าจะอยู่บ้าน

“แม่ไปทำงานล่วงเวลาครับ แม่บอกว่าต้องทำงานดึกในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา เราเลยต้องอยู่บ้านกันตามลำพัง แล้วมันก็น่าเบื่อสุดๆ!” เบนนี่คร่ำครวญ และอชิกับไอรดาก็พยักหน้าเห็นด้วย

คิ้วของเลอศิลป์ขมวดเข้าหากันเล้กน้อยเมื่อได้ยินคำบ่นของเด็กๆ ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมเธอถึงดูเหนื่อยๆ ตอนที่ฉันโทรหาเธอเมื่อสองวันก่อน ฉันคิดว่าเธอเหนื่อยเพราะต้องดูแลเด็กๆ แสนซนทั้งสามคนนี้ ก็เลยจะมาพาไปกินข้าวข้างนอกกัน แต่กลายเป็นว่าเธอเหนื่อยเพราะงาน

เมื่อเห็นว่าเด็กๆ ดูหมดกำลังใจมากแค่ไหน เขาก็แนะว่า “ฉันพาทุกคนออกไปเล่นกันดีไหม? พวกหนูอยากไปที่ไหนล่ะ?”

ทั้งสามส่งเสียงตอบรับแหลมๆ ขึ้นมาทันที และเริ่มคุยกันว่าพวกเขาอยากไปที่ไหน

“หนูอยากไปดูหนัง!” ไอรดายกมือขึ้นเป็นคนแรก ฉันเห็นหนังนิทานเจ้าหญิงแล้วอยากดูมากเลย! แต่ช่วงนี้แม่ก็ยุ่งกับงาน

“เราอยากไปสวนสนุกครับ!” อชิกับเบนนี่พูดขึ้นมาพร้อมกัน เด็กชายทั้งสองเบื่อมากและอยากออกไปหาอะไรสนุกๆ ทำ หลังจากได้ยินคำแนะนำของไอรดา พวกเขาก็ผ่อนปรนแล้วพูดว่า “งั้นก็ได้นะ ไปดูหนังก็ได้”

“ฉันจะบอกแม่เธอไว้เอง” เลอศิลป์ยืนยันพลางยิ้ม ถ้าเป็นไปได้ ฉันก็หวังว่าเธอจะมาหาพวกเราด้วย

อชิ เบนนี่ และไอรดาลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้า “โอเค!”

หลังจากพูดคุยกันไปแล้ว เลอศิลป์ก็ส่งข้อความไปบอกรษิกาว่าจะพาเด็กๆ ออกไปเที่ยวและขอให้เธอโทรกลับมาหาเขาเมื่อเธอมีเวลาว่าง จากนั้น เขาก็นำเด็กๆ ออกไปจากบ้านเพื่อไปขึ้นรถ

เลอศิลป์นึกบางอย่างได้ก่อนจะสตาร์ทรถ เขาเหลือบมองเด็กๆ ที่เบาะด้านหลังและพูดว่า “อชิ เบนนี่ พวกเธอต้องเรียกฉันว่า ‘พ่อ’ ตอนที่เราออกไปข้างนอกกันนะ โอเคไหม?”

เขาประกาศออกไปต่อสาธารณะแล้วว่าทั้งสองคนเป็นลูกของเขา ดังนั้นถ้าใครมาได้ยินเด็กๆ เรียกเขาว่า “คุณเลอศิลป์” เขาก็กังวลว่ามันจะเป็นปัญหาต่อมาโดยที่ไม่จำเป็น

ดวงตาของเบนนี่มีไฟแห่งความยินดี เขาหยักหน้าอย่างเข้าอกเข้าใจ “ได้เลยครับ! ผมจะจำไว้”

เลอศิลป์หันไปหาอชิ รอยยิ้มบางๆ ปรากฏอยู่ที่ริมฝีปากของเด็กชายตัวน้อย เขาพยักหน้าอย่าว่าง่าย “เข้าใจแล้วครับ”