หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1493

โรงเรียนเพิ่งเลิก รษิกาจอดรถของเธอไว้ริมถนน

หลังลงมาจากรถ เธอก็ตั้งสติแล้วรีบเดินเข้าไปที่ประตูโรงเรียนและรอให้ลูกๆ ออกมา

พ่อแม่คนอื่นค่อยๆ มาถึงทีละคนสองคน

ไม่นานนัก หน้าโรงเรียนก็มีคนอยู่เต็มไปหมด

อรภัทรรออยู่ที่มุมถนนเป็นเวลานาน หลังจากแน่ใจว่าแล้วรษิกาจะไม่เห็นเธอ อรภัทรก็ค่อยๆ ย่องออกมาเงียบๆ

เธอสังเกตบริเวณรอบตัวอย่างต่อเนื่องขณะที่เข้าใกล้รถของรษิกาอย่างมีลับลมคมใน

นอกจากการสวมหมวกและหน้ากากอนามัย เธอก็ถึงกับสวมแว่นแม้จะเป็นเวลาเย็นแล้วก็ตาม

คนที่เดินผ่านไปผ่านมาอดไม่ได้ที่จะเหลือบมองเธอด้วยความสงสัย

น่าเสียดายที่ทุกคนไม่ได้สนใจเธอมากนัก ขณะที่รีบไปรับลูกๆ ของพวกเขา

อรภัทรยืนอยู่ข้างรษิกาอย่างรวดเร็ว

เธอย่อตัวลงข้างรถและไล่นิ้วไปตามยางรถราวกับเธอกำลังตรวจดูรถของตัวเอง

จากนั้น เธอก็แอบเอาน้ำมันหล่อลื่นขวดเล็กๆ จากกระเป๋าไปใส่จานเบรกของล้อ

จานเบรกถูกซ่อนไว้ในจุดอับ ดังนั้นอรภัทรจึงต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการเทสารหล่อลื่นลงในพื้นที่แคบ จนถึงจุดที่เธอเกือบจะต้องนอนอยู่บนพื้น

ขณะที่เธอกำลังจะเปิดฝาขวดน้ำมันแล้วเทลงไป จู่ๆ เธอก็ได้ยินเสียงฝีเท้าหนักๆ เข้ามาใกล้

เสียงฝีเท้านั้นหยุดลงข้างตัวเธอ

อรภัทรนิ่งอยู่กับที่ ใจเธอหายวาบไปหมด

เสียงอันไม่แยแสของเลอศิลป์ดังมาจากเหนือหัวเธอ “คุณอรภัทร คุณกำลังยุ่งอยู่หรือเปล่า?”

อรภัทรเงียบไปและส่ายหัวพลางอยากจะอธิบาย แต่เธอก็พูดไม่ออก

เธอนึกได้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้นกับอัญชสาเมื่อเธอพยายามจะทำร้ายรษิกา

เธออดไม่ได้ที่จะจินตนาการถึงความทรมานที่เลอศิลป์จะทำกับเธอในเวลานี้เมื่อเธออยู่ในเงื้อมมือของเขา

“คุณไม่รู้ว่าของเหลวนั่นคืออะไรเหรอ?” เลอศิลป์จับคางของเธออย่างแรงจนอาจร้าวได้ในไม่กี่วินาที

อรภัทรท่วมท้นไปด้วยออร่าข่มขู่ที่เลอศิลป์แผ่ออกมา เธอเบิกตากว้างด้วยความหวาดกลัว

“ดื่มซะสิ แล้วบอกมาว่ามันคืออะไร!” เลอศิลป์ขึ้นเสียง

บอดี้การ์ดที่ยืนอยู่ข้างเขาส่งขวดน้ำมันหล่อลื่นมาให้เขา

เมื่อเห็นว่าเลอศิลป์เข้ามาใกล้เธอพร้อมน้ำมันหล่อลื่นในมือ อรภัทรก็ทรุดตัวลงไปร้องไห้ “ก็ได้! ก็ได้! มันคือน้ำมันหล่อลื่น! น้ำมันหล่อลื่น!”