หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1492

รษิกาเหนื่อยล้ามาก เธอจะผล็อยหลับไปทันทีที่เธอขึ้นเตียงในช่วงสองสามคืนที่ผ่านมา

แต่คืนนี้ เธอนอนไม่หลับแม้จะอยู่บนเตียงมานานพอดูแล้ว

แทนที่จะรู้สึกง่วง เธอกลับคิดถึงแต่สายตาที่เต็มไปด้วยความปรารถนาของเลอศิลป์

รษิกาอดไม่ได้ที่จะประหม่าเมื่อเธอรู้ว่าเลอศิลป์ยังคงอยู่ข้างล่าง

เธอถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อได้ยินเสียงประตูปิดดังมาจากข้างล่าง

หลังจากนั้น เธอก็เดินไปที่หน้าต่างและเห็นเลอศิลป์ขึ้นรถไป รถนั้นนิ่งอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะค่อยๆ เคลื่อนตัวออกไปช้าๆ

รษิกามองรถของเลอศิลป์หายลับตาไปก่อนจะกลับขึ้นเตียงและหลับไปภายในเวลาไม่นาน

เธอไม่รู้ว่าการนวดของเลอศิลป์คือเหตุผลหรือเปล่า แต่เธอรู้สึกเปี่ยมไปด้วยพลังมากขึ้นเมื่อตื่นมาในตอนเช้า

เพราะวันนี้เป็นวันอาทิตย์ รษิกาจึงอยู่ที่บ้านกับเด็กๆ แทนที่จะออกไปสถาบันวิจัย ในเวลาเดียวกัน เธอก็ให้เวลาตัวเองได้หยุดพักบ้าง

เช้าวันรุ่งขึ้น รษิกาส่งเด็กๆ ไปโรงเรียนและรีบไปที่สถาบันวิจัย ยิ่งฉันพัฒนายาตัวใหม่ได้เร็วเท่าไร ฉันก็จะได้อยู่กับเด็กๆ เร็วมากขึ้นเท่านั้น

ระหว่างนั้น อรภัทรได้รับสายจากอัญชสา

“คุณเป็นอะไรไป? นี่มันก็หลายวันแล้วนะ แต่คุณยังไม่เคลื่อนไหวเลย!” อัญชสาโมโหเพราะเธอยังไม่เจอชายคนนั้นและยังไม่ได้ยินข่าวคราวว่ารษิกาได้รับบทเรียนไปแล้วเลย

“ฉันทำอะไรไม่ได้เลย นังนั่นอยู่แต่ในบ้าน แล้วฉันก็เข้าไปในหมู่บ้านไม่ได้ด้วย” อรภัทรรู้สึกหมดหนทางไปเหมือนกัน เมื่อวาน ฉันคอยเฝ้าอยู่นอกสถาบันวิจัยมาตลอดทั้งวัน แต่ก็ไม่เจอรษิกาเลย

“ดี วันนี้เธอจะต้องไปทำงานแน่ๆ! ถ้าฉันไม่ได้ข่าวดีจากคุณวันนี้ คุณก็ควรไปซะ กลับไปอยู่ในที่ที่คุณจากมานั่นแหละ!” รษิกาพูดอย่างเย็นชา

เมื่อได้ยินเช่นนั้น อรภัทรก็รีบยืนยันว่า “ไม่ต้องห่วงนะ ฉันจะจัดการให้เสร็จในวันนี้!”

ทันทีที่เธอกำลังจะทำอะไรบางอย่าง เธอก็นึกได้ มีกล้องวงจรปิดตรงนี้นี่นา! ถ้าฉันลงมือทำอะไรลงไป พวกเขาจะจับฉันได้แน่ๆ

หลังจากเวลาผ่านไป อรภัทรก็หันหลังก่อนจะเดินทางไปยังโรงเรียน ในเมื่อวันนี้เป็นวันจันทร์ เด็กนรกพวกนั้นคงจะต้องไปโรงเรียนแน่ๆ แบบนั้น รษิกาก็จะต้องไปรับพวกเด็กๆ พอนังนั่นไปรับลูก ทางเข้าโรงเรียนก็คงมีคนอยู่มากมาย ถ้าฉันทำอะไรบางอย่าง ก็จะไม่มีใครเห็นฉัน!

เย็นวันนั้น ลลิตาเห็นรษิกายังคงอยู่ในห้องแล็บ เธอจึงถามอย่างระมัดระวังว่า “คุณหมอรษิกาคะ คุณยังงานยุ่งอยู่เหรอ? อยากให้ฉันไปรับเด็กๆ แทนไหม?”

มันเป็นแบบนี้มาตลอดทุกครั้งที่รษิกาวุ่นอยู่กับการวิจัย

พอได้ยินอย่างนั้น รษิกาก็มองเวลาและรู้ว่าเกือบจะถึงเวลาเลิกเรียนของเด็กๆ แล้ว

“ไม่เป็นไร จวนจะเสร็จแล้ว”

รษิกาจัดการงานจนเสร็จแล้วไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนจะไปรับลูกๆ

เหตุการณ์เมื่อสองวันก่อนทำให้เธอรู้ว่าไม่ค่อยมีเวลาอยู่กับลูกเท่าไร

รษิกากระตือรือร้นที่จะได้อยู่กับเด็กๆ ทุกเมื่อที่เธอทำได้