หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1507

รษิกามีท่าทางลังเลขณะถามว่า “ฉันอยากรู้ว่าคุณคิดยังไงกับอชิและเบนนี่ บอกฉันมาตามตรงว่าคุณจะยอมรับพวกเขาเพราะฉันใช่ไหม?”

“คุณรู้จักผมดี นอกจากไอวี่ ปกติผมไม่ค่อยมีความอดทนกับเด็กๆ เท่าไร แต่กับอชิและเบนนี่มันแตกต่างออกไป ผมไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะพวกเขาเป็นสายเลือดของคุณหรือเปล่า แต่เมื่อเจอพวกเขาครั้งแรก ผมก็รู้สึกถึงความใกล้ชิดกับพวกเขาแปลกๆ” เลอศิลป์ตอบโดยไม่ลังเล

จากนั้นเขาก็ปล่อยมือรษิกาและพูดต่อ “ผมพร้อมที่จะยอมรับพวกเขาตั้งแต่ที่เห็นพวกเขาครั้งแรก ก็อย่างที่ผมบอกในประกาศนั่นแหละ จากนี้ไปผมจะปฏิบัติต่อพวกเขาเสมือนลูกของเรา ซึ่งก็ไม่ต่างจากที่ผมปฏิบัติต่อไอวี่”

รษิการู้สึกได้ถึงความเศร้าที่ปกคลุมตัวเธอเมื่อได้ยินเช่นนั้น

เลอศิลป์บอกว่าเขารู้สึกใกล้ชิดกับพวกเขาเพราะพวกเขาเป็นลูกของฉัน แต่ความจริงแล้ว พวกเขาก็เป็นลูกของเขาเหมือนกัน... ใครจะคิดว่าการมีสายเลือดสัมพันธ์กันจะส่งผลได้มากขนาดนี้? เลอศิลป์พิสูจน์คำพูดของเขาด้วยวิธีที่เขาปฏิบัติต่ออชิและเบนนี่ ถ้าศศิตายอมรับอชิและเบนนี่เข้าสู่ครอบครัวได้จริงๆ ฉันจะบอกความจริงเกี่ยวกับตัวตนของพวกเขาให้เลอศิลป์รู้ ฉันจะบอกเขาว่าอชิและเบนนี่เป็นลูกของเรา!

เลอศิลป์โอบเอวเธอขณะที่เขาสังเกตเห็นสีหน้าของเธอเปลี่ยนไป

แม้เขาจะไม่รู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ แต่แววตาของเธอที่มั่นคงแต่อ่อนโยนนั้นทำให้หัวใจของเขาเต้นรัว

ขณะที่เลอศิลป์ค่อยๆ ยกมือขึ้นจับหน้าของเธอ รษิกาก็ขยับเข้าใกล้เขามากขึ้น

ความอยากมีสัมพันธ์ทางกายของทั้งสองเพิ่มขึ้นเมื่อใกล้ชิดกันมากขึ้น

ริมฝีปากของพวกเขาเกือบจะแตะกัน ก่อนที่จะมีเสียงเด็กๆ เรียกรษิกาดังมาจากด้านบน

“แม่! แม่กลับมาแล้ว…”

อชิรีบเอามือไปปิดปากเบนนี่เพื่อไม่ให้เขาขัดจังหวะการจูบนั้น

หลังจากสบตากันแล้ว เบนนี่ก็ตัดสินใจก้าวไปข้างหน้าและโบกมือให้พวกเขาจากระเบียง

“ผมไม่ได้ตั้งใจจะนอนดึกนะครับพ่อ! ผมแค่คิดว่าจะทักทายแม่ เพราะได้ยินเสียงเธอกลับมาแล้ว ผมไม่รู้ว่าคุณสองคนกลับมาด้วยกัน!”

ฉันคงจะหลบอยู่ในห้องและแกล้งหลับถ้าฉันรู้!

แน่นอนว่าเลอศิลป์จะไม่ลงโทษเบนนี่หรืออะไรก็ตาม เขาแค่อยากแสดงให้รษิกา

เห็นว่าเด็กๆ รู้ทุกอย่าง