หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1508

“มันดึกมากแล้วจริงๆ คุณควรไปนอนได้แล้ว และอย่าเพิ่งออกไปไหนในช่วงสองสามวันนี้” เลอศิลป์เตือนพวกเขา

เด็กๆ พยักหน้าเป็นการตอบรับ

“โอเคครับ! พวกเราจะไปนอนเดี๋ยวนี้!” อชิพูดขณะที่เขาพาเบนนี่และไอรดากลับเข้าไปข้างใน

เลอศิลป์ไม่ได้พูดอะไรอีกหลังจากที่พวกเขาทั้งสามคนออกไปจากระเบียง

ในขณะเดียวกันรษิกาก็หน้าแดง

ครั้งที่แล้วที่พวกเขาจับได้ คือฉันกับเลอศิลป์แค่กอดกัน แต่ครั้งนี้พวกเขาเกือบจับได้ว่าเรากำลังจะจูบกัน!

รษิกามองเลอศิลป์อีกครั้งเมื่อคิดถึงเรื่องนั้น

“มันดึกมากแล้วจริงๆ ผมว่าพวกเขาคงไปนอนกันหมดแล้วล่ะ” เลอศิลป์พูดด้วยสีหน้าไร้เดียงสา

รษิกาไม่รู้จะพูดอะไรเมื่อเห็นว่าเขานิ่งมากเกี่ยวกับเรื่องนี้ “อย่างที่คุณพูด มันดึกแล้ว ฉันต้องไปนอนแล้ว คุณก็ควรกลับบ้านเหมือนกันนะคุณเลอศิลป์!”

เลอศิลป์มองเธออย่างเอ็นดูเมื่อเห็นเธอสับสน

เขาเอื้อมมือออกมาจับข้อมือของรษิกาขณะที่เธอเดินผ่านเขา

เขาหมุนตัวเธอ และจูบเธออย่างรวดเร็ว

“ดูแลตัวเองดีๆ นะ ผมจะเปิดโทรศัพท์ไว้ตลอด ดังนั้นโทรหาผมได้เลยถ้ามีอะไรเกิดขึ้น” เขากล่าวก่อนจะปล่อยเธอไป

หลังจากที่ถูกจูบโดยไม่ทันตั้งตัว รษิกาก็กลับมาตั้งสติได้เพียงไม่กี่วินาทีต่อมา

เสียงที่ทุ้มลึกและเย้ายวนของเขาทำให้อารมณ์ด้านลบของเธอจางหายไปหมด “คุณด้วย ขับรถกลับบ้านอย่างปลอดภัย และบอกบอกด้วยถ้าถึงบ้านแล้ว”

รษิกาใจอ่อนให้กับไอรดามาตลอด และเธอก็ใจอ่อนมาเรื่อยๆ หลังจากรู้จักตัวตนของไอรดา

เธอตบหัวไอรดาเบาๆ และมองไปที่อชิและเบนนี่ “อ้อ... แม่มีเรื่องจะบอกเด็กๆ เหมือนกัน”

เด็กๆ นั่งตัวตรงทันทีด้วยสีหน้าจริงจัง

ด้วยความไม่อยากทำให้พวกเขากลัว รษิกาจึงพยายามทำเสียงให้นิ่งที่สุดเท่าที่จะทำได้โดยพูดว่า “แม่ต้องการให้เด็กๆ ทำตัวดีๆ และใส่นาฬิกาอัจฉริยะไว้เสมอตอนไปโรงเรียน อยู่กับครูพิมพ์รภาหลังเลิกเรียน และอย่าออกจากโรงเรียนจนกว่าแม่จะไปรับ เข้าใจไหม?”

เด็กๆ ค่อนข้างฉลาด ดังนั้นพวกเขาจึงรู้ว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นหลังจากเหตุการณ์ในเย็นวันนั้น แม้ว่ารษิกาจะไม่ได้บอกพวกเขาก็ตาม

แม้พวกเขาจะยังเด็กเกินกว่าที่จะช่วยอะไรได้ แต่สิ่งที่ดีที่สุดที่พวกเขาทำได้คือไม่ทำให้รษิกาและเลอศิลป์กังวลใจ

“โอเคครับ!” เด็กๆ พยักหน้าพร้อมกัน