หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1544

รษิกาอดไม่ได้ที่จะโล่งใจเมื่อได้รู้เช่นนั้น

เธอดีใจที่เธอระวังตัวกับเจตนินมากตลอดเวลาที่ผ่านมา แต่แล้ว…

“โชคดีนะที่ฉันขอคำแนะนำจากคุณก่อนหน้านี้ ไม่งั้น ดูเหมือนว่าฉันจะตกหลุมพรางของเจตนินแน่”

หญิงสาวส่งยิ้มให้กับเลอศิลป์ที่ดูจะพอใจมากกว่าเธอเสียอีกที่ในที่สุดเธอก็ได้เห็นธาตุแท้ของเจตนินแล้ว

“คุณปรึกษาผมได้ทุกเมื่อตามที่คุณต้องการได้เลย ผมไม่คิดเงินคุณหรอก” เลอศิลป์พูดพลางมีแววตามุ่งมั่นที่จะให้คำแนะนำต่อเธอ

รษิกาแก้มแดงเมื่อเธอตระหนักได้ถึงสิ่งที่เขาจะสื่อ และเธอก็ผลักเขาออกไปในทันที

เลอศิลป์มองดูท่าทีเอียงอายของหญิงสาว เขายิ้ม ด้วยความไม่อยากให้เธอต้องขัดเขินต่อไป เขาจึงเปลี่ยนหัวข้อไปเป็นเรื่องอื่นที่จริงจังมากขึ้น

“มันก็คงจะดีถ้าดำรงกุลกรุ๊ปตัดสินใจไม่ไปต่อกับการร่วมมือนี้นะ แม้ว่ามันจะจริงที่สมุนไพรของพวกเขามีคุณภาพสูงมากกว่าคนอื่นในตลาดตอนนี้ แต่ยังไง มันก็ยังเป็นสมุนไพรธรรมดาๆ ที่ไม่ได้มีสรรพคุณทางยาที่พิเศษอะไร ถึงจะไม่มีตระกูลดำรงกุล สถาบันวิจัยก็ยังคงจัดหาสมุนไพรคุณภาพดีในราคาที่สูงกว่าจากบริษัทสมุนไพรอื่นๆ เพื่อเอามาผลิตยาได้ ด้วยวิธีนี้ปัญหาการจัดหาสมุนไพรก็จะได้รับการแก้ไข”

นาทีที่เลอศิลป์เริ่มคุยเรื่องจริงจัง รษิกาก็ถอนหายใจโล่งอกแล้วฟังอย่างตั้งใจ

“ส่วนเรื่องช่องทางการขาย มันยิ่งมีปัญหาน้อยมากกว่าอีก บริษัทยาสมุนไพรส่วนมากมีช่องทางการขายในออนไลน์และมีฐานลูกค้าประจำอยู่แล้ว ถ้าคุณมีผลิตภัณฑ์ที่ดี เป็นธรรมดาที่คนต้องมาซื้อ ถ้าคุณยังกังวลอยู่ ผมให้ฝ่ายเทคโนโลยีของฟ้าศิริสวัสดิ์กรุ๊ปมาทำช่องทางการขายยาออนไลน์ให้คุณได้นะ”

เธอเพิ่งรู้ว่าตระกูลดำรงกุลไม่ได้เห็นแก่ผู้อื่นเหมือนที่เธอคิดเมื่อต้องจัดการกับผลกำไร ที่จริงแล้ว ธุรกิจของพวกเขาไปในเชิงพาณิชย์มากกว่าที่เธอคาดไว้เสียอีก

เลอศิลป์ลูบหลังมือของรษิกาพลางพูดอย่างสบายๆ ว่า “ถ้าคุณคิดว่ามันน่าเสียดาย คุณก็ประนีประนอมเพิ่มเติมได้เสมอ แต่คุณก็จะมีรายได้น้อยลง คุณจะถือเป็นการจ่ายค่าเล่าเรียนให้กับตระกูลดำรงกุลก็ได้ ก็แค่แจ้งเรามาแล้วกันหากคุณต้องการเงินทุนเพิ่มเติมสำหรับการวิจัย”

แม้ว่ารษิกาจะยังรู้สึกอารมณ์เสียกับข้อเท็จจริงที่ว่าตระกูลดำรงกุลนั้นไม่ได้เป็นเหมือนที่เธอคิดเอาไว้ เธอก็อดไม่ได้ที่จะขบขันกับคำพูดของชายหนุ่ม

“คุณเห็นฉันเป็นอะไร? ฉันสนใจศาสตร์การแพทย์โบราณของตระกูลดำรงกุลจริงๆ นะคะ แต่ฉันก็ยังเห็นว่าทักษะทางการแพทย์ของพวกเขาไม่ได้มีอำนาจทุกอย่างในช่วงเวลานี้ ความจริงก็คือเราทุกคนมีความสามารถที่แตกต่างกัน หากฉันไม่สามารถเรียนรู้จากพวกเขาได้จริงๆ ฉันก็พัฒนาทักษะของตัวเองต่อไปได้ซึ่งอาจดีกว่านี้อีก”

รษิกาเงยหน้าขึ้นมองเลอศิลป์และพูดต่อด้วยสีหน้าจริงจัง “นอกจากนี้ ฉันยังต้องรับผิดชอบต่อผลประโยชน์ของเจ้าหน้าที่ในสถาบันวิจัยด้วย ฉันต้องทำให้แน่ใจว่าพวกเขาได้รับสิ่งที่พวกเขาสมควรได้รับจากการทำงานหนักของพวกเขา และไม่ทำให้พวกเขาขาดแคลนเพราะแรงจูงใจส่วนตัวของฉัน”