หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1547

หลังจากเด็กๆ ทานของหวานเสร็จแล้ว รษิกาก็พาพวกเขากลับเข้าไปที่โรงเรียน

เมื่อเธอกลับมาที่รถ และเห็นท่าทีเฉยเมยของเลอศิลป์ เธอก็อดถามไม่ได้ว่า “ฉันไปตกลงกับคุณตอนไหนคะว่าจะไปดูหนังบ่ายวันนี้?”

เลอศิลป์เหลือบมองเธอ เขาตอบไปตามความเป็นจริง “ผมขอโทษที่ผมถือโอกาสตัดสินใจไปแทนคุณ ไม่อย่างนั้น คุณคงจะไม่ยอมแน่”

เมื่อเขาอ่านใจเธอได้ตรงแบบนี้ รษิกาก็ได้แต่ละสายตาไป

เธอคาดเดาได้ถึงความคิดของเลอศิลป์ วันนี้ทั้งวันคงมีความหมายว่าเป็นการออกเดท

แต่มันก็ให้ความรู้สึกที่กะทันหันเกินไปสำหรับเธอ

เมื่อเธอไม่ได้ตอบอะไรกลับมา ดวงตาของเลอศิลป์ก็เคร่งเครียด “เราไปดูหนังกันวันอื่นก็ได้นะ ถ้าคุณไม่พอใจ ส่วนเรื่องของขวัญของเด็กๆ ผมจะไปหาซื้อให้พวกเขาในช่วงบ่ายได้”

รษิกาจับความผิดหวังในน้ำเสียงของเขาได้ จึงรีบส่ายหน้าพลางยิ้มออกมา “ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกค่ะ ฉันแค่คิดว่าฉันน่าจะแต่งตัวมาให้เหมาะกับโอกาสอย่างนี้”

ไม่นานนักหลังจากเธอพูดออกไป เลอศิลป์ก็มองเธอด้วยความรักใคร่ “ไม่จำเป็นหรอก คุณสวยเสมอในสายตาผม”

คำพูดแสนหวานของเขาทำให้รษิกาแก้มแดง

“ขนาดก่อนหน้านี้พนักงานเสิร์ฟยังละสายตาจากคุณไปไม่ได้เลย” เลอศิลป์เย้าขณะที่เขาเริ่มขับรถออกไป

รษิกาโต้กลับ “เธอมองคุณนั่นแหละ วันนี้ฉันไม่ได้แต่งหน้าเลยด้วยซ้ำ”

ในวันทำงาน เธอจะแต่งหน้าบางๆ และแต่งตัวให้เรียบง่ายมากที่สุดเท่าที่จะทำได้

ถ้าไม่ใช่เพราะเลอศิลป์ เธอคงจะไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไปในร้านอาหารก่อนหน้านี้แน่

รษิกาตั้งสติได้ เธอยิ้มอย่างเลื่อนลอย “คราวก่อนที่เรามาที่นี่ ไอวี่กับฉันซื้อชุดใส่คู่กัน ตอนนั้น…”

“ตอนนั้นผมรู้ความสัมพันธ์ของคุณกับเธอแล้ว และไอวี่ก็ต้องการแม่ แต่ผมไม่ได้บอกลูกเรื่องนี้เพราะผมคิดเอาเองว่าคุณทิ้งเธอไป สิ่งที่ผมทำได้คือเติมเต็มความหวังของลูกสาว และโชคดีที่คุณเองก็ใจกว้างมากพอที่จะเล่นไปตามน้ำ”

เลอศิลป์พูดด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อยขณะที่เขาพูดต่อประโยคของเธออย่างรู้ทัน

เมื่อพูดถึงเรื่องในอดีตของไอรดาขึ้นมาก็ทำให้รษิการู้สึกเสียใจ “ไม่มีทางเลยที่ฉันจะทิ้งเธอไว้อย่างนั้นได้ ตลอดหลายปีที่ผ่านมา ฉันคร่ำครวญถึงเธอจนเก็บไปฝันเลยด้วยซ้ำ”

รษิกาขมวดคิ้ว เธอเงยหน้ามามองเลอศิลป์ “ฉันสงสัยว่าใครกันที่ใจร้ายพอจะพรากแม่ลูกอย่างเราออกจากกันได้ คนเดียวกันนี้แหละที่ทำให้ฉันเชื่อว่าไอวี่ตายไปแล้วตั้งแต่วันที่เธอเกิดมา!”

เมื่อเขาเห็นเธอเจ็บปวดและแววตาเจือไปด้วยความเกลียดชัง เลอศิลป์ก็ดึงเธอเข้ามากอดแล้วปลอบใจเธอว่า “ผมเองก็เข้าใจผิดมาโดยตลอดนะ ตอนนี้ผมรู้ความจริงหมดแล้ว ผมจะพยายามหาคนคนนั้นให้เจอให้ได้!”

ในที่สุด รษิกาก็ใจเย็นลงเมื่อเธอสัมผัสได้ถึงลมหายใจอันมั่นคงของเลอศิลป์