หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1546

ระหว่างมื้อเที่ยง เลอศิลป์พยายามพิสูจน์ตัวเองอย่างหนัก เขาประคบประหงมรษิกาด้วยความหวานซึ้ง ทำให้เธอรู้สึกเพลิดเพลินไปพลางเขินอายไปด้วยในเวลาเดียวกัน

เมื่อพวกเขาทานข้าวกันเสร็จแล้ว บริกรสาวก็นำของหวานมาให้ “นี่เป็นอภินันทนาการจากทางร้านค่ะ เราขออวยพรให้คุณอยู่ด้วยกันนานๆ และมีความรักความสัมพันธ์อันดีค่ะ!”

เมื่อเห็นเช่นนั้น รษิกาก็ขอบคุณเธอ

แต่ก็บังเอิญว่าของหวานนั้นมีอยู่สามชุดด้วยกัน

“ฉันสงสัยจังว่าตอนนี้เด็กๆ ทำอะไรกันอยู่ ไอวี่ชอบกินทีรามิสุซะด้วยสิ”

รษิกาอดคิดถึงลูกทั้งสามคนไม่ได้

เลอศิลป์ตอบไปว่า “พวกเด็กๆ น่าจะพักกินข้าวกลางวันกันแล้ว ถ้าคุณเป็นห่วงพวกเขา เราไปแวะดูพวกเขาที่โรงเรียนแล้วเอาขนมไปให้ก็ได้นะ”

เมื่อคิดว่าจะสามารถไปเจอเด็กๆ ได้ รษิกาก็ดีใจเป็นอย่างมาก “ฉันก็จะพูดแบบนี้อยู่เหมือนกันเลย”

เช่นนั้นแล้ว ทั้งสองก็เรียกให้พนักงานมาห่อของหวานก่อนจะตรงไปที่โรงเรียนของเด็กๆ

ขณะที่พวกเขาแจ้งครูพิมพ์รภาเอาไว้ล่วงหน้าแล้ว พวกเขาก็มาพบเธอ ก่อนที่เธอจะพาเข้าไปในห้องพักโดยมีเด็กๆ ในห้องนั้นอยู่หลายคน

“พ่อ แม่!”

แม้ว่าเด็กทั้งสามจะดีใจที่ได้เจอพ่อแม่ของพวกเขา แต่เด็กๆ ก็ลดเสียงลงเพราะเห็นว่าเด็กคนอื่นกำลังหลับอยู่

รษิกายิ้มเมื่อเห็นลูกๆ เธอขอตัวกับครูพิมพ์รภาและพาเด็กๆ กลับไปที่รถ

“แม่คะ มาทำไมเหรอคะ?”

ไอรดาตาเป็นประกายเมื่อได้เห็นทีรามิสุ

ขณะที่รษิกาเปิดกล่องออกมาให้เธอด้วยความตั้งใจ ผู้เป็นแม่ก็ลูบผมลูกสาวอย่างรักใคร่ “ตอนที่เราออกไปกินข้าวเที่ยง ที่ร้านก็ให้ขนมพวกนี้มา เราเลยเอามาให้ลูกๆ เพราะเป็นขนมที่ลูกชอบไงล่ะ พอกินเสร็จแล้วก็กลับไปพักผ่อนต่อได้เลยนะ”

ระหว่างนั้น เลอศิลป์ก็เปิดกล่องขนมออกมาให้อชิกับเบนนี่

จากนั้น เด็กทั้งสามก็ทานทีรามิสุกันอย่างมีความสุข

ฉันตกลงว่าจะไปดูหนังกับเขาตั้งแต่เมื่อไร?

ใบหน้าของไอรดาเต็มไปด้วยความคาดหวัง เธอดึงแขนเสื้อของรษิกา “แม่คะ หนูอยากได้ชุดใหม่พอดีเลย อย่าลืมซื้อให้หนูด้วยนะคะ!”

เมื่อสบตาอันเป็นประกายของไอรดา รษิกาก็ไม่อาจปฏิเสธได้ลง

“พ่อครับ คอมพิวเตอร์ของผมกับอชิต้องอัปเกรดเหมือนกันนะ!”

ดวงตาของเบนนี่เป็นประกายเจ้าเล่ห์ขณะที่เขาคว้าโอกาสนี้ปล้นเลอศิลป์กลางวันแสกๆ

เลอศิลป์อดยิ้มไม่ได้ “พ่อรู้ พ่อจะไม่ลืมของขวัญของลูกๆ หรอก”

หลังจากนั้น เด็กๆ ก็มองรษิกาด้วยความคาดหวัง

รษิกาไม่มีทางเลือกนอกจากต้องยอมรับ “จำไว้ว่าต้องดูแลตัวเองให้ดีตลอดเวลาที่ทำกิจกรรมนะลูก ถ้าพวกหนูได้รับบาดเจ็บขึ้นมา ก็จะไม่มีของขวัญให้แน่ๆ”

การตอบตกลงของเธอทำให้เด็กๆ เต็มไปด้วยความยินดีปรีดา