หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1564

เมื่อเห็นว่าเจตนินยอมจำนนแล้วในที่สุด รษิกาก็ลอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก และลดส่วนแบ่งผลกำไรของดำรงกุลกรุ๊ปลง “ดำรงกุลกรุ๊ปจะได้รับสามสิบห้าเปอร์เซ็นต์”

จากนาทีที่เขาพูดมาครั้งแรก เจตนินก็เสียสติไปแล้ว

เขาพูดพลางมีสีหน้าบูดบึ้ง “คุณรู้วิธีจัดการธุรกิจจริงๆ นะ คุณรษิกา ผมประทับใจมากเลย”

รษิกาตอบไปอย่างใจเย็น “ฉันก็แค่พูดความจริงเท่านั้น อีกอย่าง ในอนาคต เราจะหาสมุนไพรกันมาเอง ดำรงกุลกรุ๊ปก็จะไม่ต้องเสียอะไรเลยเหมือนกัน”

“ดูเหมือนว่าคุณเลอศิลป์จะสอนคุณมาดีนะ” เจตนินเยาะ

แทนที่จะพูดเรื่องนี้ต่อไป เธอเสริมว่า “อ้อ จริงด้วย การร่วมมือกันระหว่างสถาบันวิจัยกับดำรงกุลกรุ๊ปไม่ใช่ในระยะยาวนะคะ ดังนั้น ส่วนแบ่งผลกำไรจะเป็นแค่สำหรับโครงการนี้เท่านั้น ความร่วมมือใดๆ ที่จะเกิดขึ้นในอนาคตจะมีการหารือกันใหม่นะคะ”

รอยยิ้มของเจตนินค่อยๆ เยือกเย็นขึ้นเมื่อเขาไม่สามารถคุมสีหน้าตัวเองได้อีกต่อไป “เป็นไปตามที่คาดไว้เลยนะ คุณนายรษิกา คุณนี่เชี่ยวชาญในการจัดการธุรกิจจริงๆ”

การที่เขายกเรื่องของเลอศิลป์ขึ้นมาตลอดทำให้รษิกาหงุดหงิด สีหน้าเธอเคร่งเครียดขณะที่เธอโพล่งว่า “ถ้าคุณอยากคุยกับคุณเลอศิลป์มากขนาดนั้น ฉันก็ไม่รังเกียจที่จะเรียกเขามาที่นี่นะ”

“ผมแค่อยากจะพูดว่าคุณเปลี่ยนไปมากหลังจากคบกับคุณเลอศิลป์แล้วเท่านั้นเอง คุณรษิกา” เจตนินจ้องเธออย่างมีเลศนัย “สำหรับผม คุณก็เป็นแค่หมอเท่านั้น คุณเปลี่ยนไปเป็นพวกฉวยโอกาสอย่างนี้ได้ยังไง?”

เขาแค่บอกเป็นนัยๆ กับเธอว่าเลอศิลป์แค่หลอกใช้เธอเพื่อผลประโยชน์ก็เท่านั้น

เมื่อเข้าใจความหมายที่แฝงมาในคำพูดเขาแล้ว รษิกาก็รู้สึกขบขัน ฉันล่ะสงสัยจริงๆ ว่าเจตนินจะยังพูดแบบนี้ไหมถ้าเขารู้ว่าเลอศิลป์บอกให้ฉันยอมแบ่งคนละครึ่งเพื่อใช้โอกาสในการเรียนรู้การแพทย์จากตระกูลดำรงกุล

ขณะที่เขาสังเกตเห็นสีหน้าเธอที่เปลี่ยนไป เขาก็หรี่ตาลง ฉันรู้สึกเหมือนเธอจะคิดอะไรมากมายไปหมดในตอนนี้ ซึ่งเป็นสิ่งที่ฉันไม่อยากได้ยินเลย

แต่เหมือนเธอจะไม่ได้ยินเขาเลย เธอพูดออกไปว่า “หนึ่งร้อยยี่สิบค่ะ”

สีหน้าของเจตนินแข็งค้างไปพลางมีแววตาไม่อยากจะเชื่อ นาทีต่อมา เขาก็ถามด้วยสีหน้าที่สับสน “เม็ดละร้อยยี่สิบอย่างนั้นเหรอ?”

รษิกาพูดพลางขมวดคิ้ว “ต่อกล่องค่ะ”

“อะไรนะ?” เขาเบิกตากว้าง “คุณไม่ได้ทำการวิจับการตลาดมาเลยเหรอ? หรือว่าผมอธิบายออกไปไม่ชัดเจนอีก? ราคาตลาดสำหรับยาแบบนี้อย่างน้อยก็ต้องมากกว่าราคาที่คุณกำหนดสามเท่า!”

ขณะที่เขาคิดถึงจำนวนเงินที่เธอเสนออีกครั้ง เขาก็เยาะเย้ย “ถึงแม้ว่าเราจะเทียบราคาของคุณกับราคาตลาดไม่ได้ แต่ก็ไม่มีทางที่คุณจะทำได้เท่าทุนด้วยราคานี้! คุณรู้บ้างไหมว่าค่าสมุนไพรของดำรงกุลกรุ๊ปแพงมากแค่ไหน? คุณคิดว่าสถาบันวิจัยจะยังคงทำการวิจัยได้โดยไม่มีต้นทุนงั้นเหรอ? ดูเหมือนผมจะประเมินคุณเลอศิลป์สูงเกินไปซะแล้ว คำสอนของเขาดูจะไม่พอสินะ ผมไม่อยากเชื่อเลยว่าคุณจะไร้เดียงสาได้ขนาดนี้”