หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1571

ครรชิตรีบรุดมาที่บริษัทเมื่อเขาได้รับสายจากผู้จัดการแผนกไอทีในเวลาสามทุ่ม

เขาเบิกตากว้างด้วยความตกใจเมื่อเห็นเด็กสามคนกำลังเต้นโดยเปลือยบั้นท้ายอยู่บนหน้าจอคอมพิวเตอร์

เป็นธรรมดาที่เขาจะไม่สามารถแก้ไขปัญหาที่แม้แต่ช่างเทคนิคเองก็ยังแก้ไม่ได้

ครรชิตกำลังจะโทรแจ้งตำรวจที่โดนโจมตี แต่ก็มีพนักงานคนหนึ่งพูดขึ้นมาก่อนว่า “เดี๋ยวก่อนนะ… สถานการณ์แบบนี้มันคุ้นๆ แฮะ…”

ทุกคนหันไปมองเขาเป็นตาเดียวเมื่อได้ยินเช่นนั้น

พนักงานคนนั้นเกาหัวอย่างประหม่าขณะที่พูดต่อไปว่า “ถ้าผมจำไม่ผิดนะ ภักดีสรวงกรุ๊ปก็เคยโดนโจมตีคล้ายๆ แบบนี้เลยในตอนนั้น หน้าจอคอมพิวเตอร์ของพวกเขาก็มีคลิปเด็กเต้นเหมือนกัน คุณเลอศิลป์เป็นคนส่งให้ผมไปจัดการแก้ไขให้…”

เขาพูดไปได้ครึ่งทางขณะที่หัวหน้าทุบหัวเขาเบาๆ และตัดบทไปว่า “ถ้ารู้ว่ามันคืออะไร ก็รีบจัดการซะสิ!”

“ตอนนั้นผมเองก็แก้ไม่ได้ครับ สุดท้ายแล้วคุณเลอศิลป์ก็ลงมาแก้ปัญหานี้ด้วยตัวเอง แล้วก็ซ่อมระบบรักษาความปลอดภัยของภักดีสรวงกรุ๊ปใหม่ด้วย” พนักงานคนนั้นอธิบาย

ทุกคนมองหน้ากันอย่างประหม่าเมื่อได้ยินเช่นนั้น

ฟ้าศิริสวัสดิ์กรุ๊ปจ่ายค่าจ้างให้พวกเราสูงมาก เราจะมีข้อดีอะไรถ้าไม่สามารถแก้ไขไวรัสง่ายๆ อย่างนี้และต้องไปรบกวนให้คุณเลอศิลป์มาแก้ให้เรา? แต่ว่า…

ช่างเทคนิคทำได้แค่ถอนหายใจอย่างหมดหนทางขณะที่จ้องมองเด็กที่กำลังเต้นอยู่บนหน้าจอ

พวกเขารู้ว่าไม่สามารถแก้ปัญหาเองได้ ด้วยความกลัวว่าไวรัสจะเข้าไปทำให้ไฟล์ในระบบมีปัญหา พวกเขาก็ไม่มีทางเลือกนอกจากต้องขอความช่วยเหลือ

“พวกคุณทำงานกันต่อไปนะ ผมจะไปติดต่อคุณเลอศิลป์” ครรชิตพูด เขาตัดสินใจอย่างรวดเร็ว

เพราะเขาไม่ได้ทำงานอยู่ในแผนกไอที จึงทำอะไรได้ไม่มากนักในสถานการณ์เช่นนี้นอกเสียจากละทิ้งศักดิ์ศรีและโทรไปหาเลอศิลป์

ระหว่างนั้นที่บ้านฟ้าศิริสวัสดิ์ เลอศิลป์กำลังจะพาครอบครัวออกไปเดินเล่นหลังจากทานมื้อเย็น ซึ่งเขาก็ได้รับสายจากครรชิตเสียก่อน

สีหน้าของเขาเคร่งขรึมขึ้นเมื่อได้ยินว่าแผนกไอทีต้องการให้เขาไปแก้ปัญหาการแฮ็กไฟร์วอลล์ “เข้าใจแล้ว ฉันจะรีบไปเดี๋ยวนี้”

หรือ… หรือว่าจะเป็นเพราะไวรัสที่ฉันเอาไปปล่อย? ตอนนี้ทุกคนควรจะเลิกงานแล้วไม่ใช่เหรอ? ไวรัสที่ฉันปล่อยไปก็ออกจะธรรมดา พวกเขาก็ไม่น่ารบกวนพ่อนี่นา ใช่ไหม?

เขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกคุ้นเคยอย่างประหลาดเมื่อได้เห็นคลิปเด็กสามคนเต้นกันอยู่บนหน้าจอ

โดยเฉพาะเมื่อเห็นว่าเด็กทั้งสามนั้นมีเด็กชายสองคนกับเด็กหญิงอีกหนึ่งคน

เมื่อเห็นว่าเด็กชายทั้งสองดูมีหน้าตาคล้ายๆ กัน เขาก็คิดถึงเด็กทั้งสามที่บ้านและสิ่งที่รษิกาบอกเขาก่อนหน้านี้

ขณะที่เลอศิลป์รู้สึกสับสน หัวหน้าแผนกก็เข้ามาหาเขาและพูดอย่างระมัดระวังว่า “คุณเลอศิลป์ครับ สถานการณ์นี้เป็นเหมือนกับที่เคยเกิดขึ้นในภักดีสรวงกรุ๊ปตอนนั้นเลยครับ”

เลอศิลป์เหลือบมองเขาก่อนจะนั่งลงที่โต๊ะทำงานแห่งหนึ่ง สีหน้าของเขาไร้ความรู้สึก ขณะที่พิมพ์คำสั่งลงบนคีย์บอร์ด

ไม่กี่วินาทีหลังจากนั้น ชุดรหัสหนึ่งก็ปรากฏบนหน้าจอ

พนักงานมารวมตัวกันด้วยความสงสัย เพียงเพื่อจะอ้าปากค้างด้วยความตกตะลึงเมื่อเห็นเลอศิลป์จัดการกับไวรัสได้อย่างง่ายดายในเวลาไม่กี่นาที