หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1573

เมื่อเห็นว่าบรรยากาศในครอบครัวเธอเริ่มจริงจังขึ้นมา รษิกาก็เข้ามาหาพวกเขาด้วยความสับสน

พอได้เห็นว่ามีคนเข้ามาช่วยแล้ว เด็กๆ ก็รีบเข้าไปหลบอยู่ข้างหลังเธอ

“เกิดอะไรขึ้นเหรอ?” เธอเอาตัวบังพวกเขาไว้โดยไม่รู้ตัวและมองเลอศิลป์ด้วยความกังวล

เลอศิลป์มองเธอแล้วหันไปมองเด็กๆ เขารู้สึกขบขันแต่ก็หงุดหงิดไปพร้อมกัน “คุณควรถามพวกเขานะ ถึงจะยังเด็ก แต่ก็ใจกล้ากันมากเชียว”

รษิกาหันไปมองเด็กๆ ทันที

“เราผิดไปแล้วครับแม่…” เบนนี่ขอโทษขณะที่คว้าชายเสื้อรษิกาเอาไว้ “แม่ช่วยขอให้พ่อไม่โกรธเราได้ไหม?”

“เราแค่ล้อเล่นเท่านั้นเอง” ไอรดาเสริม “เราไม่คิดว่ามันจะรบกวนพ่อ…”

“เราขอโทษครับพ่อ เราจะไม่ทำอีกแล้ว” อชิพูดอย่างมีเหตุผล

ด้วยความสับสนกับคำขอโทษของเด็กๆ รษิกาจึงหันไปหาเลอศิลป์

เลอศิลป์เข้าไปหาเด็กๆ แล้วหยิกแก้มพวกเขา “ถ้าพ่อไม่ไปบริษัท คุณครรชิตเขาจะโทรแจ้งตำรวจแล้วนะนั่น”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น พวกเขาก็ยิ่งรู้สึกผิดมากขึ้น “เรารู้ว่าเราทำผิดนะพ่อ อย่าโกรธเราเลยนะ!”

จากนั้น เขาก็คร่ำครวญ “อีกอย่าง ผมก็แค่ใส่ไวรัสง่ายๆ ลงไปในระบบเป็นการแกล้งเล่นเท่านั้นเอง ผมไม่คิดว่า…” ฉันไม่คิดเลยว่าพนักงานในบริษัทของพ่อจะจัดการมันไม่ได้จนต้องโทรมาขอความช่วยเหลือจากพ่อ!

เลอศิลป์ยิ้มปลอบใจเธอ “ไม่หายหรอก เด็กๆ ระมัดระวังดีและแค่แกล้งพนักงานผมเท่านั้น แต่ทักษะคอมพิวเตอร์ของพวกเขาทำให้ครรชิตประหลาดใจมากเลยนะ แล้วแทบจะโทรแจ้งตำรวจอยู่แล้วด้วย แต่เขานึกได้ ก็เลยติดต่อผมมาก่อน”

เบนนี่กอดขาผู้เป็นแม่เอาไว้และพูดอย่างเจ้าเล่ห์ “มันก็แค่แกล้งเล่นเฉยๆ นะครับ!”

คำยืนยันของเลอศิลป์และท่าทีขี้เล่นของเด็กๆ ทำให้ความอยากจะดุเด็กๆ ของรษิกาค่อยๆ จางหายไป เธอย้ำเตือนพวกเขาด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด “แม่รู้นะว่าลูกๆ เก่งคอมพิวเตอร์กันมาก แต่มันไม่ใช่เครื่องมือในการกลั่นแกล้ง มันมีเอาไว้ใช้ทำประโยชน์ต่างหาก”

เด็กๆ พยักหน้าอย่างเชื่อฟังและมีสีหน้าขอโทษ

เมื่อเห็นว่ารษิกาโกรธอย่างบอกไม่ถูก เลอศิลป์ก็กอดเธอไว้ต่อหน้าเด็กๆ “พวกเขายังเล็กกันอยู่เลย อีกอย่าง วันนี้เด็กๆ ก็ได้เรียนรู้แล้วว่าจะต้องระมัดระวัง เอาไว้ต่อไปผมจะสอนเรื่องที่เหลือให้พวกเขาเองนะ”