หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1575

รษิกานั่งอยู่ในห้องนั่งเล่น เธอรอเลอศิลป์กลับมาขณะที่รู้สึกไม่ค่อยดี และยังเป็นห่วงเด็กๆ อีกด้วย

เมื่อเธอเห็นเลอศิลป์ลงบันไดมา เธอก็ถามอย่างระมัดระวัง “พวกเขาหลับหรือยังคะ?”

เลอศิลป์เดินไปที่โซฟาและนั่งลงข้างเธอ

เขาเห็นสีหน้าอ่อนล้าของเธอจึงดึงเข้ามาอยู่ในอ้อมกอด

“ฉันไม่เป็นไร แค่รู้สึกเหนื่อยน่ะ” รษิกาฝืนยิ้ม

แทนที่จะตื่นตระหนกเหมือนตอนที่เด็กๆ อยู่ด้วย เธอกลับโน้มกายเข้าไปในอ้อมแขนของเขา

เลอศิลป์จูบหน้าผากเธอ เขาจับมือเธอไว้และยืนขึ้นมา “ตอนที่ผมกลับมาจากบริษัทก่อนหน้านี้ ผมเห็นว่าอากาศวันนี้ดีมาก ผมเลยอยากพาคุณออกไปเที่ยวเล่นหน่อย”

รษิกาขมวดคิ้ว “ฉัน…”

เธออยากจะบอกว่าเธอไม่มาอารมณ์จะไปเที่ยวเล่น

แต่เลอศิลป์ก็ไม่ให้โอกาสเธอได้คัดค้านขณะที่เขาลากเธอไปยังหน้าบ้าน

ด้วยความกลัวว่าจะทำให้เด็กๆ ตื่น พวกเขาก็ค่อยๆ ย่องออกไปก่อนจะปิดประตูอย่างเบามือ

แม้พวกเขาจะอยู่ในบ้านตัวเอง แต่ก็ทำทีราวกับว่าเป็นขโมย

เมื่อรษิกาตระหนักได้เช่นนั้น เธอก็คิดว่ามันตลกและไม่รู้สึกเศร้าอีกแล้ว

“เด็กๆ หลับไปแล้วตอนที่ผมออกมาก่อนหน้านี้ อย่าทำให้พวกเขาตื่นล่ะ ผมแค่อยากพาคุณออกไปข้างนอกตามลำพัง” เลอศิลป์พูด เหมือนกับว่าเขารับรู้ความรู้สึกของเธอได้

ในตอนนั้น เลยเวลาสี่ทุ่มไปแล้ว

รษิกาตัวสั่นเมื่อลมหนาวยามค่ำคืนพัดผ่านเธอไป

วินาทีต่อมา เสื้อโค้ทอุ่นๆ ก็ลอยมาคลุมไหล่เธอไว้

เมื่อเธอสังเกตเห็นว่ารถที่ผ่านไปมาค่อยๆ ลดลงทีละน้อยและต้นไม้หนาแน่นมากขึ้น เธอถามออกมาดังๆ ว่า “เราจะไปไหนกันเหรอคะ?” ทำไมเราดูเหมือนเรากำลังไปภูเขาเลย?

เลอศิลป์ตอบเรียบๆ “เราจะไปภูเขาไงล่ะ”

“แล้วทำไมเราจะไปกันตอนดึกอย่างนี้ล่ะ? เราแค่ขับรถเล่นแถวบ้านก็ได้นี่นา”

ขณะที่เธอพูด เธอก็เห็นว่าสีหน้าเขาแปลกไป

“แถวนั้นมีคนเยอะ มันไม่ค่อยสะดวก ผมกลัวว่าคนอื่นจะโทรแจ้งตำรวจถ้าพวกเขาเห็นว่าเราทำอะไรกัน” เลอศิลป์เลิกคิ้วและเหลือบมองเธออย่างลึกลับ

ขณะที่คำพูดที่คลุมเครือแต่เป็นการชี้นำของเขาย้ำเตือนใจของรษิกา เธอก็รู้สึกว่าแก้มของเธอร้อนผ่าว เขาวางแผนที่จะทำอย่างนั้นในป่าเหรอ?

เมื่อคิดเช่นนั้น เธอก็กระชับเสื้อคลุมให้แน่นขึ้น “เรากลับกันดีไหม? ตอนนี้ข้างนอกหนาวมากเลยนะ”

เธอไม่อยากปฏิเสธทันทีเพราะกลัวว่าการคาดเดาของเธอจะผิด เธอทำได้เพียงแสดงความปรารถนาที่จะกลับบ้านก็เท่านั้น

อย่างไรก็ตาม เลอศิลป์กลับไม่เต็มใจทำตามที่เธอขอ “ผมใช้เวลาตั้งนานกว่าจะหาจุดนี้ได้ ในเมื่อเรามาถึงแล้ว เรามาลองดูกันก่อน ถ้าคุณไม่ชอบ เราก็กลับกันได้ทันที”