หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1586

ในเวลาเดียวกันนั้น ฝนทิพย์กำลังนั่งอยู่ในห้องทำงานถัดลงมาจากห้องทำงานของจักรภพชั้นหนึ่งด้วยความไม่สบายใจ เธอคิดถึงคนที่เธอเพิ่งเห็นที่ชั้นล่างเมื่อครู่นี้

ถ้าจำไม่ผิด ฉันว่านั่นน่าจะเป็นเลอศิลป์ พี่จักรภพกับเลอศิลป์แทบไม่ค่อยได้ติดต่อกันเลยตั้งแต่อัญชสาหายไป แล้วทำไมจู่ๆ เขาก็โผล่มา? หรือว่าเขารู้อะไรบางอย่าง? เขาติดตามอัญชสาได้แล้วเหรอ?

ฝนทิพย์ไม่อาจนั่งอยู่เฉยๆ ได้ เธอรีบคว้ากระเป๋าแล้วออกจากห้องทำงานไป

นาทีที่เธอไปถึงชั้นล่าง เธอก็ขึ้นรถแล้วเร่งเครื่องออกไปยังบ้านของชายหนุ่มที่เธอกับอัญชสาเคยมาเมื่อคราวก่อน

ท้องฟ้ามืดลงแล้วเมื่อเธอมาถึง

ในตอนนั้น ชโยดมกำลังรดน้ำต้นไม้อยู่อย่างสบายอารมณ์

เขาลังเลอยู่พักหนึ่งเมื่อได้ยินพ่อบ้านรายงาน แต่เขาก็ยังคงบอกให้พ่อบ้านพาแขกเข้ามาในบ้าน

“เป็นเกียรติที่คุณมาถึงนี่นะครับ คุณฝนทิพย์”

เมื่อพ่อบ้านพาฝนทิพย์เข้ามา ชโยดมก็วางบัวรดน้ำลง เขาเช็ดมือก่อนจะไปนั่งที่โซฟา

เขาส่งสายตามองฝนทิพย์ที่ดูเคร่งขรึมแล้วเสริมว่า “นั่งลงก่อนสิครับ แล้วบอกผมมาได้เลยว่าคุณต้องการอะไร”

ฝนทิพย์นั่งลงอย่างลังเล เธอรู้สึกขัดเขินเล็กน้อยขณะจ้องมองชายตรงหน้าเธอ

สิ่งที่เขาทำกับอัญชสาเมื่อคราวก่อนยังคงทำให้ฝนทิพย์กลัวอยู่ลึกๆ

ยิ่งไปกว่านั้น ชโยดมยังสามารถส่งอัญชสาออกนอกประเทศไปได้โดยที่ตระกูลฟ้าศิริสวัสดิ์ไม่รู้เรื่อง เห็นได้ชัดว่าภูมิหลังของเขาไม่ธรรมดา เขาไม่ใช่คนที่ฝนทิพย์จะไปทำให้ขุ่นเคืองใจได้

แม้ว่าชโยดมจะสุภาพ แต่ฝนทิพย์ก็อดไม่ได้ที่จะสงสัย

ฉันไม่น่ามาเลยใช่ไหม?

พ่อบ้านรินกาแฟมาให้พวกเขา และวางแก้วหนึ่งไว้ตรงหน้าเธอ

ฝนทิพย์ไม่รู้ตัว เธอหายใจช้าลงและพูดไปอย่างตะกุกตะกัก “ได้… ได้ยังไงกันล่ะ? อัญชสาเป็นเพื่อนรักของฉันนะ…”

ชโยดมทำเหมือนไม่ได้ยินเธอ เขาวางแก้วลงและพูดว่า “เธอจะกลับมา แต่ไม่ใช่ในฐานะอัญชสา”

ฝนทิพย์ขมวดคิ้ว ดวงตาเธอเต็มไปด้วยความสับสน

ชโยดมอธิบายไปเรียบๆ “ไม่ต้องห่วงนะ ไม่มีใครจำเธอได้หรอกตอนที่เธอกลับมา แม้แต่คุณเองก็เถอะ”

ขณะที่ฝนทิพย์กำลังจะถอนหายใจโล่งอก เธอก็ได้ยินเขาพูดว่า “นอกเสียจากว่าเธอไปตามหาคุณ”

คำนั้นทำให้เธอรู้สึกเหมือนโดนงูรัดคอ เธอหายใจไม่ออก

อัญชสาไม่คิดจะปล่อยฉันไปแน่ถ้าเธอกลับมาใช่ไหม?