หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1589

รษิกาประชุมไปตลอดช่วงบ่าย แต่ก็ยังไม่มีเบาะแสใดๆ เธอดูเศร้าซึมมากเมื่อกลับมาที่บ้านฟ้าศิริสวัสดิ์

“แม่ ทำไมถึงไม่ได้มารับพวกเราวันนี้ล่ะครับ?”

เลอศิลป์ไปรับเด็กๆ ในวันนี้ และพวกเขาก็ถามหารษิกามาตลอดช่วงเย็น

วินาทีที่เธอกลับมา เบนนี่ก็รีบไปหาเธอที่ประตูทันที ความผิดหวังปรากฏอยู่บนใบหน้าเขา

เมื่อเห็นอย่างนั้น รษิกาก็ฝืนยิ้มให้พวกเขา “แม่ยุ่งมากเลยในช่วงบ่ายวันนี้ เอาไว้ถ้างานแม่เสร็จแล้ว แม่จะไปรับลูกๆ นะ”

เลอศิลป์ที่ยืนดูพวกเขาอยู่ข้างๆ กำลังเลิกคิ้ว “พวกหนูอารมณ์ไม่ดีเพราะพ่อไปรับคนเดียวเหรอ? หรือว่าอยากให้คุณครรชิตเป็นคนไปรับล่ะ?”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เด็กๆ ก็รีบเข้าไปกอดขาเขาไว้ “ไม่! เราไม่ได้ต้องการคุณครรชิตเลย เราต้องการพ่อ!”

“งั้นก็ไปเล่นกันก่อนนะ” เลอศิลป์พูดขณะที่ลูบหัวพวกเขา

สายตาของเด็กๆ เบนไปทางรษิกาแล้วก็เบนไปทางเลอศิลป์ พวกเขามองออกว่าผู้ใหญ่มีเรื่องต้องพูดคุยกัน จึงค่อยๆ จากไปอย่างรู้เท่าทัน

เลอศิลป์เข้าไปหารษิกาและลูบใบหน้าเธอ “ยังไม่ได้อะไรเลยเหรอ?”

นี่เป็นครั้งแรกที่รษิการู้สึกท้อใจ เธออดไม่ได้ที่จะเกาะติดอยู่อย่างนั้นเมื่อเธอพิงหน้าผากไว้กับไหล่ของเขา “ใช่ ฉันไม่รู้แล้วจริงๆ ว่าจะต้องทำยังไงดี ฉันเหนื่อยมาก ฉันไม่รู้เลยนะว่าการเจรจาทางธุรกิจมันจะเหนื่อยยากมากขนาดนี้”

เลอศิลป์ดึงเธอเข้ามาในอ้อมแขนและลูบหลังของเธอเบาๆ “ไม่ต้องห่วงนะ ผมขอให้จักรภพมาช่วยติดต่อบริษัทจัดจำหน่ายสมุนไพรในประเทศนี้ให้แล้ว”

รษิกายิ้ม “ขอบคุณนะคะ”

เลอศิลป์ก้มลงมาสบตาเธอ “แต่อย่าลืมนะว่าคุณสัญญาอะไรกับผมไว้”

เมื่อพวกเขาสบตากัน รษิกาก็รู้สึกได้ถึงความจริงใจในความรักที่เจืออยู่ในแววตาเขา เธอแก้มแดงเล็กน้อยทันที พลางพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม

ทันใดนั้น คติยาก็ยกอาหารเย็นมาเสิร์ฟ และเรียกพวกเขาให้มาทานข้าว ทั้งสองคนจบบทสนทนาและพาเด็กๆ ไปที่โต๊ะอาหาร

อนิจจา ความคิดเรื่องยานั้นทำให้รษิกาไม่อยากทานอะไรเลย

เลอศิลป์หยอกเธอ “คุณกังวลอะไรล่ะ? กลัวว่าผมจะเผาครัวนี่ราบหรือไง?”

รษิกาอึ้งไป แต่เธอก็หัวเราะออกมาเสียงดังในวินาทีต่อมา

เลอศิลป์เบาใจขึ้นเมื่อได้เห็นเช่นนั้น เขาจูบริมฝีปากเธอก่อนจะอธิบายว่า “ผมเห็นว่าคุณไม่ค่อยอยากอาหาร ก็เลยจะทำสลัดให้คุณกิน สลัดมันช่วยให้อยากอาหารได้นี่นา” เมื่อเขาอธิบายจบแล้วว่ากำลังทำอะไรอยู่ เขาก็หันกลับไปจัดการงานตรงหน้าต่อ “จะว่าไป ทักษะการทำอาหารของผมมันก็ไม่ได้ดีมากเท่าไร ผมแน่ใจว่าคุณรู้ แต่คราวนี้ผมจะใส่น้ำส้มสายชูให้น้อยๆ แล้วกันนะ”

เมื่อคิดถึงอาหารที่เขาทำเมื่อคราวก่อน รษิกาก็ยิ้มกว้างขึ้นกว่าเดิม

พวกเขาเตรียมอาหารด้วยกันขณะที่พูดคุยอย่างอ่อนโยน มันเป็นภาพที่อบอุ่นใจมาก

ไม่นานหลังจากนั้น เลอศิลป์ก็ยกสลัดออกมา เด็กทั้งสามคนที่ทานอาหารเสร็จแล้ว ก็ลุกจากโต๊ะอาหารไปอย่างรู้ทันเพื่อให้ผู้ใหญ่ได้มีความเป็นส่วนตัวบ้าง

รษิกาใจกว้างมากขณะที่ทานสลัดเข้าไปคำใหญ่และยังทานรีซ็อตโต้จนหมดด้วย

หลังมื้อเย็น เลอศิลป์บอกกับเธอว่าให้เธอพักผ่อนก่อน ส่วนเขาจะไปดูแลเด็กๆ ให้เอง