หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1594

ระหว่างนั้น ศศิตาไม่ได้ยินข่าวอะไรจากลูกชายและหลานสาวมาสองสามวันแล้วหลังออกมาจากบ้านฟ้าศิริสวัสดิ์

ยิ่งเธอคิดเรื่องนี้มากเท่าไร เธอก็ยิ่งรู้สึกไม่สบายใจขึ้นมากเท่านั้น จู่ๆ ในวันหยุดสุดสัปดาห์ เธอก็ตัดสินใจเดินทางไปที่บ้านลูกชาย

รษิกาทำงานล่วงเวลาอยู่ที่สถาบันวิจัย เธอค้นหาบริษัทจัดจำหน่ายสมุนไพรที่จะเข้ามาแทนดำรงกุลกรุ๊ป ขณะที่เลอศิลป์เองก็ทำงานจนดึก

มีเพียงคติยาเท่านั้นที่อยู่ดูแลไอรดา อชิ และเบนนี่ที่บ้าน

“คุณนายศศิตา” คติยาเรียกศศิตาด้วยความเคารพและเหลือบมองเด็กๆ ด้วยความกังวล

เธอรู้ว่าศศิตาไม่ชอบอชิและเบนนี่

ตอนนี้คุณเลอศิลป์ไม่ได้อยู่ที่บ้าน และคุณรษิกาเองก็ด้วย ฉันสงสัยว่าคุณนายศศิตาจะทำอะไรให้เด็กๆ ลำบากใจอีก…

สายตาอันเย็นชาของศศิตากวาดผ่านคติยาไปมองไอรดา เธอไม่สนใจอชิกับเบนนี่ที่ยืนอยู่ข้างๆ เด็กหญิงเลย

“คิดถึงย่าไหม? ไอวี่ มาสิ มาให้ย่ากอดหน่อย” เธออ้าแขนออกมา

ไอรดาไม่ขยับตัวเลย และไม่มีทีท่าว่าจะเข้าใกล้เธอ

ศศิตาใจหาย และเธอก็พูดต่อไปว่า “ย่าจะพาหนูออกไปกินข้าวอร่อยๆ หนูอยากกินของอร่อยไหม?”

ไอรดายืนเอียงอายอยู่ข้างเด็กชายทั้งสอง เธอกำแขนเสื้อของอชิเอาไว้แน่น เธอไม่อยากเข้าไปใกล้เลย

ดวงตาของศศิตาฉายแววหงุดหงิดเมื่อเห็นว่าไอรดาเกาะติดอยู่กับเด็กชายทั้งสอง เธออยากจะแย่งไอรดามากอด แต่ก็กลัวว่ามันจะทำให้หลานสาวเธอแย่ลง

“ย่าจะพาหนูไปกินของอร่อยๆ แล้วก็ซื้อของเล่นเยอะแยะเลย โอเคไหม? ย่าจำได้นะว่าหนูชอบกินไอศกรีมร้านนั้นน่ะ” เธอระงับความต้องการเอาไว้และอดทนจนถึงที่สุด ใบหน้าเธอฉาบเคลือบด้วยรอยยิ้มที่อบอุ่น

ดวงตาของไอรดากระตุกเมื่อได้ยินศศิตาพูดถึงไอศกรีม และเธอก็เอียงคอไปมองอชิกับเบนนี่

ฉันอยากกินไอศกรีมนะ แต่… ฉันก็อยากไปกับอชิและเบนนี่ด้วย

เธอกลัวศศิตาอยู่เล็กน้อยและไม่อยากแยกจากอชิกับเบนนี่

ศศิตาขมวดคิ้ว เธอเก็บตั๋วในมือไว้ และพูดอย่างเสียใจ “ย่าจะเอาไปให้เด็กคนอื่นก็ได้ถ้าหนูไม่อยากไปล่ะก็”

จากนั้น เธอก็หันหลังจะจากไป

“คุณย่า!” ไอรดารีบร้องเรียก

แผนของศศิตาสำเร็จ เธอหยุดเดินแล้วหันไปมองไอรดา

“หนูอยากไปค่ะ…” เธอพูดขณะน้ำตาปริ่ม “แต่หนูเชิญอชิกับเบนนี่ไปด้วยได้ไหม?”

ศศิตามองพวกเขาทั้งสองคนด้วยสายตาเสียดแทงและกำลังจะไม่อนุญาต แต่เธอก็ไม่สามารถทนปฏิเสธหลานสาวที่ดวงตาแดงก่ำและกำลังจะร้องไห้อยู่ได้ เธอจึงได้แต่ยอม “พวกเขาไปกับเราได้นะถ้าหนูไม่ร้องไห้”