หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1601

ไอรดาออกมาจากห้องน้ำหลังจากล้างหน้าเสร็จ เธอเห็นอชิกับเบนนี่ยืนนิ่งอยู่ในห้องนั่งเล่น “คุณย่ากลับแล้วเหรอ?” เธอถามด้วยความงุนงง

อชิกับเบนนี่หลุดออกจากภวังค์แล้วตั้งสติไว้ แต่เขาก็ดูผิดหวังมากขณะที่พยักหน้าให้เธอ

เมื่อเห็นสีหน้าของพี่ชายทั้งสองแล้ว ไอรดาก็เข้ามาหาพวกเขาด้วยสีหน้าจริงจัง “นี่คุณย่าพูดอะไรไม่ดีกับพวกเธออีกแล้วเหรอ?”

ไอรดามองออกว่าอชิกับเบนนี่ไม่พอใจ

อชิยิ้มให้เธอและพูดว่า “เปล่าๆ คุณย่าแค่บอกให้ฉันดูแลเธอดีๆ” จากนั้นเขาก็เปลี่ยนเรื่องพูด “เย็นมากแล้ว ทำไมพ่อกับแม่ยังไม่กลับมาเลย?”

ไอรดาเปลี่ยนความสนใจไปและจ้องมองทางเข้าบ้านทันทีที่อชิพูดถึงพ่อแม่ของพวกเขา

เมื่อคติยาเตรียมอาหารเย็นเสร็จแล้ว เธอก็เห็นว่าเด็กๆ ไม่ค่อยร่าเริงและมีชีวิตชีวาเหมือนที่เคยเป็น ในตอนนั้น พวกเขานั่งกันอยู่ที่โซฟาอย่างเศร้าสร้อยและจ้องมองไปที่ทางเข้าบ้าน

“คุณอชิ คุณเบนนี่ คุณหนูไอรดาคะ อาหารเย็นพร้อมแล้วนะคะ หิวกันไหม? อยากกินข้าวก่อนไหมคะ?” คติยาถามอย่างอ่อนโยนเมื่อเห็นว่าเด็กๆ อารมณ์ไม่ค่อยดีเท่าไร

เด็กๆ ส่ายหน้าพร้อมๆ กัน

“เราไม่หิวเลยครับ เราจะรอพ่อกับแม่มากินข้าวด้วยกันนะครับ!” อชิกล่าว

คติยาไม่ได้โน้มน้าวพวกเขาอีกเมื่อได้ยินเช่นนั้น เธอนั่งลงแล้วรอพวกเขา ในเวลาเดียวกันก็หวังว่าเลอศิลป์กับรษิกาจะกลับมาเร็วๆ

ประมาณทุ่มหนึ่ง พวกเขาก็ได้ยินเสียงดังมาจากข้างนอกบ้าน

คติยารีบเหลือบมองเด็กๆ

เด็กทั้งสามลุกขึ้นยืนแล้ววิ่งไปที่ประตูบ้านทันที

พวกเขาเห็นเลอศิลป์เปิดประตูรถฝั่งผู้โดยสารหลังลงมาจากรถ

ทั้งไอรดาและเบนนี่ต่างก็ไม่รู้ว่าจะตอบเลอศิลป์อย่างไรดี พวกเขาจึงหันไปมองอชิ

อชิรวบรวมสติและพูดว่า “พ่อฮะ ทำไมพ่อกับแม่กลับมาช้าจังเลย? เรารออยู่ตั้งนานแน่ะ!”

เลอศิลป์ลูบหัวพวกเขาและตอบว่า “เรางานยุ่งกันมากในช่วงสองสามวันมานี้ เอาไว้ว่างๆ แล้วพ่อกับแม่จะพาไปเที่ยวนะ”

เด็กๆ อดไม่ได้ที่จะนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อช่วงบ่าย แม้ว่าจะไม่ค่อยมีอารมณ์เท่าไร พวกเขาก็พยายามตั้งสติไว้แล้วพึมพำตอบรับ

เมื่อเห็นว่ามีบางอย่างผิดปกติ เลอศิลป์ก็ขมวดคิ้วแล้วถามว่า “เป็นอะไร? พวกหนูไม่อยากออกไปเที่ยว ไปสนุกกันเหรอ? หรือว่าไม่สบายกัน?”

รษิกาสังเกตเห็นพฤติกรรมแปลกๆ ของพวกเขาเช่นกัน และเธอก็เข้าไปหาพวกเขาอย่างใส่ใจ

เมื่อไม่รู้จะควรจะตอบอย่างไรดี เด็กๆ ก็ได้แต่มองหน้ากัน