หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1605

ระหว่างนั้น เลอศิลป์จอดรถที่ทางเข้าบ้านใหญ่ของตระกูลฟ้าศิริสวัสดิ์

พ่อบ้านรีบเข้ามาต้อนรับเขาอย่างสุภาพ “คุณเลอศิลป์”

“แม่อยู่ไหน?” เลอศิลป์ถามด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น

พ่อบ้านตอบว่า “คุณนายศศิตาเพิ่งจะทานมื้อเย็นเสร็จครับ ตอนนี้กำลังดื่มกาแฟอยู่ในห้องนั่งเล่น”

เลอศิลป์พยักหน้าแล้วทำท่าบอกพ่อบ้านว่าไม่ต้องตามเขามาขณะที่เขาเข้าไปในบ้าน

เขาเดินเข้าไปพบแม่ของเขานั่งจิบกาแฟอยู่ที่โซฟาขณะกำลังดูทีวี

“มาทำไมเหรอ?”

ศศิตาหันมาเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้ากำลังเข้ามาใกล้จากทางประตู

นาทีที่เธอเห็นเลอศิลป์ ร่องรอยแปลกๆ ก็แวบผ่านดวงตาของเธอ ศศิตารู้ว่าเด็กชายทั้งสองคนจะต้องบ่นเรื่องเธอให้พ่อของพวกเขาฟังแน่ๆ

เลอศิลป์เดินตรงเข้าไปหาเธอ เขาคว้ารีโมทและปิดทีวีไปทันที

สีหน้าของศศิตาเคร่งเครียดในพริบตา “อ้อ มาสอบปากคำแม่หรือไง?”

“ทำไมแม่ถึงปล่อยให้อชิกับเบนนี่อยู่ที่สวนสนุกเมื่อช่วงบ่ายวันนี้เหรอ?” เลอศิลป์ถามอย่างไร้อารมณ์

ศศิตาขมวดคิ้ว เธอปกป้องตัวเองอย่างแข็งขัน “ที่นั่นปลอดภัยจะตาย! ไม่มีใครเข้าไปได้โดยไม่มีตั๋วหรอก พนักงานก็ตั้งเยอะแยะ ไม่มีอะไรจะเกิดขึ้นได้ทั้งนั้น เด็กสองคนนั่นกับไอวี่มีความสนใจแตกต่างกันนะ ลูกคิดว่าจะให้แม่โคลนนิ่งตัวเองออกมาเพื่อจะไปคอยดูแลพวกเขาได้ทั้งสองทางเหรอ?”

เลอศิลป์ไม่พอใจกับความคิดของแม่ “แม่พูดแบบนั้นได้เพียงเพราะว่าพวกเขากลับบ้านมาอย่างปลอดภัยน่ะสิ”

ศศิตานิ่งอึ้ง เธอไม่รู้จะตอบเขาอย่างไร

เลอศิลป์มองเธออย่างเข้มงวด “พวกเขายังเด็กมากนะครับ แม่ปล่อยพวกเขาไว้ตามลำพังได้ยังไง? แม่ลืมไปแล้วเหรอว่ามันเป็นยังไงตอนไอวี่หายตัวไปจากบ้าน?”

เมื่อเขารู้ว่าภรรยาของเขาทิ้งเด็กชายสองคนเอาไว้ให้ดูแลตัวเองที่สวนสนุก เขาก็อึ้งไปกับเรื่องนั้นทันที

“ผมรู้นะว่าคุณไม่ชอบรษิกา แต่คุณไม่ควรระบายความโกรธใส่เด็กสองคนที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ด้วย! เราจะอธิบายกับรษิกาได้ยังไงถ้ามีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นกับเด็กสองคนนั้นขึ้นมาจริงๆ? คุณจะพูดเรื่องนี้กับคนอื่นได้ยังไง? คุณเอาแต่ยืนกรานว่าคุณทำแบบนี้ไปก็เพื่อครอบครัวฟ้าศิริสวัสดิ์ แต่คุณได้นึกถึงผลประโยชน์ของครอบครัวเราก่อนที่จะทำอะไรแย่ๆ แบบนั้นบ้างหรือเปล่า?”

ศศิตาโมโหมากหลังจากที่ทั้งพ่อทั้งลูกชายต่อว่าเธอ “ทำไมถึงต้องมาพูดออกตัวแทนนังผู้หญิงคนนั้นกันด้วย?”

“ผมไม่ได้เข้าข้างใครทั้งนั้นนะ ถ้ารษิกาเป็นคนทิ้งเด็กๆ ไว้ตามลำพัง ผมก็คงจะทำแบบนี้เหมือนกัน และจะไล่เธอออกจากบ้านไปด้วย!” เอกพลพูดอย่างหนักแน่นและเป็นธรรม

ศศิตาขมวดคิ้วด้วยความไม่อยากจะเชื่อเมื่อได้ยินคำพูดเขา “คุณอยากกำจัดฉันเหรอ?”

เมื่อเผชิญหน้ากับภรรยาผู้ไร้ซึ่งเหตุผลใดๆ เอกพลก็เต็มไปด้วยความโกรธ

เลอศิลป์ไม่คิดจะเข้าไปเกี่ยวข้องกับการทุ่มเถียงที่ไม่หยุดหย่อนของพวกเขา “ผมขอพูดให้ชัดเจนเลยนะครับ ว่าแม่จะต้องได้รับอนุญาตจากผมก่อนที่จะมาพาพวกเด็กๆ ออกไปไหนต่อไหน” เขาเตือนอย่างเยือกเย็น

สิ้นคำนั้น เขาก็หันหลังเดินออกไปจากบ้าน ทิ้งไว้แต่เพียงเอกพลที่หนักใจและภรรยาของเขาผู้เอาแต่ใจ