หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1606

รษิกาไม่ได้ข้อมูลอะไรจากเด็กๆ เลย

ด้วยความกังวลว่าเธอจะถามต่อไป อชิกับเบนนี่จึงบอกว่าพวกเขาอยากไปเล่น

รษิกาเลิกถามและเริ่มเล่นกับพวกเขา

ไม่นานนัก ทั้งสี่คนก็เล่นกันอย่างมีความสุข

รษิกาเล่นกับเด็กๆ อยู่ขณะที่เลอศิลป์กลับบ้านมา

“ปัญหาแก้ไขได้แล้วเหรอคะ?” เธอถามอย่างกังวลเมื่อได้เห็นสีหน้าเคร่งเครียดของเขา

เด็กๆ เงียบลงอย่างรู้เท่าทัน

เลอศิลป์พยักหน้าตอบ เขามองอชิกับเบนนี่และรู้สึกเสียใจเมื่อนึกถึงคำพูดของแม่เขา

“มาเล่นกับเราสิครับพ่อ!”

เด็กชายทั้งสองอ่านใจพ่อออก พวกเขาเดินเข้ามาคว้ามือของชายหนุ่มไว้พลางยิ้ม

เลอศิลป์นิ่งอึ้งไปก่อนที่จะเอื้อมไปจับมือของพวกเขาแล้วปล่อยให้พวกเขาพาไปหารษิกา

จากนั้นทั้งสองคนก็เล่นกับเด็กๆ อยู่พักใหญ่

เมื่อได้เห็นว่าเด็กๆ มีสีหน้าสุขใต ความรู้สึกผิดในใจเลอศิลป์ก็ค่อยๆ คลายลง

หลังจากเล่นกับเด็กๆ อยู่พักหนึ่ง และเห็นว่ามันเริ่มจะดึกแล้ว รษิกาจึงเร่งให้พวกเขารีบไปพักผ่อนก่อน

คนทั้งสองมองเด็กๆ ที่กำลังหลับอยู่โดยนัยน์ตาแฝงไปด้วยความเศร้าโศก

“คุณไปพักผ่อนก่อนเถอะ ฉันต้องโทรศัพท์ไปอีกสักหน่อย” รษิกาบอกเลอศิลป์หลังออกมาจากห้องเด็กๆ

เลอศิลป์ขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อได้ยินเช่นนั้น “ดึกแล้วนะ ต้องโทรไปหาใครอีกเหรอ?”

รษิกาถอนหายใจเบาๆ ขณะที่ความโศกเศร้าปรากฏขึ้นอีกครั้งบนใบหน้าของเธอ “ฉันอยากลองติดต่อศาสตราจารย์หาญชัยดูว่าเขาสามารถช่วยติดต่อกับแหล่งจัดจำหน่ายในต่างประเทศได้หรือเปล่า”

รษิกาขมวดคิ้วเล็กน้อย ดวงตาเธอเจือไปด้วยความเสียใจ “ศาสตราจารย์หาญชัยบอกว่าเขาจะช่วยคิดหาทาง แต่… เราก็ควรจะต้องสนใจอยู่กับตลาดภายในประเทศ”

เลอศิลป์ลุกขึ้นมาจากเตียงและเดินเข้ามาหาเธอ เขาจูบริมฝีปากเธอแล้วปลอบด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ “มันจะต้องมีทางออก ผมอยู่ตรงนี้ทั้งคน”

รษิกาแย้มยิ้มและทั้งสองก็จูบกันอย่างอ่อนโยน

แก้มเธอชมพูระเรื่อเมื่อสังเกตได้ว่าลมหายใจเขาหนักหน่วงมากขึ้น และเธอก็ผลักเขาออกไปเล็กน้อย “ฉันจะไปอาบน้ำค่ะ คุณก็ควรพักผ่อนบ้างนะ”

เลอศิลป์เลิกคิ้ว “ผมจะไปกับคุณ”

รษิกามองเขาอย่างงุนงง “ก็คุณอาบน้ำแล้วไม่ใช่เหรอ…”

เลอศิลป์คว้ามือเธอแล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำ เขาถอดเสื้อผ้าตัวเองไปด้วยขณะทำเช่นนั้น “ผมจะอาบน้ำอีกรอบกับคุณ แล้วจะช่วยให้คุณผ่อนคลายด้วย”

ขณะที่เขาพูดอยู่ เขาก็เปิดฝักบัว จากนั้นก็โน้มตัวมาจูบเธออีกครั้ง

รษิกากำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เขาก็ผนึกริมฝีปากของเธอไปแล้ว