หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1609

เช่นนั้นแล้ว ชายทั้งสองก็มองรษิกาอย่างระแวดระวัง

ในที่สุด สมุนไพรก็มีให้สถาบันวิจัยได้ใช้ และพวกเขาไม่แน่ใจว่าเธอจะคิดอย่างไรเกี่ยวกับการมีส่วนร่วมของตระกูลคชาเรศกับตระกูลฟ้าศิริสวัสดิ์

เมื่อสังเกตเห็นสีหน้าของพวกเขา รษิกาก็ตอบอย่างขบขันว่า “ฉันไม่มีปัญหากับเรื่องนั้น เราคงไม่สามารถการันตีอะไรกับผู้จัดจำหน่ายได้หากไม่ได้รับความช่วยเหลือจากคุณทั้งคู่อยู่แล้ว”

ทางแก้ปัญหาไหนๆ ก็ดีทั้งนั้น ตราบใดที่มันช่วยเหลือสถาบันวิจัยเอาไว้ได้

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ชายหนุ่มทั้งสองก็ถอนหายใจโล่งอก

“งั้นจัดงานแถลงข่าวกันตอนบ่ายเลยเถอะนะ!” จักรภพกล่าว

รษิกาอึ้งไป “แถลงข่าวอะไรกันคะ?”

จักรภพตอบอย่างช่วยไม่ได้ว่า “โอกาสในการร่วมงานกับฟ้าศิริสวัสดิ์กรุ๊ปไม่ได้เกิดขึ้นได้ง่ายๆ นะ แน่นอนว่าผู้จัดจำหน่ายสมุนไพรเหล่านั้นคงอยากให้ทุกคนรู้เรื่องนี้ อย่างไรก็ตาม พวกเขาจะไม่เข้าร่วมงานแถลงข่าว มันจะมีแค่เราสามคนเท่านั้น”

เลอศิลป์หรี่ตาลงมองผู้หญิงคนนั้นแล้วพูดว่า “ถ้าคุณไม่ชอบ เราก็สามารถทำได้ในวิธีอื่นนะ ฟ้าศิริสวัสดิ์กรุ๊ปสามารถออกแถลงการณ์อย่างเป็นทางการโดยตรงได้”

อย่างไรเสีย ประเด็นก็คือการให้สาธารณชนรับรู้เรื่องความร่วมมือกับฟ้าศิริสวัสดิ์กรุ๊ปอยู่แล้ว

หลังจากคิดอยู่ครู่หนึ่ง รษิกาก็ตัดสินใจประนีประนอม “ช่วงบ่ายกี่โมงคะ? ฉันต้องไปเตรียมตัว”

จักรภพตอบ “เริ่มประมาณบ่ายสองนะ แต่ถ้าเวลาของคุณสองคนไม่เหมาะเท่าไร ผมจะแจ้งสื่อว่าเราจะเลื่อนไปก่อน”

“ไม่ต้องหรอกค่ะ เราจะต้องไปถึงตรงเวลา ขอบคุณนะคะที่ช่วยจัดการทุกอย่างให้” รษิกาพูด

จักรภพยิ้มบางๆ “ผมก็แค่โทรไปไม่กี่ครั้งเอง ยาใหม่ที่คุณพัฒนาได้จะช่วยชีวิตคนเป็นล้านๆ เชียวนะ เดี๋ยวนี้มีหมอดีๆ อยู่ไม่กี่คนหรอก และคุณก็เป็นหนึ่งในหมอดีๆ เหล่านั้นแหละ!”

“ขอบคุณนะคะ” รษิกายิ้มให้กับคำชื่นชมของเขา

จักรภพพูดด้วยสีหน้าจริงจังว่า “ผมหมายความอย่างนั้นจริงๆ มันไม่ใช่แค่คำเยินยอ และผมไม่ได้พูดเพียงเพราะเป็นคุณนะ!”

ไม่นานนัก เลอศิลป์กับรษิกาก็อยู่ในห้องกันตามลำพัง

รษิกาจ้องมองเลอศิลป์ด้วยความรำคาญใจ ก่อนที่จะยืนขึ้นแล้วเดินไปที่กระจกเพื่อดูร่องรอยบนคอของเธอ

ราวกับว่าเขาตั้งใจทำอย่างนั้น เพราะรอยอยู่ตรงจุดระหว่างคอและไหล่ของเธอ ซึ่งเป็นตำแหน่งที่คอเสื้อแทบจะปิดไว้ไม่ได้ และเพียงขยับเล็กน้อย เธอก็จะเผยมันออกมาให้เห็น

รษิกานึกถึงสายตาของจักรภพตอนที่เธอเดินลงบันไดก่อนหน้านี้ และทันใดนั้นเธอก็นึกขึ้นมาว่าเขาคงได้เห็นรอยนี้แล้ว!

เมื่อตระหนักรู้เช่นนั้น หญิงสาวก็หน้าแดงทันที

ทันใดนั้น เธอก็เห็นภาพสะท้อนของเลอศิลป์ในกระจก เธอไม่สังเกตเห็นว่าเขาเดินเข้ามา

ขณะที่หน้าเธอแดงก่ำ รษิกากำลังจะดุว่าเลอศิลป์ แต่ชายหนุ่มก็พูดขึ้นมาก่อน

เขายิ้มให้รษิกาอย่างรักใคร่และพูดว่า “ผมไม่คิดไม่ฝันเลยว่าเราจะได้ร่วมมือกันในวันหนึ่ง ผมอยากทำงานกับคุณมานานแล้ว คุณหมอรษิกา”