หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1621

เจตนินรู้สึกหงุดหงิดกับผู้หญิงที่สะท้อนเงาอยู่ในกระจกมองหลัง

เราไม่เจอกันมาแค่ไม่กี่วัน เธอกลายเป็นคนปากจัดขนาดนี้ได้ยังไง?

ความโกรธของเจตนินหายไปเมื่อเขากวาดตาไปมองเตาอโรมาที่ซ่อนอยู่ใต้เบาะผู้โดยสาร ดวงตาของเขาเริ่มมีแววของความเป็นศัตรู

อีกไม่นาน ปากนี้จะพูดอะไรออกมาไม่ได้เลยสักคำ

เมื่อคิดได้เช่นนั้น เจตนินก็รู้สึกเบิกบานใจ

“อย่าลืมสิครับว่าผมเป็นคนคิดเรื่องพัฒนายาตัวนี้ คุณรษิกา ถ้าไม่ใช่เพราะผม การวิจัยของคุณมันก็คงไม่ได้มาไกลขนาดนี้หรอก”

เขาสงบนิ่งและเริ่มจะชวนเธอคุยอะไรไปเรื่อยเปื่อยเพื่อถ่วงเวลา

รษิกาคิดว่ารถมีกลิ่นน้ำมันหอมระเหย แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรเพราะเธอไม่รู้ว่ามันอยู่ตรงไหน เธอจึงเดาไปว่ากลิ่นนั้นคือกลิ่นน้ำหอมในรถของเจตนิน

เธอพยักหน้าเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำพูดของเจตนิน “มันก็จริงค่ะ ถ้าคุณไม่เอ่ยถึงเรื่องนี้มาก่อน ฉันก็คงไม่กล้าพอที่จะเริ่มทำวิจัย แต่ไม่ว่ายังไง ฉันก็ใช้ความสามารถของฉันพัฒนายาตัวนี้จนสำเร็จ และทำให้ความคิดนั้นเป็นจริงขึ้นมาได้นะคะ”

ตอนแรก รษิกาเองก็สงสัยในเรื่องทั้งหมดเช่นกัน

เธอถกเถียงอยู่หลายครั้งว่าควรจะใส่ยี่ห้อยานี้ในชื่อของตระกูลดำรงกุลดีหรือไม่ เพราะเจตนินเป็นคนเสนอเรื่องนี้ขึ้นมาก่อน

แต่เลอศิลป์ปฏิเสธความคิดของเธอไปทันทีโดยไม่มีความลังเล

เขาตัดสินว่าเจตนินก็แค่เสนอความเห็นไปผ่านๆ และไม่ได้เอาตัวเองมาเกี่ยวข้องอะไรในขั้นตอนวิจัยเลยไม่ว่าจะส่วนไหนก็ตาม ความสำเร็จของยานี้มาจากความพยายามของรษิกาแต่เพียงผู้เดียว

เขาเชื่อจริงๆ ว่าเจตนินอาจจะเสนอความคิดนี้ไปกับใครก็ได้ เพียงแต่รษิกาเป็นคนที่สามารถสร้างยาตัวนี้ขึ้นมาได้ก็เท่านั้น

หากฉันเชื่อเจตนินและยกความดีความชอบของการพัฒนายานี้ให้กับเขา นั่นก็แปลว่าฉันจะทำแบบนี้และแบ่งปันความคิดหลุดโลกกับใครก็ตาม แล้วมาขอความดีความชอบหลังจากที่ความคิดนั้นเป็นจริงขึ้นมาในอนาคตงั้นเหรอ? มันตลกสิ้นดี!

ยานั้นควรจะใส่ยี่ห้อเป็นชื่อของรษิกาตามมาด้วยชื่อสถาบันวิจัยของเธอเอง

เจตนินมีสีหน้าเคร่งเครียดไปทันที

ในตอนนั้นเอง เตาอโรมาก็ดับลงไปแล้ว

“งั้นก็ไม่มีอะไรที่จะต้องคุยกันอีก คุณไปได้แล้ว คุณรษิกา” เจตนินพูดอย่างเย็นชา

รษิกาพยักหน้าขณะที่เธอเปิดประตู

ก่อนที่จะก้าวลงจากรถ เธออดไม่ได้ที่จะย้ำเตือนเขาจากใจจริง “คุณเจตนินคะ ฉันเคยเคารพคุณมากเพราะคุณรักษาความเมตตากรุณาของตระกูลดำรงกุลไว้เพื่อการกุศล ฉันชื่นชมทักษะทางการแพทย์ของคุณที่แสนเก่งฉกาจและความหลงใหลในการที่จะช่วยชีวิตคน แต่ฉันไม่คิดเลยว่าความทะเยอทะยานของคุณจะแตกต่างไปจากฉันมาก ฉันคิดว่าหมอควรจะให้ความสำคัญกับความต้องการของคนไข้ แต่สิ่งที่คุณสนใจก็มีแต่กำไรเท่านั้น”

เธอถอนหายใจอย่างแผ่วเบาก่อนจะลงไปจากรถ

เจตนินที่หงุดหงิดอยู่มองเธอจากไปด้วยสีหน้าบูดบึ้ง