หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1622

หลังจากนั้น รษิกาก็ไปที่ร้านอาหารใกล้ๆ เพื่อทานมื้อเที่ยง

บางทีเธออาจจะกินอาหารเร็วเกินไปหรือหมดแรงจากการทำงาน เพราะรษิกาตกอยู่ในอาการงุนงงและเกือบเป็นลมที่ทางเข้า

โชคดีที่พนักงานคนหนึ่งในร้านอาหารคว้าตัวเธอไว้ได้ทันเวลาและช่วยเธอให้ยืนขึ้นมาได้ หลังจากเอ่ยขอบคุณแล้ว รษิกาก็ตรงกลับไปที่สถาบันวิจัย

เธอรู้สึกไม่ค่อยสบายตลอดช่วงบ่าย แต่เธอก็บีบตัวเองให้ทำการทดสอบที่จำเป็นกับสมุนไพรต่อไปจนเสร็จ

เมื่อลลิตามาตรวจสอบเธอ ก็เป็นเวลาค่ำแล้ว

“คุณหมอรษิกาคะ มีอะไรให้ฉันช่วยอีกไหมคะ?”

ลลิตาปฏิบัติตามวัฒนธรรมการทำงานจากต่างประเทศและยึดถือเวลาทำงานอย่างเคร่งครัด เธอจะไม่เริ่มทำงานล่วงเวลาหากไม่จำเป็น

ก่อนจะกลับบ้านไป เธอจะตรวจสอบรษิกาดูก่อนเสมอว่าเธอยังอยู่ที่สถาบันวิจัยหรือเปล่า หากรษิกาไม่ต้องการความช่วยเหลือใด ลลิตาก็จะเลิกงานไปก่อนเสมอ

รษิกาส่ายหน้าและกล่าวว่า “ไม่มีแล้วล่ะ ฉันกำลังจะกลับบ้านเหมือนกัน”

ก่อนที่จะเดินจากไป ลลิตาก็สังเกตเห็นว่าใบหน้าของรษิกาขาวซีด “คุณทำงานจนเหนื่อยมากเกินไปหรือเปล่าคะ? คุณหมอรษิกา”

รษิการู้สึกไม่ค่อยสบาย เธอจึงพูดว่า “อาจจะใช่ ช่วงนี้ฉันยุ่งมากๆ เลย แต่ทุกอย่างน่าจะดีขึ้นเมื่อกระบวนการผลิตยากลับมาดำเนินการได้ต่อ”

ลลิตาเริ่มจะเป็นห่วง “ถ้าสมุนไพรพวกนั้นพร้อมจะเอาไปผลิต ฉันก็จะจัดการที่เหลือให้เองค่ะ คุณควรกลับบ้านไปพักผ่อนสักสองวันนะคะ คุณหมอรษิกา เพราะตอนนี้คุณดูไม่ดีเท่าไรเลย”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น รษิกาก็ลังเลอยู่สักพักหนึ่ง แต่ท้ายที่สุดแล้ว เธอก็ปฏิเสธข้อเสนอของลลิตา “ไม่เป็นไร ฉันไม่เป็นไรหรอก ไม่ต้องห่วงฉันนะ”

หลังจากวางเครื่องมือที่ใช้ทำการทดสอบลงแล้ว รษิกาก็คว้ามือของลลิตาเอาไว้และพาเธอเดินไปที่ประตู “มาเถอะ กลับพร้อมกันเลย ฉันพร้อมจะกลับบ้านแล้ว”

ลลิตาไม่ได้พูดอะไรต่อและตามเธอออกไปจากสถาบันวิจัย

ทันทีที่พวกเธอเดินออกมา รษิกาก็เห็นเลอศิลป์รอเธออยู่ข้างรถเขาแล้ว

เขารีบเดินมาหาทันทีที่เห็นเธอออกมาจากที่ทำงาน

ลลิตายิ้มให้เขาอย่างสุภาพก่อนจะเดินจากไป

ฉันดูแย่มากเลยเหรอ?

เธอส่งยิ้มให้เลอศิลป์สบายใจและเสริมว่า “มันดึกแล้ว ฉันว่าโรงเรียนคงปล่อยเด็กๆ กลับบ้านกันหมดแล้วล่ะ รีบไปรับลูกกันเถอะนะ”

เมื่อพูดจบแล้ว เธอก็เดินนำไปที่รถ

เลอศิลป์สังเกตดูเธอจากแผ่นหลังขณะที่สีหน้าของเขายิ่งเคร่งเครียดมากขึ้นไปอีก

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาเห็นเธอถูกรุมเร้าและจมอยู่กับการทำงาน แต่เขาไม่เคยเห็นเธอเหนื่อยล้าขนาดนี้มาก่อน

ไม่ใช่แค่เธอจะหน้าซีดมากเท่านั้น แต่ริมฝีปากของเธอยังคล้ำไปด้วย เธอดูเหมือนหมดพลังไปอย่างสิ้นเชิง!

ข้อสรุปเดียวที่เขาคิดออกก็คือรษิกากำลังล้มป่วย

เธอแค่พยายามจะบังคับตัวเองให้แข็งแกร่งเพราะขั้นตอนการผลิตยาเริ่มแสดงผลในแง่บวกแล้วในที่สุด

เมื่อคิดได้เช่นนั้น เลอศิลป์ก็รีบเดินไปขึ้นรถฝั่งที่นั่งคนขับ จากนั้นก็ขับออกไป

“ผมจะให้ครรชิตไปรับเด็กๆ เอง ส่วนพวกเราก็ไปโรงพยาบาลกันเถอะนะ”