หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1624

ผู้อำนวยการโรงพยาบาลคอยอยู่กับเลอศิลป์ที่ด้านนอกห้องฉุกเฉิน และเขาก็ปลอบใจเลอศิลป์ด้วยการพูดว่า “คุณเลอศิลป์ครับ หมอที่ดีที่สุดในเมืองต่างก็มาอยู่ที่นี่กันหมดแล้ว คุณนายรษิกาจะต้องไม่เป็นอะไรครับ!”

เลอศิลป์ไม่ได้สนใจคำพูดเหล่านั้นและเอาแต่จ้องมองไฟที่อยู่เหนือประตูห้องฉุกเฉิน

ในตอนนั้น ภาพที่ใบหน้ารษิกาค่อยๆ ซีดเซียวไปก็เล่นวนอยู่ในหัวเขา และเลอศิลป์ก็รู้สึกหมดหนทาง ฉันจะต้องมองดูผู้หญิงที่ฉันรักหมดสติไป แล้วไม่มีอะไรที่ฉันทำได้เลย ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ! นี่เป็นครั้งที่สองแล้วที่มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นกับเธอ! คราวก่อนนี้ เธอเกือบจะไม่ฟื้นขึ้นมา แล้วคราวนี้จะเป็นยังไง? ถ้ามีอะไรไม่ดีเกิดขึ้นกับเธอจริงๆ ล่ะก็…

เมื่อคิดได้เช่นนั้น เลอศิลป์ก็หรี่ตาลงอย่างหงุดหงิด ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับเธอจริงๆ ฉันจะไปตามหาเจตนิน! ถ้าหมอนั่นไม่ทำให้เธอต้องลำบาก รษิกาก็คงจะไม่ต้องทำงานหนักมากขนาดนี้! เรื่องพวกนี้ก็จะไม่เกิดขึ้นแน่นอน!

ขณะที่เขาเดือดดาล จู่ๆ โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น

เลอศิลป์รีบตั้งสติ เมื่อเขากำลังจะตัดสายไป เขาก็เห็นว่าพิมพ์รภาเป็นคนโทรมา โอ๊ย! ฉันจะต้องโทรบอกครรชิตให้เขาไปรับเด็กๆ นี่นา แต่รษิกาหมดสติไปก่อน ฉันก็เลยลืมไป

เลอศิลป์รับสายและพูดด้วยเสียงแหบแห้ง “ผมขอโทษนะครับ ครูพิมพ์รภา รบกวนช่วยดูแลเด็กๆ ต่ออีกหน่อยนะครับ ผมจะให้ครรชิตไปรับพวกเขา”

พิมพ์รภาตอบตกลงในทันที

หลังจากวางสายไปแล้ว เลอศิลป์ก็โทรหาครรชิตและสั่งให้เขาไปรับเด็กๆ

“คุณเลอศิลป์ครับ ถ้าเด็กๆ ถามเรื่องคุณนายรษิกา ผมจะต้องตอบว่ายังไงดีครับ?” หลังจากเหตุการณ์คราวก่อน ครรชิตก็รู้สึกว่าเขาต้องขอความเห็นจากเลอศิลป์ แม้ว่าฉันจะต้องโกหกเด็กๆ ฉันก็ยังบอกตัวเองได้ว่าคุณเลอศิลป์สั่งให้ฉันทำแบบนั้น

เลอศิลป์เงียบไปพักใหญ่และเหลือบมองสัญญาณไฟสีแดง เขาพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำว่า “บอกพวกเขาไปว่ารษิกาไปทำงานที่ต่างเมือง และฉันจะต้องเป็นคนไปส่งเธอ”

“พวกคุณมันไร้ประโยชน์จริงๆ! ทำไมไม่บอกผมก่อน? ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับรษิกาล่ะก็ ผมจะไม่เอาพวกคุณไว้เลย!” เลอศิลป์เดือดดาล

แพทย์ที่เหลือซึ่งเพิ่งออกมาจากห้องฉุกเฉินต่างก็ตัวสั่นด้วยความหวาดหวั่นใจ

ทันใดนั้น ผู้อำนวยการโรงพยาบาลก็ก้าวเข้ามาไกล่เกลี่ย “คุณเลอศิลป์ครับ ผมหาหมอที่ดีที่สุดในโลกมาตามที่คุณสั่งแล้ว พวกเขาอยู่ระหว่างเดินทางมาโดยเครื่องบินและจะมาถึงที่นี่อย่างช้าที่สุดก็เช้าตรู่พรุ่งนี้ครับ”

“เช้าพรุ่งนี้เหรอ?” เลอศิลป์ถามซ้ำ

ผู้อำนวยการโรงพยาบาลอดตัวสั่นไม่ได้ เขาเปลี่ยนเรื่องไปพูดว่า “คุณนายรษิกาถูกย้ายไปที่ห้องพักชั้นบนแล้ว คุณอยากไปเยี่ยมเธอหน่อยไหมครับ? บางทีอาจจะช่วยให้เธอฟื้นขึ้นมาได้”