หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1625

ห้านาทีต่อมา เลอศิลป์ก็มาถึงห้องพักฟื้นที่ชั้นบน

ตอนนั้น รษิกาสวมชุดของโรงพยาบาลแล้วขณะที่นอนอยู่บนเตียง ใบหน้าเธอซีดขาวและริมฝีปากก็ม่วงคล้ำ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเธอกำลังป่วยอย่างร้ายแรง

เลอศิลป์ใจสลายขณะที่เขาแทบหายใจไม่ออก

หลังจากยืนอยู่ข้างเตียงเป็นเวลานาน เลอศิลป์ก็รวบรวมความกล้าแล้วถามว่า “รษิกา คุณได้ยินผมไหม?” เขาโน้มตัวเข้ามา พยายามทนต่อความเจ็บปวดในใจและแตะแก้มของรษิกา

แน่นอนว่าไม่มีสัญญาณตอบรับใดจากหญิงสาวเลย

เลอศิลป์อดไม่ได้ที่จะตรวจสอบดูว่าเธอยังหายใจอยู่หรือไม่ เพื่อให้แน่ใจว่าเธอยังมีชีวิตอยู่

เขาทนไม่ได้ที่ต้องเห็นเธอในสภาพนี้ เลอศิลป์หันหลังไปสั่งผู้อำนวยการโรงพยาบาล “ตอนที่หมอพวกนั้นมา พาพวกเขามาหาผมทันทีเลยนะ!”

ผู้อำนวยการโรงพยาบาลรีบตอบรับทันที

คืนนั้น เลอศิลป์ไม่ได้นอนเลย เขากลับนั่งอยู่ข้างเตียงของโรงพยาบาลและคอยตรวจดูว่ารษิกายังหายใจอยู่ในทุกๆ สิบนาที

ช่วงตีห้าของเช้าวันรุ่งขึ้น รถสองสามคันก็เข้ามาจอดในโรงพยาบาลโดยมีแพทย์อยู่ในรถ

กลุ่มแพทย์ที่มีชื่อเสียงไม่เหลือเวลาให้พักผ่อนเช่นกัน พวกเขารีบรุดไปที่ห้องพักฟื้นของรษิกาในทันที

เมื่อพวกเขาเข้ามา เหล่าแพทย์ก็ตื่นกลัวกับบรรยากาศอันเยือกเย็นภายในห้องพักฟื้น

เลอศิลป์กำลังลุกขึ้นยืนและเบี่ยงตัวหลบให้แพทย์ทั้งหลาย

แม้ว่าเขาจะไม่พูดอะไรเลย แต่การที่เขาอยู่ที่นี่ด้วยก็ทำให้มันน่ากลัวมากเพียงพอแล้ว แพทย์ต่างก็รู้ว่าพวกเขาจะต้องเจอปัญหาแน่ๆ ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับรษิกา

เมื่อรู้เช่นนั้น แพทย์ทุกคนก็ทำทุกอย่างด้วยความระมัดระวัง

แต่ไม่ว่าจะตรวจรษิกาอย่างไร พวกเขาก็ค้นพบแบบเดียวกันกับที่แพทย์เมื่อวานนี้พูด

พวกเขาไม่พบว่ารษิกามีอะไรผิดปกติ

ทุกคนหันไปทางเสียงโทรศัพท์ทันทีและเห็นโทรศัพท์ของเลอศิลป์ซึ่งวางอยู่ที่โต๊ะข้างเตียงนั้นกำลังส่งเสียงดัง

ในชั่วพริบตา ทุกคนต่างก็กลั้นหายใจและรอดูว่าใครที่โง่มากพอจะโทรหาเลอศิลป์ในเวลาเช่นนี้

เลอศิลป์หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ทันทีที่เขากำลังจะตัดสาย เขาก็เห็นชื่อผู้โทรเข้ามา

สายนั้นคือเจตนิน

เมื่อเลอศิลป์เห็นชื่อของเจตนิน เขาก็ปวดหนึบในใจ จากนั้นเขาก็รับสายด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึม

“คุณเลอศิลป์ ผมไม่คิดเลยว่าคุณจะรับสายผม! ผมคิดว่า…”

ที่ปลายสาย เจตนินมีน้ำเสียงที่ทั้งเคารพและดูถูกในเวลาเดียวกัน

อันที่จริง มันเป็นน้ำเสียงที่ซับซ้อนมากนัก