หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1631

“นายท่านจุลพัฒน์”

เลอศิลป์มองไปทั่วบ้านแต่ก็ไม่เห็นเจตนิน จากนั้น เขาก็เดินเข้าไปที่สวนหลังบ้าน

เลอศิลป์ทักทายจุลพัฒน์จากไกลๆ เมื่อเขาเห็นอีกฝ่าย

จุลพัฒน์วางบัวรดน้ำลงที่ด้านหนึ่งก่อนจะพยักหน้าให้เลอศิลป์

ดวงตาของพ่อบ้านเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดขณะที่เขาเดินตามเลอศิลป์เข้ามาที่สวนและพบจุลพัฒน์

จุลพัฒน์โบกมือ “ออกไปเถอะ ฉันจะคุยกับคุณเลอศิลป์เอง”

พ่อบ้านถอนหายใจโล่งอกหลังจากได้ยินเช่นนั้น เขากลับไปที่ห้องนั่งเล่นอย่างสุภาพ “ผมจะไปชงกาแฟมาให้นะครับ”

เป็นผลให้จุลพัฒน์และเลอศิลป์อยู่กันตามลำพังในสวนหลังบ้าน เลอศิลป์มองไปรอบๆ อย่างไร้อารมณ์และยังไม่เห็นว่าเจตนินจะอยู่ที่นั่น

จุลพัฒน์กล่าวว่า “วันนี้มาทำไมล่ะ คุณเลอศิลป์?”

เลอศิลป์ยืนอยู่ต่อหน้าจุลพัฒน์ เขาผ่อนคลายความตึงเครียดได้เล็กน้อยเพราะยังคงมีความเคารพต่อจุลพัฒน์อยู่ “ผมอยากเจอเจตนินครับ คุณจะบอกผมได้ไหมว่าเขาอยู่ที่ไหน?”

จุลพัฒน์ขมวดคิ้วขณะที่มีสีหน้าสงสัย เขาใช้ไม้เท้ายันร่างตัวเองไว้ ก่อนจะไปนั่งที่โต๊ะเล็กๆ ในสวนด้านหลัง จากนั้น เขาก็ผายมือให้เลอศิลป์ “นั่งก่อนสิ จะได้คุยกัน”

เป็นธรรมดาที่เลอศิลป์จะไม่อยู่ในอารมณ์จะนั่งลง โชคไม่ดีที่เขาไม่สามารถปฏิเสธคำเชิญของจุลพัฒน์ได้ เขาจึงเดินเข้าไปนั่งข้างๆ อีกฝ่าย

พ่อบ้านวางกาแฟลงบนโต๊ะให้พวกเขา

ขณะที่เวลาผ่านไป เลอศิลป์ก็หมดความอดทนที่จะรอ เขาพูดอย่างเย็นชา “ถ้าอย่างนั้น ผมขอแนะนำให้คุณสั่งให้เจตนินมาที่นี่ และเราจะพิจารณาเรื่องนี้กันต่อหน้าคุณ!”

หลังจากที่เห็นว่าเลอศิลป์ยอมประนีประนอม จุลพัฒน์จึงไม่มีทางเลือกนอกจากต้องตอบตกลง เขาเรียกพ่อบ้านทันทีและสั่งให้เขาบอกให้เจตนินกลับบ้านทันที

พ่อบ้านปฏิบัติตามคำสั่งของจุลพัฒน์ทันทีและติดต่อกับเจตนิน ในขณะเดียวกัน จุลพัฒน์และเลอศิลป์ยังคงคุยกันต่อไปในสวนหลังบ้าน

“ผมขอให้คนเรียกเขามา คุณบอกผมตอนนี้เลยได้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น?” จุลพัฒน์ถอนหายใจ “ผมไม่เคยต้องกังวลเรื่องเจตนินเลยตั้งแต่เขายังเด็ก นั่นคือเหตุผลที่ผมปล่อยให้เขาเข้าควบคุมดำรงกุลกรุ๊ป อย่างไรก็ตาม ดูเหมือนว่าช่วงนี้เขาจะหลงทางไป”

เลอศิลป์จ้องมองชายชรา “นายท่านจุลพัฒน์ เนื่องจากเราจะหารือเรื่องนี้ต่อหน้าคุณทีหลัง ผมจะไม่เก็บความลับจากคุณอีกต่อไป เจตนินใช้กลอุบายอะไรก็ไม่รู้เพื่อทำให้ภรรยาของผมอยู่ในอาการโคม่า เจ้าหน้าที่โรงพยาบาลไม่สามารถระบุได้ว่ามีอะไรผิดปกติกับเธอ ผมจึงมาตามหาเขาที่นี่!”

สีหน้าประหลาดใจแพร่ไปทั่วใบหน้าของจุลพัฒน์หลังจากที่เขาได้ยินเช่นนั้น เขาหยุดหายใจไปไม่กี่วินาที “คุณ… คุณพูดว่าอะไรนะ?”