หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1630

เลอศิลป์วางสายไปหลังจากที่เขาเตือนอชิกับเบนนี่ให้ช่วยดูแลไอรดาให้ดีด้วย

รอบข้างเขาเงียบไปในวินาทีต่อมา บรรยากาศในห้องพักฟื้นเงียบสงัดไป

เลอศิลป์เหลือบมองรษิกาที่อยู่บนเตียง เขานึกถึงภาพอันอบอุ่นของครอบครัวทั้งห้าคนที่กำลังทานข้าวร่วมกันพร้อมหน้าพร้อมตาในห้องอาหารเมื่อวันก่อน

ความแตกต่างที่เห็นได้ชัดระหว่างสถานการณ์ในตอนนั้นกับตอนนี้ทำให้เขารู้สึกเศร้าหมอง

“รษิกา เมื่อไรคุณจะฟื้นขึ้นมาสักที?”

เขาไล้ใบหน้าเธอด้วยนิ้วมือของเขา และเอนกายเข้าไปใกล้ตัวเธอ เขาสูดกลิ่นที่คุ้นเคยของเธอขณะระงับความรู้สึกเดือดดาลในใจ

เจตนิน ดำรงกุล! แกทำอะไรกับเธอ? ถ้ามีอะไรแย่ๆ เกิดขึ้นกับเธอ ฉันจะทำทุกอย่างให้แน่ใจว่าตระกูลดำรงกุลพังพินาศ!

เลอศิลป์อยู่โยงเฝ้าเธอที่ข้างเตียงและคอยอยู่เป็นเพื่อนรษิกาตลอดทั้งคืน

ด้วยดวงตาที่แดงก่ำและสีหน้าที่เต็มไปด้วยความโกรธที่แทบจะควบคุมไม่ได้ เขาดูเหมือนปีศาจที่เพิ่งโผล่ออกมาจากนรก

เพราะใกล้จะบ่ายโมงแล้ว เลอศิลป์จึงทนรอไม่ไหวอีกต่อไป เขาจูบปากรษิกา ก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกไปจากห้องพักฟื้น

ผู้เชี่ยวชาญและนักวิจัยสองสามคนกำลังถกเถียงกันอย่างเผ็ดร้อนอยู่นอกห้องวีไอพี

“พวกคุณสรุปกันได้แล้วหรือยัง?”

เลอศิลป์แผ่ความกดดันออกมาในบรรยากาศ เขากวาดตามองทุกคน

ไม่มีใครคิดว่าเขาจะออกมาจากห้อง ทำให้พวกเขาตกใจกันมาก ทุกคนนิ่งเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะส่ายหน้าอย่างหวาดกลัว คุณเลอศิลป์โผล่มาอย่างน่ากลัวมากกว่าที่เขาทำเมื่อสองสามชั่วโมงก่อนเสียอีก! เราทนกับแรงกดดันมากขนาดนี้ไม่ไหวหรอก…

“พวกคุณมันไม่มีดีอะไรเลย!” เลอศิลป์ดุอย่างเข้มงวดขณะที่แผ่ความร้ายกาจออกมา

คลื่นความกลัวอีกระลอกหนึ่งสาดซัดพวกเขา

ก่อนที่พวกเขาจะได้ตอบโต้ แพทย์และนักวิจัยก็เห็นเลอศิลป์เดินก้าวยาวๆ ไปยังทางออก

ตระกูลดำรงกุลกับฟ้าศิริสวัสดิ์ไม่เคยติดต่อกันมาก่อนเลย แล้วอยู่ๆ คุณเลอศิลป์จะมาที่นี่ทำไมกัน?

“เจตนินอยู่ไหน?” เลอศิลป์ถามพ่อบ้านด้วยสีหน้าเรียบเฉย

หัวใจของพ่อบ้านบีบรัดแน่นทันทีเพราะเขารู้สึกไม่ค่อยดีกับการปรากฏตัวของเลอศิลป์ เขารีบพูดว่า “คุณเจตนินไม่อยู่ครับ รบกวนรออยู่ที่นี่สักครู่ ผมจะเข้าไปแจ้งนายท่านจุลพัฒน์ว่าคุณมา”

หลังจากพูดเช่นนั้นแล้ว พ่อบ้านก็กำลังจะหันหลังกลับเข้าไปในบ้านเพื่อปรึกษาจุลพัฒน์เกี่ยวกับเรื่องนี้

เขาไม่คิดเลยว่าเลอศิลป์จะไม่สนใจเขาและเดินตรงเข้าไปในบ้าน

“คุณเลอศิลป์ คุณทำแบบนี้ไม่ได้นะครับ!” พ่อบ้านเดินตามเลอศิลป์ไปด้วยความประหม่า แต่เขาก็ไม่กล้าเอื้อมมือออกไปขวางทางเขา ดังนั้น เขาจึงทำได้แค่พยายามห้ามเลอศิลป์ด้วยการพูดโน้มน้าวใจเขาเรื่อยๆ

เลอศิลป์ไม่สนใจคำพูดของพ่อบ้านเพราะภาพที่รษิกานอนอยู่บนเตียงโรงพยาบาลเป็นสิ่งเดียวที่อยู่ในใจเขา เจตนินต้องอธิบายกับฉันมาในวันนี้!

“คุณเลอศิลป์! คุณเลอศิลป์…”

ระหว่างนั้น จุลพัฒน์กำลังรดน้ำต้นไม้อยู่ที่สวนหลังบ้าน เขานิ่งอึ้งไปทันทีเมื่อได้ยินเสียงที่ตื่นตระหนกของพ่อบ้าน คุณเลอศิลป์เหรอ? เขาหมายถึงเลอศิลป์ ฟ้าศิริสวัสดิ์หรือเปล่า? เด็กนั่นมาทำอะไรที่นี่? ฉันไม่เห็นนึกออกเลยว่าตระกูลดำรงกุลมีอะไรเกี่ยวข้องกับตระกูลฟ้าศิริสวัสดิ์ ถ้าฉันอยากอวดภูมิรู้ ความขัดแย้งเมื่อสองครั้งนั้นตอนเราทำธุรกิจด้วยกันก็คงเป็นเรื่องที่พอนับได้ แต่ตระกูลฟ้าศิริสวัสดิ์เอาชนะเราทั้งสองครั้ง ฉันสงสัยว่าอะไรไปกระตุ้นให้เขามาที่นี่ได้?