หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1629

วันต่อมาที่บ้านฟ้าศิริสวัสดิ์ เด็กๆ ตื่นขึ้นมาและเป็นห่วงเมื่อเห็นว่าพ่อกับแม่ไม่ได้กลับบ้านมาเมื่อคืนนี้

“พี่อชิ โทรหาแม่กันเถอะ!” เบนนี่สะกิดแขนพี่ชาย

เด็กๆ ไม่สบายใจจนรู้สึกปั่นป่วนอยู่ในท้องนับตั้งแต่กลับมาจากโรงเรียนเมื่อวานนี้

พวกเขานึกถึงคราวก่อนที่เกิดเรื่องกับรษิกา และเป็นห่วงกันเมื่อไม่ได้รับข่าวคราวอะไรจากเลอศิลป์และเธอ

อชิพยักหน้าพลางขมวดคิ้ว เขากดเบอร์โทรของรษิกา

เบนนี่หน้าเสียเมื่อได้ยินว่าเสียงรอสายดังอยู่เป็นเวลานาน “หรือว่ามีอะไรเกิดขึ้นกับแม่…”

“ไม่หรอก คุณครรชิตก็บอกแล้วว่าแม่เดินทางไปทำงานต่างเมือง แม่อาจจะกำลังเดินทางอยู่ก็เลยรับสายไม่ได้” อชิปลอบใจ “เราลองโทรหาพ่อดูดีไหมล่ะ? ทำไมพ่อก็ไม่กลับบ้านมาเหมือนกันนะ?”

ใบหน้าของเบนนี่บูดบึ้งขณะที่เขาพยักหน้า และอชิก็โทรไปหาเลอศิลป์

ในโรงพยาบาล เลอศิลป์เห็นโทรศัพท์ของรษิกาสว่างขึ้นมาพร้อมกับสายเรียกเข้าจากลูกๆ เขาเหลือบมองเธอที่นอนอยู่บนเตียงโรงพยาบาล เลอศิลป์ครุ่นคิดอยู่พักหนึ่งและท้ายที่สุดก็ตัดสินใจไม่รับสาย เขากลับปล่อยให้มันดังอยู่อย่างนั้นจนเงียบไปเอง

“ฟื้นสิ ลูกๆ เป็นห่วงคุณมากนะ” เขาไล้ปลายนิ้วไปตามแก้มที่ขาวซีดของเธอ ซึ่งก็ไม่มีการตอบสนองใด

โทรศัพท์ของเลอศิลป์เริ่มดังขึ้นเมื่อเวลาผ่านไปพักหนึ่ง เขาหยิบมันขึ้นมาและเห็นว่าเป็นสายเรียกเข้าจากลูกๆ

เขาขมวดคิ้ว และพยายามต่อสู้กับความรู้สึกหนักใจก่อนจะกดรับสายด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ “มีอะไรเหรอ? อชิ”

เมื่อได้ยินเสียงพ่อของเขาดูเป็นปกติดี เด็กๆ ก็กังวลน้อยลง

เบนนี่กับไอรดากรูกันเข้ามาหาก่อนที่อชิจะทันได้ตอบ

ฉันคงโกหกต่อไปไม่ได้หากพวกเขาซักไซ้ไล่เรียงกันอยู่แบบนี้

พวกเขาเริ่มจะคุ้นชินกับการที่เลอศิลป์และรษิกาอยู่ที่บ้านในเวลาเย็น เด็กๆ ปรับตัวไม่ทันกับการที่พ่อแม่ไม่อยู่อย่างกะทันหันเช่นนี้

น้ำเสียงของเด็กๆ เจือไปด้วยความเจ็บปวดจนทำให้เลอศิลป์ปวดใจ และเขาก็มีน้ำเสียงอ่อนลง “พ่อมีธุระ และตอนนี้พ่อยุ่งมากๆ เลย วันนี้พ่ออาจจะไม่กลับบ้านนะ เป็นเด็กดีและเชื่อฟังคติยาด้วยล่ะ แล้วพ่อจะซื้อขนมไปฝากตอนที่พ่อกลับบ้าน”

แม่ก็ไม่อยู่ พ่อก็เหมือนกัน…

เด็กๆ นั่งที่โซฟา พวกเขารู้สึกสิ้นหวังอย่างบอกไม่ถูก พวกเขาไม่อยากรบกวนงานของเลอศิลป์กับรษิกา จึงไม่มีทางเลือกนอกจากต้องตอบตกลง

เบนนี่ร้องขอโดยไม่ยอมให้เสียเวลา “งั้นผมอยากกินขนมของร้านที่เราเคยไปเมื่อคราวก่อนนะครับ!”

เลอศิลป์เบาใจกับน้ำเสียงไร้เดียงสาของเด็กชายตัวน้อย และเขาก็ตอบตกลงอย่างหนักแน่น