หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1640

เมธินีเริ่มคิดคำนวณเอาไว้ในใจ ถ้าเธอขอให้เลอศิลป์ไปกับพวกเขาด้วย เธอก็ไม่ต้องเสียเงินไปกับการออกนอกบ้านครั้งนี้

แต่ทว่า ความสุขของเธอก็สั้นนัก

“รษิกาหมดสติไปและยังไม่ฟื้นแล้ว ตอนนี้เธออยู่ที่โรงพยาบาล”

เมื่อเมธินีได้ยินเช่นนั้น สีหน้าของเธอก็แข็งค้าง “เกิดบ้าอะไรขึ้นกับเธอน่ะ? แล้วคุณอยู่ที่โรงพยาบาลไหน? ฉันจะรีบไปเดี๋ยวนี้เลย!” เธอถามด้วยความไม่อยากจะเชื่อ

เลอศิลป์รีบให้ที่อยู่กับเธอทันที

ครึ่งชั่วโมงต่อมา เมธินีก็รีบเข้ามาด้วยความหงุดหงิดใจ ดวงตาของเธอแดงก่ำและเต็มไปด้วยอารมณ์

เมื่อเธอเห็นรษิกานอนนิ่งไม่ไหวติงอยู่บนเตียงโรงพยาบาล เธอก็ห้ามน้ำตาไว้ไม่อยู่

“เกิดอะไรขึ้น? ทำไมเธอถึงได้เป็นแบบนี้? นี่คุณดูแลเธอแบบนี้น่ะเหรอ?”

เมธินีหันไปมองดูเพื่อนรักอีกครั้งและเริ่มยิงคำถามใส่เลอศิลป์ทันที

“เป็นความผิดผมเอง” เลอศิลป์พูดอย่างเคร่งเครียด

“รษิกา…” เมธินีไม่อยู่ในอารมณ์จะฟังเลอศิลป์ หลังจากพูดต่อว่าเลอศิลป์อีกสองสามคำ เธอก็จับมือรษิกาไว้แล้วพึมพำว่า “เธอได้ยินที่ฉันพูดหรือเปล่า? จะไม่ฟื้นขึ้นมาหน่อยเหรอ? ถ้าเธอเป็นแบบนี้ต่อไป เด็กๆ คงจะเป็นห่วงมากเลยนะ…”

ไม่ว่าเมธินีจะขอร้องอ้อนวอนมากแค่ไหน รษิกาก็ไม่ตอบโต้อะไรเลยแม้แต่น้อย

ในที่สุด เมธินีก็ตระหนักว่าความพยายามของเธอไร้ประโยชน์ เธอยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาก่อนจะมองเลอศิลป์อีกครั้ง “หมอวินิจฉัยเธอว่ายังไง? คุณได้ให้หมอมาตรวจดูเธอหรือเปล่า? หมอพูดว่าไงบ้าง?”

เลอศิลป์มองไปในระยะไกลและขมวดคิ้วเล็กน้อย “ผมพาแพทย์แผนโบราณและแพทย์แผนปัจจุบันมาตรวจหมดแล้ว แต่ยังหาข้อสรุปไม่ได้ นั่นเป็นเหตุผลที่ผมต้องการให้คุณตรวจสอบเธอและดูว่าคุณสามารถหาเงื่อนงำอะไรได้หรือไม่?”

เมื่อเมธินีได้ยินดังนั้น ดวงตาของเธอก็แดงขึ้นอีกครั้ง

ตระกูลฟ้าศิริสวัสดิ์พาหมอมาหมดแล้ว และฉันคิดว่าพวกเขาคือผู้เชี่ยวชาญที่ดีที่สุดในโลกในสาขานี้ แม้แต่พวกเขาก็ยังคิดไม่ออกงั้นเหรอ? เกิดอะไรขึ้นกับรษิกากันเนี่ย?

รษิกาเชื่อใจผู้อื่นมากเกินไป

แม้ว่าเธอจะฟื้นขึ้นมาและพบว่าเธอถูกคนอื่นวางยาโดยที่ไม่รู้ตัว แต่ก็ไม่มีใครบอกได้ว่าเธอจะได้รับบทเรียนจากเรื่องนี้หรือไม่

เมธินีละสายตาจากรษิกาและตั้งคำถามกับเลอศิลป์ต่อ “แล้วหมอที่คุณจ้างมาล่ะ? พวกเขาไม่รู้อะไรเลยจริงๆ เหรอ?”

เมื่อเอ่ยถึงคนโง่เหล่านั้น แววตาของเลอศิลป์ก็ฉายแววไม่พอใจออกมา “ยังไม่มีข้อสรุป ผมไปเรียกพวกเขาเข้ามาและขอให้พวกเขาบอกคุณว่าพวกเขาคิดอะไรอยู่ตอนนี้ได้นะ”

เมธินีพยักหน้า “โอเค ฉันจะคุยกับพวกเขาเอง ไม่ต้องกังวลนะ ปัญหาของรษิกาก็เป็นปัญหาของฉันเหมือนกัน ฉันจะทำให้ดีที่สุดและจะพยายามหาทางรักษาเธอ!”

“ขอบคุณนะ” เลอศิลป์กล่าว

ดูเหมือนเมธินีจะไม่พอใจเล็กน้อยกับเรื่องนี้ “รษิกากับฉันไม่เคยสุภาพต่อกันขนาดนี้มาก่อน ทำไมคุณไม่ลองพูดแบบนั้นดูบ้างล่ะ? ฉันจะคอยเฝ้าดูอยู่ตรงนี้”

เลอศิลป์พึมพำตอบรับแล้วหันหลังออกไป