หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1658

ที่โรงพยาบาล เมธินีปล่อยให้ผู้เชี่ยวชาญเข้าไปในห้องพักฟื้น เนื่องจากเธอกังวลเรื่องรษิกาเป็นอย่างมาก

กลุ่มนี้อยู่ในห้องพักฟื้นตั้งแต่ช่วงบ่ายจนถึงเที่ยงคืนเพื่อหาวิธีการรักษา แต่ก็ยังไม่สามารถสรุปผลได้

ถึงกระนั้น เมธินีก็ยังไม่อยากยอมแพ้

ในฐานะแพทย์ เธออยากจะทำให้รษิกาฟื้นขึ้นมาด้วยความสามารถของเธอเองอย่างยิ่ง

อย่างไรก็ตาม ผู้เชี่ยวชาญต่างก็อยู่ที่นี่กันมาทั้งคืนแล้วเมื่อวานนี้ เนื่องจากพวกเขาส่วนใหญ่อายุมากแล้ว จึงเหนื่อยล้าหลังจากทำงานมาเป็นเวลานาน

เมื่อไม่มีทางเลือก เมธินีก็ทำได้เพียงปล่อยให้พวกเขาพักผ่อนก่อน

“รษิกา เธอมีทักษะทางการแพทย์ที่น่าทึ่ง ช่วยบอกฉันหน่อยได้ไหมว่าจะช่วยเธอได้ยังไงบ้าง?”

ขณะที่ห้องพักฟื้นเงียบลง เมธินีหันไปมองรษิกาที่นอนอยู่บนเตียงแล้วพึมพำพร้อมจับมือเธอเอาไว้

ฉันอยากจะเป็นคนที่นอนอยู่ตรงนี้แทน ถ้าฉันเป็นคนที่หมดสติอยู่ตอนนี้ รษิกาจะรู้วิธีช่วยฉันอย่างแน่นอน

ขณะที่เมธินีจมอยู่กับความสิ้นหวังและความรู้สึกผิด เธอก็เห็นว่าขนตาของรษิกาสั่นไหวเล็กน้อย

เมธินีเบิกตากว้าง พอคิดว่ามันเป็นเพียงจินตนาการของเธอ เธอก็กระชับมือของรษิกาให้แน่นขึ้นแล้วถามว่า “รษิกา เธอได้ยินฉันไหม?"

คิ้วของรษิกาขมวดเข้าหากันอย่างช้าๆ ดูเหมือนเธอกำลังจะฟื้น

เมธินีแน่ใจว่าเธอไม่ได้ตาฝาด เธอรีบลุกขึ้นและกดกริ่งข้างเตียง

ผู้เชี่ยวชาญออกจากห้องพักฟื้นไปไม่นานนัก เมธินีจึงเดินออกจากห้องและตะโกนให้พวกเขากลับมา

ผู้เชี่ยวชาญอดไม่ได้ที่จะรู้สึกประหม่า “มีอะไรผิดปกติเหรอครับ? คุณหมอเมธินี คุณรษิกาได้แสดงการตอบสนองใดๆ หรือเปล่าครับ?”

เมธินีพยักหน้าอย่างแรงและกล่าวว่า “รีบมาดูสิ ฉันคิดว่าเธอกำลังจะฟื้นแล้ว!”

จากนั้นเธอก็เดินกลับเข้าไปในห้องเพื่อตรวจดูรษิกา

เมื่อก้มศีรษะลง เมธินีก็มองเห็นเส้นเลือดปูดขึ้นมาจากแขนของรษิกา

“รษิกา...”

ดวงตาของเมธินีแดงก่ำพร้อมกับมีน้ำตา

ความเจ็บปวดของเธอเลวร้ายขนาดไหนจนเธอจับฉันไว้แน่นในขณะที่เธอหมดสติ? เจตนินทำบ้าอะไรลงไป?

จากนั้น เมธินีก็ตัดสินใจว่าเธอจะไม่มีวันปล่อยเจตนินจอมเสแสร้งคนนั้นให้รอดไปได้

“อย่ากลัวเลยนะ เธอจะหายดีในไม่ช้า ฉันจะรักษาเธอเอง ฉันสัญญาว่าจะรักษาเธอให้ได้”

แม้จะรู้ว่ารษิกาไม่ได้ยินเธอ แต่เมธินีก็พูดอย่างมั่นใจและหนักแน่น

หลังจากนั้นครู่หนึ่ง แพทย์ที่ดูแลรษิกาก็เช็ดเหงื่อเย็นๆ ของเขาออกไป เขากล่าวด้วยสีหน้าเศร้าหมองว่า “คุณรษิกาเจ็บปวดเพราะหลอดเลือดของเธอหดตัวและขยายตัวซ้ำๆ เราปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไปไม่ได้! เราต้องใช้ยาระงับประสาทกับเธอ!”