หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1660

เมื่อเลอศิลป์ได้ยินคำพูดของเมธินีและหันไปมองใบหน้าที่ซีดเซียวของรษิกา เขาก็รู้สึกราวกับว่ามีคนกำลังบีบหัวใจของเขาอย่างแรง ทำให้มันพยายามดิ้นรนที่จะเอาชนะ

ถ้าสิ่งที่เมธินีพูดเป็นเรื่องจริง และฉันไม่สามารถหาวิธีรักษารษิกาได้ภายในสามวัน...

เมื่อนึกถึงบททดสอบที่รษิกาอาจต้องเผชิญ และความเป็นไปได้ที่เขาจะสูญเสียเธอไป เพราะเหตุนั้น เลอศิลป์จึงไม่สามารถระงับความโกรธของเขาได้อีกต่อไป ในขณะนั้นเอง บรรยากาศที่ดูอำมหิตก็ล้อมรอบเขาไว้

เขาคิดว่าสิ่งที่เลวร้ายที่สุดที่อาจเกิดขึ้นได้คือเขาตายไปกับรษิกา

อย่างไรก็ตาม พวกเขายังมีลูกสามคนที่เติบโตมาในครอบครัวที่ไม่สมบูรณ์

พวกเขาทั้งห้าเพิ่งกลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้ง และคงโหดร้ายเกินไปที่จะละทิ้งเด็กทั้งสามให้อยู่กันตามลำพัง

ขณะที่ความคิดเหล่านั้นแล่นเข้ามาในจิตใจของเลอศิลป์ เขาก็ถูกครอบงำด้วยความอยากที่จะฉีกเจตนินเป็นชิ้นๆ

เรื่องนี้เกิดขึ้นเพราะฉัน ทำไมเจตนินไม่พุ่งเป้ามาที่ฉัน? ทำไมเขาต้องทำสิ่งที่ไร้มนุษยธรรมกับรษิกาด้วย?

“คุณเลอศิลป์…” เมื่อสัมผัสได้ถึงบรรยากาศที่แสนอำมหิตในห้องพักฟื้น เมธินีก็สะดุ้ง “อย่าเป็นแบบนี้เลยนะ ฉันเชื่อว่าคุณจะพบวิธีทำให้รษิกาฟื้นขึ้นมาได้ เธอจะผ่านเรื่องนี้ไปได้ ไม่ว่าจะเป็นเพื่อคุณหรือลูกๆ ก็ตาม”

“ผมจะไม่มีวันปล่อยเจตนิน ดำรงกุลให้รอดไปได้!” เลอศิลป์คำรามด้วยใบหน้าที่มืดมน

เขาอยากให้เจตนินต้องจบลงอย่างเลวร้ายกว่าคมสันมาก

ความเกลียดชังแวบเข้ามาในสีหน้าของเมธินี “แน่นอน แต่รษิกามีความสำคัญเป็นอันดับแรกในตอนนี้ สามวันที่ว่านั่นจะผ่านไปอย่างรวดเร็ว เราต้องหาทางให้ได้ในเร็วๆ นี้!”

เลอศิลป์กัดกรามของเขาบังคับตัวเองให้สงบสติอารมณ์ เขาปล่อยมือของรษิกาแล้วพูดกับเมธินีว่า “ผมจะทำให้ได้ คุณจะต้องเหนื่อยหลังจากทำงานมาทั้งวัน ไปพักผ่อนเถอะ”

เมธินีไม่อยากจากไป แต่เธอรู้ว่าเลอศิลป์เองก็รู้สึกแย่เช่นเดียวกับเธอ

เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ เลอศิลป์ก็รู้สึกตีบตันไปด้วยความรู้สึกไร้พลัง เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เขารู้สึกไร้ประโยชน์

เขาสัญญากับรษิกาหลายครั้งว่าเขาจะปกป้องเธอและลูกๆ แต่เขากลับเป็นคนที่ทำให้เธอตกอยู่ในสภาพนี้

“ผมมันไม่มีประโยชน์จริงๆ ใช่ไหม” เลอศิลป์ยกมือของรษิกาไปที่ริมฝีปากของเขาแล้วจูบเบาๆ เพื่อต้องการปลอบใจ

มีเพียงเสียงทุ้มต่ำของเลอศิลป์เท่านั้นที่ดังอยู่ในห้องพักฟื้นขณะที่เขาพึมพำ “หากผมยังหาทางไม่ได้หลังจากผ่านไปสามวันแล้ว ผมคงทำได้แค่ยอมรับคำขอของเจตนินเท่านั้น ถ้าจะเกลียดผมหลังจากฟื้นขึ้นมา ก็เกลียดผมได้เลย ยังดีกว่าที่คุณลืมผมไป อย่างน้อย ผมก็เห็นว่าคุณยังมีชีวิตอยู่และสบายดีถ้าผมยอมรับตามคำขอของเขา”

หากพวกเขาต้องไปถึงจุดนั้นจริงๆ เลอศิลป์ก็ไม่รังเกียจที่จะปล่อยให้รษิกาไปพร้อมกับลูกทั้งสามคน

เขาอยากให้เธอเกลียดเขาและอยู่ห่างจากเขา ดีกว่าเห็นเธอนอนอยู่บนเตียงในโรงพยาบาลเหมือนคนไร้ชีวิตเช่นนี้