หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1668

เส้นเลือดบนแขนของเลอศิลป์ปูดโปน และเขาก็ระบายความโกรธด้วยการโยนหมัดเข้าที่กำแพง

ไม่เหลือทางเลือกใดแล้ว ฉันต้องปล่อยเธอไป แม้ว่าเธอจะเกลียดฉันก็ตาม ฉันจะทำทุกอย่างเพื่อช่วยชีวิตเธอ รวมทั้งยอมจำนนต่อเจตนินด้วย

หลังจากเหน็ดเหนื่อยในห้องพักฟื้นมาทั้งวัน เมธินีก็ปรากฏตัวขึ้นและต้องประหลาดใจเมื่อเห็นเลอศิลป์ยืนอยู่ที่ประตู “คุณยืนอยู่ที่นี่มาตลอดเลยเหรอ?”

เลอศิลป์พยักหน้า “เธอเป็นไงบ้าง?”

เมธินีถอนหายใจ “ยังเร็วเกินไปที่จะบอก เราทำให้หลอดเลือดแดงของเธออ่อนตัวลงเล็กน้อย และจะดำเนินการต่อไปในวันพรุ่งนี้ คุณควรเข้าไปอยู่เป็นเพื่อนเธอก่อนนะ”

เลอศิลป์จ้องมองไปที่ร่างที่อยู่ข้างใน แต่ก็ไม่สามารถขยับเท้าของเขาได้

“รษิกาคงอยากให้คุณอยู่เคียงข้างเธอ” เมธินีกล่าว

ทันใดนั้นเอง สายตาของเลอศิลป์ก็สงบลง

หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่งเขาก็เดินเข้าไป

หลังจากยืนเฝ้าอยู่ด้านนอกห้องพักฟื้นตลอดทั้งคืนและเห็นว่าอาการของรษิกาไม่มีการเปลี่ยนแปลง เลอศิลป์ก็รู้สึกว่าความวิตกกังวลของเขาไม่ได้บรรเทาลงแม้แต่น้อย

คำพูดของพงศกรกระทบใจเขาอย่างหนัก

เขารู้ว่ามีการเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้นภายในร่างกายของเธอซึ่งมองไม่เห็นด้วยตาเปล่า

เมื่อถึงรุ่งสาง เมธินีและทีมผู้เชี่ยวชาญเข้าไปในห้องพักฟื้นเพื่อรักษาต่อจากจุดที่พวกเขาทำเสร็จไว้เมื่อวานนี้

เลอศิลป์ลุกออกไป คราวนี้เขาไม่ยืนเฝ้าประตูแล้ว

พงศกรยังไม่กลับมา แต่ถึงเวลานัดหมายกับคมสันแล้ว

เขาอยากรู้ว่าคมสันจะคิดอะไรออกหรือไม่

เลอศิลป์เร่งความเร็วจนมาถึงทางเข้าเรือนจำ

เนื่องจากรีบร้อนเกินไปในการมาถึง เขาจึงลืมแจ้งให้เพื่อนของเขาทราบล่วงหน้า

โชคดีที่เจ้าหน้าที่คนที่มารับเขาเมื่อวันก่อนรีบเข้ามาทันที โดยที่เขาคนนั้นเพิ่งเริ่มกะในการทำงานของเขา

ถ้าคมสันคิดอะไรสักอย่างออกมาได้ เขาจะไม่รอช้า เขาคงบอกฉันทันทีที่เขาเจอฉันแล้ว และเขาก็คงไม่มีสีหน้าแบบนั้นเช่นกัน

ขณะที่เขากำลังจะจากไป คมสันก็พูดขึ้นว่า “คุณมีความก้าวหน้าในช่วงสองวันที่ผ่านมาบ้างหรือเปล่า? มีเบาะแสอื่นๆ อีกไหม? บอกผมที บางทีผมอาจจะคิดอะไรบางอย่างออกได้”

เลอศิลป์ชะงักกับคำพูดเหล่านั้น เขากลับมาที่ที่นั่งและแจ้งผลการวินิจฉัยของพงศกร

“หลอดเลือดแดงของเธอแข็งตัว และการหดตัวของระบบไหลเวียนของเธอทำให้เส้นเลือดหดตัวมากขึ้น”

คมสันทบทวนคำพูดของเลอศิลป์ด้วยแววตาสับสน

เลอศิลป์พยักหน้าเพื่อยืนยันบทสรุปของเขา

หลังจากเงียบไปหลายนาที คมสันก็เงยหน้าขึ้นมองอย่างจริงจัง “ใครเป็นคนค้นพบเรื่องนี้?”

เขาไม่มั่นใจในความรุนแรงของพิษใดๆ ก็ตาม

“คุณพงศกร โล่ห์มงคล ว่ากันว่าเขาเป็นราชาด้านการแพทย์แห่งเมืองมิตรมณี คุณอาจเคยได้ยินเรื่องเกี่ยวกับเขา”

แม้จะไม่ค่อยมีความรู้เกี่ยวกับโลกทางการแพทย์มากนัก แต่เลอศิลป์ก็ตระหนักได้ถึงศักดิ์ศรีของชายชราจากความเคารพที่ผู้เชี่ยวชาญหลายๆ คนมีต่อเขา