หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1674

แพทย์ใช้เวลาทำงานอยู่ในห้องพักฟื้นเป็นเวลานาน ใบหน้าของพวกเขาซีดเซียวเมื่อออกจากห้อง

ไม่มีใครกล้าสบตาเลอศิลป์เลย เมื่อไปถึงทางเข้าประตู

“เป็นยังไงบ้าง?” เลอศิลป์ถามหลังจากที่เมธินีเดินมาหยุดอยู่ข้างๆ เขา

เมธินีดูเหมือนหมกมุ่นอยู่กับความคิดของเธอ เธอมึนงงเล็กน้อยก่อนที่จะตั้งสติได้เมื่อได้ยินเสียงของเขา หน้าตาของเธอบูดบึ้ง “รษิกา...”

แม้ว่าแพทย์ได้พยายามหลายวิธีเพื่อทำให้หลอดเลือดของเธออ่อนตัวลง แต่ผลที่ได้ก็น้อยมาก รษิกาดูไม่ค่อยดีนักในขณะนั้น

เมธินีไม่มีทางเลือกนอกจากต้องให้กำลังใจตัวเองและรษิกาอยู่ในใจซ้ำแล้วซ้ำเล่า และโน้มน้าวตัวเองให้เชื่อว่ารษิกาจะมีชีวิตอยู่ได้

อย่างไรก็ตาม เธอไม่สามารถบอกสิ่งเหล่านั้นกับเลอศิลป์ได้

เมื่อพิจารณาจากสีหน้าซีดขาวของเขา เมธินีคิดว่าเลอศิลป์คงนอนไม่หลับทั้งคืนอีกแล้ว แม้ว่าเขาจะบอกว่าจะงีบหลับก็ตาม

เธอลังเลที่จะพูด

เลอศิลป์จ้องมองเธออย่างตั้งใจและพูดอย่างหนักแน่นว่า “ไม่เป็นไร ผมจะไม่ปล่อยให้เรื่องเลวร้ายเกิดขึ้นกับเธอ”

จากนั้นเขาก็หันไปมองรษิกาซึ่งนอนอยู่ในห้องพักฟื้น

เมธินีเข้าใจถึงความตั้งใจของเขาหลังจากแสดงสีหน้าออกมา เธอเปิดปากแต่ไม่สามารถพูดโน้มน้าวเขาเป็นอย่างอื่นได้

ระหว่างการอยู่รอดของรษิกากับชีวิตรัก เมธินีคงจะเลือกอย่างแรกอย่างไม่ต้องสงสัย

เมธินีและเลอศิลป์เข้าไปในห้องพักฟื้นทีละคน

เมื่อมองดูรษิกาซึ่งดวงตาของเขาปิดสนิท พวกเขาก็รู้สึกหดหู่อย่างยิ่ง

ทันใดนั้นโทรศัพท์ของรษิกาก็ดังขึ้น

ถึงกระนั้น เขาก็ก้มศีรษะลงและสงบสติอารมณ์ก่อนจะพูดอย่างใจเย็นว่า “พ่อเองนะ แม่ยังยุ่งอยู่กับงาน”

เมื่อได้ยินเสียงของเขา เด็กๆ ก็ต่างจ้องมองด้วยความงุนงง “พ่อเหรอ? แม่ไม่ได้เดินทางไปทำงานเหรอฮะ? แม่กลับมาแล้วเหรอ?” ไม่งั้นพ่อจะรับโทรศัพท์ของแม่ได้ยังไง?

เลอศิลป์กระแอมในลำคอและพูดว่า “แม่ยังไม่กลับมา พ่อเลยเดินทางมาหาแม่ที่นี่ แม่เจอปัญหาบางอย่างในที่ทำงานและต้องการความช่วยเหลือจากพ่อน่ะ”

เด็กๆ ไม่พอใจเมื่อได้ยินเช่นนั้น “เราก็อยากเจอแม่เหมือนกันนี่ฮะ!”

“ลูกมาที่นี่ไม่ได้หรอก สภาพแวดล้อมที่นี่รุนแรงมาก แม่กับพ่อกลัวว่าลูกๆ จะไม่ชินกับสภาพที่นี่ ถ้าลูกป่วย แม่จะไม่มีเวลาดูแลลูกทุกคน”

เป็นธรรมดาที่เด็กๆ ไม่ต้องการเพิ่มปัญหาให้กับรษิกา ดังนั้นพวกเขาจึงทำได้แค่ยอมรับการตัดสินใจของเลอศิลป์เท่านั้น “ก็ได้ฮะ ถ้าอย่างนั้นพ่อช่วยส่งโทรศัพท์ให้แม่ได้ไหม?”

เนื่องจากความเงียบที่ยืดเยื้อในห้องพักฟื้น เสียงเด็กๆ ที่มาจากลำโพงโทรศัพท์จึงดังก้องข้างหูของเมธินีอย่างชัดเจน

เมื่อได้ยินคำพูดของพวกเขาและจ้องมองรษิกาที่นอนอยู่บนเตียง เมธินีก็กลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลอาบแก้มไม่อยู่แล้ว เธอปิดปากและรีบออกจากห้องเพื่อป้องกันไม่ให้เด็กๆ ได้ยินเสียงสะอื้นของเธอ